Special Snowflake

Δεν είμαστε. Και είμαστε. Όμοιοι, και τελείως ξεχωριστοί. Με τις δικές μας ιδιαίτερες δυνατότητες. Τις δικές μας ιδιαίτερες αδυναμίες. Βιώνουμε τη ζωή μέσα από αυτές. Τις δικές μας δυνατότητες, που μας επιτρέπουν να δουλεύουμε ή και να ξεπερνούμε κάποιες αδυναμίες. Τις δικές μας αδυναμίες, που κάποιες μπορεί να είναι αξεπέραστες, κάποιες να μη μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τις δυνατότητές μας. Δυνατότητες, που για άλλους είναι στον κόσμο της φαντασίας ή που χρειάζονται πολλή προσπάθεια για να φτάσουν ένα κομμάτι από αυτά που σε κάποιον έρχονται φυσικά. Αδυναμίες που για κάποιους δεν υφίστανται, κι αφού οι ίδιοι δεν τις αντιμετωπίζουν, τις θεωρούν υπαρκτές μόνο ως δικαιολογία, όσων τις βιώνουν.

Normal

I think everyone seems normal until you look closer.

Συμβιβασμός / Αποδοχή #2

Κι αφού βρήκες έναν άνθρωπο με τον οποίο αποφάσισες να συμβιβαστείς – μα δεν αποδέχτηκες ως είναι – είπατε να κάνετε και παιδί. Κι αφού δε βρήκες όσα ήθελες στον/η σύζυγο, θα τα καλλιεργήσεις στο παιδί σου. Εκεί δε χρειάζεται να συμβιβαστείς.

Συμβιβασμός / Αποδοχή #1

«Κάποια στιγμή πρέπει να συμβιβαστείς». Κουβέντα που παίζει να είχαμε κάθε χρονιά σε λευκό τοπίο. Την κάναμε και σε διαφορετικό φέτος. Δεν ξέρω αν εκείνος νιώθει ότι συμβιβάζεται κάθε φορά. Κάθε φορά. Τι προσφέρει ο συμβιβασμός;

Οδηγίες προς ναυτιλλoμένους σε φουρτούνα – για να σκοτωνόμαστε πολιτισμένα.

Επειδή έρχεται η ώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά. Επειδή σου φταίνε άλλα και ξεσπάς στον πρώτο κοντινό σου άνθρωπο. Επειδή ένας φίλος δε σου φέρθηκε εντάξει. Επειδή σε απάτησε. Επειδή την απάτησες. Επειδή θέλεις να φύγεις και δεν ξέρεις πώς. Επειδή σε έχουν αδικήσει. Επειδή σου φέρθηκαν άσχημα. Επειδή, επειδή, επειδή. Μα κι επειδή πάνω στον θυμό ή την απόγνωση, μπορεί να νομίζεις ότι έχεις πάρει οριστικές αποφάσεις που καθόλου οριστικές δεν είναι, όταν η θάλασσα γαληνέψει πάλι κι έρθει μια «κανονικότητα» (κι αν όντως είναι, αποφάσισέ το τότε, εν ηρεμία).  Κι επειδή το να θυμώσουμε εύκολα μπορεί να είναι θέμα χαρακτήρα (ή του τρόπου που κοινωνικοποιηθήκαμε), αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο απέναντί μας είναι θέμα προσωπικής καλλιέργειας και γι’αυτό είναι εύκολο, σχετικά, να κάνουμε κάτι:

Τα προβλήματα δεν τα λύνει ο χρόνος. Τα λύνει η δράση.

Η αδράνεια βαφτίζεται «αναμονή». Η «αναμονή» χαρακτηρίζεται ως στρατηγική επιλογή. Μα είναι μάλλον αποφυγή. Κι η αποφυγή από μόνη της δε δίνει λύσεις. Το πρόβλημα συχνά διογκώνεται με τον χρόνο. Παγιδεύεσαι σε μία φαύλη δίνη, σε εγκλωβίζει και σε τραβάει προς τα κάτω κι όσο ο χρόνος περνά, τόσο πιο ανήμπορος νιώθεις, τόσο πιο πολύ θέλεις να περιμένεις, να λυθούν όλα μαγικά. Κι η αναμονή για πότε γίνεται η ζωή σου. Η δίνη για πότε γίνεται η πραγματικότητά σου. Για πότε συνηθίζεις, και συνηθίζεις και την αναμονή, μα πια ο στόχος σου είναι αόριστος. Για πότε συνηθίζεις να θέλεις να φύγεις μα να έχεις κιόλας βολευτεί, εκεί, σε αυτό που απέφευγες να αντιμετωπίσεις. 

“Never give up”

Why? Why never give up? Even machines need to power off periodically. Even machines break down occasionally, and when they do, they don’t get repaired overnight. We are human. Why shouldn’t we be allowed to give up sometimes?

«Χρήμα» όπως «υποκείμενο»

Το χρήμα δεν έχει πραγματική αξία, πέρα από αυτήν που του ορίζεται. Το χρήμα είναι το μέσον, για να μπορέσει κανείς να ζήσει τη ζωή του. Αν η συσσώρευση χρήματος γίνεται αυτοσκοπός κι έχει σαν αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής για να αποκτηθεί, τότε δεν έχει χαθεί το νόημα;

Η αγάπη όλα τα νικά;

Φαίνεται πως η ασφάλεια νικά την αγάπη. Ακόμα κι η ψευδαίσθησή της – ποιος μπορεί να ξέρει με ασφάλεια; Πόσοι δεν έχουν διαλέξει την ασφάλεια από την αγάπη στη ζωή τους; Δεν είναι κατακριτέο. Έχουμε ανάγκη από ασφάλεια. Για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε. Η αίσθηση ασφάλειας δίνει ελευθερία. Τολμάς πιο εύκολα με δίχτυ ασφαλείας. Μέχρι πού έχεις όρεξη να φτάσεις χωρίς αγάπη, όμως; Ίσως η αίσθηση ασφάλειας δημιουργεί κι αγάπη, από την άλλη.

Βάση

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο λιγότερο νόημα βρίσκω σε μία ζωή στην οποία ταξιδεύει κανείς μόνος του. Σε μία ζωή στην οποία είναι τουρίστας. Αλλά χωρίς βάση.

Προβλέποντας το μέλλον, επιστημονικά

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται κι άνθρωποι που συσσωρεύουν, το μέλλον είναι ρευστό. Ακόμα και σε μια φανταστική κοινωνία, στην οποία θα υπήρχε σχετική ομοιογένεια, πάλι αυτό δε θα ήταν αβέβαιο;

Let go..

Φοβάσαι. Είναι λογικό να υπάρχουν στιγμές που φοβάσαι. Είναι λογικό να υπάρχουν και περίοδοι που φοβάσαι.

Θέλω να σκοτώσω τον δράκο; Πρέπει να ζήσω με τον δράκο. Θέλω να εκπαιδεύσω τον δράκο.

Την πρωτοχρονιά μου έτυχαν τρία φλουριά. Στις τρεις βασιλόπιτες στων οποίων την κοπή παρευρέθηκα. 

Circles and diversions

Some people are circles – you get trapped in them. Some are diversions – and you move on. You need another circle or a diversion, to break the circle. You don’t mean for them to happen; circle or diversion. It’s not conscious. It just is.

Το περιπλανώμενο go-en

Ταξίδεψε τη μισή σφαίρα. Αλλά αυτό δεν είναι περίεργο για νόμισμα, όχι το ταξίδι. Ταξιδεύουν.

Ισορροπίες..

Είσαι καλύτερα τώρα; Ήσουν καλύτερα πριν; Ήσουν καλύτερα πιο πριν; Πότε το ξέρεις; Ισορροπίες, εύθραυστες. Του τίποτα. Ή του τρόμου. Ιδανικές. Ή παράλογες.

Ο μικρός καταναλωτής

Με ενοχλεί να βλέπω οικογένειες με παιδάκια στα εμπορικά κέντρα. Με ενοχλεί να βλέπω οικογένειες των οποίων η βόλτα να είναι στα μαγαζιά.

«Περπατώντας τη σανίδα»

Υπήρχε μία σανίδα στην Ύδρα. Ήταν φόβος και τρόμος για τους ιστιοπλόους που έπρεπε να την περπατήσουν.

Να ξεφύγω απ’τα όνειρά μου

«Εθνικισμός» made in «Hellas»

Έχω την εντύπωση ότι οι Έλληνες «εθνικιστές» δεν είναι καν εθνικιστές. Παρτάκηδες είναι. Κι ο ατομικισμός, αν μη τι άλλο, βρίσκεται σε αντίθεση με τον εθνικισμό (αφού το «έθνος», όπως κι αν οριστεί, αποτελεί κάποια συλλογικότητα), όχι; 

Όλοι είμαστε μία φάτσα στο πλήθος. Κανείς μας δεν είναι μία φάτσα.

Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στην Αγγλία. Η πρώτη μου νύχτα, νομίζω, έξω εκεί – αν όχι, από τις πρώτες. Πήγα να παραγγείλω ποτό στο γεμάτο από κόσμο μπαρ. Ζήτησα ένα τάδε.

Η Τζούλι ήξερε τον φονιά της – ο καλός οδηγός τον λίθον βαλέτω

Το παραπάνω βίντεο, το είχα δει πριν από χρόνια στην αγγλική τηλεόραση και μου έχει μείνει αξέχαστο. Πόσοι θεωρούν τη ζώνη ασφαλείας στο πίσω κάθισμα διακοσμητική, πόσοι δεν τη φορούν ούτε μπροστά.. Το αναζήτησα πάλι χθες το βράδυ, και με έβαλε σε περισσότερες σκέψεις.

Όταν ταυτίζεται η «οικονομία» με την «αγορά» - ή ποιος αποτελεί τον «οίκο»

Γιατί πρέπει να επιβιώνουν οι επιχειρήσεις που μπορούν να το κάνουν μόνο αν προσλαμβάνουν σκλάβους;

Τι πιστοποιητικά είναι απαραίτητα, για έκδοση άδειας διακίνησης ιδεών;

Γιατί πρέπει να με «προστατέψεις» από την «έκθεσή μου» σε αυτά που θεωρείς «επικίνδυνες ιδέες» (τι κάνει μία ιδέα «επικίνδυνη»;), «χαμηλού επιπέδου», «προσβλητικά», «εκ του πονηρού» και μου στερείς την επιλογή να κρίνω και να αποφασίσω από μόνη μου για εμένα, αν είναι τέτοια; 

Ο «κανακάρης»

Γυρνάει στο κεφάλι μου εδώ και καιρό. Περί ανδρών ο λόγος. Περί συμπεριφοράς των ανδρών. Περί ανδρών και των σχέσεών τους με τις γυναίκες. Ελλήνων, επειδή αυτούς έχω ζήσει περισσότερο κι επειδή δεν μπορώ να βγάλω παγκόσμια συμπεράσματα από ένα δείγμα αλλοδαπών, μικρό σε σχέση με τον πληθυσμό τους. Τους Έλληνες, όμως τους ζω, προσωπικά ή μέσα από τα βιώματα φίλων και γνωστών.

Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε.

Πώς ζούμε μέχρι τότε;

Why is a child's life more important than an adult's?

Could it be that a child can be assimilated, whereas an adult, with a somewhat shaped identity, is more of a threat?..

Greece, the 51st state!

Γίνεται ένα έθνος να πέσει σε κατάθλιψη;

Ξέρω τι με κρατά στην Ελλάδα. Δεν είναι ότι αγαπώ πολύ τη χώρα μου και δε θέλω να την αφήσω. Την αγαπώ, αλλά δε μένω γι’αυτό. Δεν είναι ότι θέλω να παλέψω εδώ, γιατί το θεωρώ κάποιο είδος χρέους.

Γίνε μέρος του πληρώματος.

Υπάρχει λόγος που εκφράζεσαι χαιρέκακα; Υπάρχει λόγος που μιλάς εκδικητικά; Υπάρχει λόγος που προκαλείς; Νιώθεις νικητής; Για ποιον λόγο; Τι κέρδισες εσύ από όλο αυτό; Τι κέρδισαν οι άνθρωποί σου; Ποιος κέρδισε;

Προτιμώ το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, από το γνωστό με βάρκα την απελπισία.

Βάρκα που εύκολα μπορεί να αλλάξει όνομα, όμως. Ταπεινά θεωρώ ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι οικονομικό, κι ότι καταστρεφόμαστε και τιμωρούμαστε στοχεύοντας ένα σύμπτωμα.

Εργαζόμενοι, αυτή η μάστιγα

Για να καταλάβω..

..με βάση όσα διαβάζω και ακούω: τόσα χρόνια ζούσαμε στη Νορβηγία (/Σουηδία/ Ελβετία) του νότου, όλα δούλευαν ρολόι, αλλά βαρεθήκαμε πια όλο τα ίδια και τα ίδια κι είπαμε να αλλάξουμε τον αέρα μας ψηφίζοντας κάτι διαφορετικό, βρε αδερφέ.

Περίμενε κανείς η ζωή του να γίνει έτσι;

Είχες τα καλύτερα γκομενάκια. Δεν ήσουν ποτέ μόνη. Περίμενες να παντρευτείς για να χωρίσεις και να γίνεις single mom;

Ήσουν το παιδί αστέρι. Πρώτη στο σχολείο, στον αθλητισμό, στη μουσική, σε όλα. Περίμενες να είσαι μόνη και άνεργη στα 30+;

Η καλύτερη μαθήτρια, αγοροκόριτσο, πέρασες ιατρική στην Αθήνα, απ’τις κούκλες της σχολής, γνώρισες τον άνθρωπό σου στο πανεπιστήμιο, έκανες οικογένεια, τα μεγάλωσες όπως έπρεπε, τα σπούδασες, ήσουν πάντα έντιμη και βοηθούσες τον συνάνθρωπο, πιστεύεις στον όρκο του Ιπποκράτη. Περίμενες στα 60+ σου με 35 χρόνια εργασίας, να μένεις – παντρεμένη – μόνη σου, για να ζεις την οικογένεια, μακριά από όλους; Τα άνεργα παιδιά σου και τον σύζυγο με την κουτσουρεμένη σύνταξη.

Στη σπηλιά ή στο φως;

 – Τι λέγαμε προχτές, αφεντικό; Να φωτίσεις, λέει, το λαό, να του ανοίξεις, λέει, τα μάτια! Ορίστε του λόγου σου ν’ανοίξεις τα μάτια του μπαρμπα-Αναγνώστη!

Περί «ελευθερίας» – καμία ουσιαστική απάντηση, μόνο ερωτήματα.

Σκεφτόμουν, χρόνια τώρα, πριν και από την κρίση, ότι από το 1453 και μετά δεν έχουμε υπάρξει ουσιαστικά ελεύθεροι, όσοι κατοικούμε μέσα από τα σύνορα αυτού του τόπου που ονομάζουμε Ελλάδα.

“If we take man as he is we make him worse, but if we take man as he should be, we make him capable of becoming what he can be”

Είναι πολύ σκληρό να είσαι γυναίκα….

Πέρα από αυτά που μας έχουν πείσει, ή πείθουμε εμείς τον εαυτό μας ότι είναι ωραία, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, και δεν αντέχουμε να μην είναι.

Μια Στρουμφίτα στην Αθήνα

ΚΑΙ ΝΑΙ, έτυχε την πιο κρύα μέρα του εφετινού χειμώνα να τελειώσει το πετρέλαιο και να μην έχω θέρμανση στο σπίτι,