Το άγιο κέρδος

Όταν θεωρούμε ότι οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες δεν έχουν καμία ευθύνη απέναντι στην κοινωνία (μέσα στην οποία λειτουργούν), άρα όλα είναι θεμιτά για την επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, που είναι και το μόνο ζητούμενο, δεν επιστρέφουμε στη ζούγκλα;

Η ύπαρξη της κοινωνίας και του πολιτισμού, δε βασίζεται στην ευθύνη του ενός απέναντι στον άλλο και από όλους προς όλους, στην αλληλοϋποστήριξη, στον διαμοιρασμό, στην αλληλοβοήθεια, στη συμμετοχή ανάλογα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του καθενός, στην αναδιανομή, σε έναν βαθμό ενσυναίσθησης; Για να υπάρχει κοινωνία, για να υπάρχει πολιτισμός, για να είμαστε άνθρωποι και να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα ζώα, δεν προϋποτίθεται η υπέρβαση του νόμου της ζούγκλας, όπου το μόνο ζητούμενο είναι η επικράτηση του ισχυρότερου;

Πώς έχουμε φτάσει, λοιπόν, να θεωρούμε θεμιτό, ιδανικό και απόλυτο στόχο, την επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους με κάθε τρόπο;

Πώς έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι μία επιχείρηση δε χρειάζεται να λαμβάνει υπ’όψιν την επίδραση των μέσων που μεταχειρίζεται για να μεγιστοποιήσει το κέρδος της, στην κοινωνία; Πώς η εκμετάλλευση / φτωχοποίηση των εργαζομένων / δούλων, πώς η προώθηση προϊόντων που υποβαθμίζουν τομείς του κοινωνικού συνόλου, πώς η αύξηση της παραγωγής με κάθε ανθρώπινο, περιβαλλοντικό, κοινωνικό κόστος, πώς η επιβίωση και ανάπτυξη μιας επιχείρησης μέσω καταπάτησης δικαιωμάτων και κοινών αγαθών, έχουν φτάσει να θεωρούνται όχι μόνο αποδεκτά, αλλά και αξιέπαινα εφ όσον επιτυγχάνουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους – κι αυτό αρκεί;

Μέσα σε ποιο κενό δημιουργούνται και σε ποια φούσκα λειτουργούν οι επιχειρήσεις, οι άμοιρες ευθυνών προς οποιονδήποτε πέραν των επενδυτών τους;

Πώς φτάσαμε να θεοποιούμε το κέρδος, το αόριστο κέρδος, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα στην κοινωνία; Πώς φτάσαμε να θεοποιούμε το αόριστο κέρδος, πρόθυμοι να θυσιάζουμε τις ζωές μας στο όνομά του; Στο όνομά του, και μόνο. Πώς έχουμε φτάσει να θαυμάζουμε τους ίδιους τους καταπατητές; Τι σύνδρομο της Στοκχόλμης μας έχει πιάσει όλους; Τι το αξιοθαύμαστο έχει να πετυχαίνει κανείς έναν και μοναδικό στόχο, αφήνοντας πίσω του καμένη γη; Ποιος κατοικεί την καμένη γη; Τι το αξιοθαύμαστο έχει, και θέλεις να του μοιάσεις; Και τι αξία έχει, αν ποτέ του μοιάσεις, που μόνο στο κεφάλι σου θα συμβεί παρεμπιπτόντως, να χτίσεις παλάτι σε καμένη γη;

Πώς έχει φτάσει να θεωρείται επιτυχία όχι το επίπεδο της ζωής, καθεαυτό, αλλά η διαφορά από τους άλλους; Πώς η υποβάθμιση της ζωής των πολλών έχει φτάσει να είναι αποδεκτή, για να ξεφύγουν κάποιοι διαλεχτοί; Πώς έχουμε φτάσει να τους θεωρούμε «μάγκες»;

Οι άνθρωποι έφτιαξαν πολιτισμό, φτιάχνοντας κοινωνίες. Οι κοινωνίες προϋποθέτουν διαμοιρασμό ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός, συνεισφορά και αλληλοϋποστήριξη.  Η αγορά και το κέρδος είναι μέσο. Ιστορικά, όταν γίνεται ο απόλυτος σκοπός, φαίνεται πως επιστρέφουμε στη ζούγκλα.