Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

24 Ιανουαρίου 2025

11 Ιανουαρίου 2025

6 Δεκεμβρίου 2024

«Χαχαχαχα, εμείς έτσι τη λέμε τόσα χρόνια, πουτάνα!»

Εν συντομία: οι γυναίκες που κάνουν σεξ με διάφορους άντρες είναι πουτάνες, οι γυναίκες μπορούν να κάνουν σεξ όποτε και με όποιον θέλουν, άρα οι γυναίκες κάνουν συνέχεια σεξ, άρα οι γυναίκες είναι πουτάνες, άρα μου χρωστάνε σεξ (άρα με προσβάλλουν αν δε θέλουν να κάνουν συγκεκριμένα με εμένα), το δικαιούμαι και θα το πάρω (βιασμός, που όμως δεν το θεωρούν βιασμό γιατί είναι δικαίωμά τους, αφού το θέλουν). Και σε πιο ακραίες περιπτώσεις, άρα θέλει να χωρίσουμε για να πηγαίνει με άλλους αντί για εμένα, η πουτάνα, όχι δε θα της το επιτρέψω (γυναικοκτονία).

Ακολουθεί το παραπάνω σε μακρινάρι.

3 Δεκεμβρίου 2021

Ας τα κάνουν, επιτέλους, υποχρεωτικά τα ρημάδια

Ως μέλη μιας κοινωνίας, για να επωφελούμαστε από όσα αυτό μας προσφέρει, εκχωρούμε μέρος της «ελευθερίας» μας, προς όφελος της αρμονικής και αμοιβαία επωφελούς συνύπαρξης. Πόσω μάλλον στο πλαίσιο ενός κράτους, όπου εκχωρούμε ακόμα μεγαλύτερο μέρος της ατομικής «ελευθερίας», απολαμβάνοντας όσα το κράτος μπορεί να προσφέρει, όπως τα προσφέρει. Αυτό είναι ένα «συμβόλαιο» μεταξύ μελών της κοινωνίας με το κοινωνικό σύνολο, και μεταξύ πολιτών και κράτους.

11 Αυγούστου 2018

Γέφυρες


Ενίοτε υπάρχουμε ασυναίσθητα, πράγματα στα οποία μεγαλώνοντας βρισκόμαστε συνειδητά και πρακτικά αντίθετοι. Που είναι ο λόγος που πιστεύω στις γέφυρες και στον διάλογο. Με εξαίρεση, ίσως, εκείνους που έχουν περάσει τη μαύρη γραμμή του να προκαλέσουν ενεργά κακό σε άλλους ανθρώπους, θαρρώ πως η στάση ζωής και οι ιδέες δεν είναι παντοτινές, αμετακίνητες και αμετάλλακτες. Πως αν συζητούμε μόνο με αυτούς με τους οποίους συμφωνούμε, σιγά-σιγά ίσως απομακρυνόμαστε από την πραγματικότητα και ζούμε σε έναν δικό μας, φανταστικό κόσμο, όπου υπάρχουν μόνο οι «εμείς» και οι «άλλοι». Ενώ ίσως είναι όταν γκρεμίζουμε γέφυρες με αυτούς που διαφωνούμε, που τους ωθούμε να παγιώσουν ιδέες και συμπεριφορές που θεωρούμε προβληματικές – ή και επικίνδυνες. Μήπως το να δακτυλοδείχνουμε  και να εξοστρακίζουμε, στην πραγματικότητα κάνει εμάς τους ίδιους να νιώθουμε ότι καθαρίζουμε από τις δικές μας μελανές όψεις, και το κεφάλι μας βγαίνει στον ήλιο απλώς επειδή πατάμε πάνω στους «άλλους», στους απόλυτα «κακούς»; Άρα αφού εκείνοι είναι «απόλυτα κακοί» κι εμείς απόλυτα αντίθετοί τους και δε θέλουμε καμία επαφή μ’εκείνους, αυτόματα γινόμαστε οι «απόλυτα καλοί»; Τόσο εύκολα;

19 Μαρτίου 2018

Τι σημαίνει να είσαι καλά;

Αρκεί να είσαι ζωντανός και αρτιμελής; Τότε δε θα έπρεπε ό,τι και να συμβαίνει, να είμαστε πάντα ικανοποιημένοι και χαρούμενοι, απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε; (Και με αυτήν τη λογική, θα υπήρχε λόγος να προσπαθήσουμε να φύγουμε από τις σπηλιές;)

12 Σεπτεμβρίου 2017

It’s about freedom – a wild market tale pt.II

(ακολουθεί στα Ελληνικά)

“Markets” is an abstract concept, or very specific places of barter. Markets are not persons. They certainly aren’t god. Markets have no will, no goal, no end game, no life. No hands, invisible or otherwise. Market’s hand is not invisible. We don’t see it because there is none. That market is a concept. The market where trade happens is a place. None of them alive. None deserving rights. Markets could be “enslaved” and it would be OK, it wouldn’t be anything, as a matter of fact.

8 Αυγούστου 2017

Το άγιο κέρδος


Όταν θεωρούμε ότι οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες δεν έχουν καμία ευθύνη απέναντι στην κοινωνία (μέσα στην οποία λειτουργούν), άρα όλα είναι θεμιτά για την επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, που είναι και το μόνο ζητούμενο, δεν επιστρέφουμε στη ζούγκλα;

27 Ιουνίου 2017

Ο σεβασμός

Φαίνεται στη χώρα μας να συγχέεται ο σεβασμός  με την εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη χρειάζεται να κερδίζεται (έστω και με το να εμπνέεται). Ο σεβασμός όχι. Ο σεβασμός χρειάζεται να προϋποτίθεται.  Κι αν κάποιος κάνει κάτι για να τον χάσει, χάνεται. Όμως χαρακτηρίζει το υποκείμενο, όχι το αντικείμενο.

5 Φεβρουαρίου 2017

Special Snowflake

Δεν είμαστε. Και είμαστε. Όμοιοι, και τελείως ξεχωριστοί. Με τις δικές μας ιδιαίτερες δυνατότητες. Τις δικές μας ιδιαίτερες αδυναμίες. Βιώνουμε τη ζωή μέσα από αυτές. Τις δικές μας δυνατότητες, που μας επιτρέπουν να δουλεύουμε ή και να ξεπερνούμε κάποιες αδυναμίες. Τις δικές μας αδυναμίες, που κάποιες μπορεί να είναι αξεπέραστες, κάποιες να μη μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τις δυνατότητές μας. Δυνατότητες, που για άλλους είναι στον κόσμο της φαντασίας ή που χρειάζονται πολλή προσπάθεια για να φτάσουν ένα κομμάτι από αυτά που σε κάποιον έρχονται φυσικά. Αδυναμίες που για κάποιους δεν υφίστανται, κι αφού οι ίδιοι δεν τις αντιμετωπίζουν, τις θεωρούν υπαρκτές μόνο ως δικαιολογία, όσων τις βιώνουν.

8 Αυγούστου 2016

Προβλέποντας το μέλλον, επιστημονικά

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται κι άνθρωποι που συσσωρεύουν, το μέλλον είναι ρευστό. Ακόμα και σε μια φανταστική κοινωνία, στην οποία θα υπήρχε σχετική ομοιογένεια, πάλι αυτό δε θα ήταν αβέβαιο;