Τι σημαίνει να είσαι καλά;

Αρκεί να είσαι ζωντανός και αρτιμελής; Τότε δε θα έπρεπε ό,τι και να συμβαίνει, να είμαστε πάντα ικανοποιημένοι και χαρούμενοι, απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε; (Και με αυτήν τη λογική, θα υπήρχε λόγος να προσπαθήσουμε να φύγουμε από τις σπηλιές;)

Πόσες περιπτώσεις, πόσα γεγονότα, μπορούν να αφήσουν έναν άνθρωπο ζωντανό και αρτιμελή μεν, καθόλου καλά, δε; Πόσες μπορούν να τον αφήσουν εσωτερικά διαλυμένο; Ενώ οι γύρω του θα του λένε ευτυχώς, όμως, που είναι καλά.

Ζούμε σε μία εποχή, που αξία έχει μόνο ό,τι μπορεί να παράγει υλικό πλούτο. Μία εποχή στην οποία το ζητούμενο είναι η επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Έτσι έχει γίνει κανόνας, είναι πλέον θεμιτό, να ξεζουμίζονται οι άνθρωποι προς αυτόν τον στόχο. Σε δουλειές που τους περισσότερους, τους στραγγίζουν ψυχικά. Οπότε πρέπει να γίνει μέρος της κουλτούρας ότι η ψυχή είναι δευτερευούσης σημασίας. Να είσαι ευγνώμων αν είσαι αρτιμελής. Η παραγωγική σου ικανότητα άθικτη. Από εκεί και πέρα, είσαι ιδιότροπος, κακομαθημένος, σύνελθε, υπάρχουν και χειρότερα. Όμως η ψυχή είναι σημαντική. Είναι το καύσιμο. Όσο καλό κι αν είναι το αυτοκίνητο, όσο καλοσυντηρημένο και γυαλιστερό, χωρίς καύσιμο δεν μπορεί να πάει πουθενά. Στο τέλος θα σκουριάσει.

Το σημαντικό είναι ότι είσαι καλά, όλα τα άλλα φτιάχνονται. Κι ας είσαι σμπαράλια. Όμως, η κανονικότητα του ευρύτερου κύκλου σου επηρεάζεται μόνο από τον θάνατό σου. Όσο υπάρχεις, γι’αυτούς τα πράγματα είναι όπως ήταν. Αρκεί να υπάρχεις, όμως; Το οξύμωρο είναι ότι για’σένα, ισχύει το αντίθετο. Αν πεθάνεις, δε σε αγγίζει τίποτα πια. Εφ όσον ζεις, όμως, δεν αρκεί να είσαι ζωντανός και αρτιμελής. Θα ήταν χειρότερα αν πάθαινε κάτι και το σώμα σου; Ναι. Φέρνει αυτό σε δεύτερη μοίρα την ψυχή σου; Αν η ζωή σου αλλάξει από κάποιο αρνητικό γεγονός, όσο ζωνταντός και να’σαι, δεν είσαι καλά. Κι αυτό είναι απολύτως έγκυρο. Και απολύτως ΟΚ. Αυτό που δεν είναι ΟΚ, είναι να θέλουν να σε πείσουν ότι η ψυχή σου δε μετράει, το συναίσθημα δε μετράει, το μέσα σου δε μετράει∙ φτάνει που είναι καλά το αμάξωμα.

Καθόλου ήσσονος σημασίας δεν είναι το σώμα. Μα δεν είναι ούτε η ψυχή. Προφανώς και είσαι τυχερός αν δε σου συμβεί μη αναστρέψιμο κακό στο σώμα. Σαφώς και καλώς είμαστε ευγνώμονες για τη σωματική μας υγεία. Όμως υπάρχουν και τραύματα ψυχικά που μπορεί να θέλουν καιρό, μήνες ή χρόνια για να κλείσουν, ή να μην κλείσουν ποτέ. Ένα τροχαίο, ένας θάνατος αγαπημένου προσώπου, βιασμός , bullying, να χάσει κανείς το σπίτι του, να χάσει τη δουλειά του χωρίς να έχει δίχτυ ασφαλείας, πόσες περιπτώσεις μπορεί να αφήσουν κάποιον αρτιμελή μεν, αλλά διαλυμένο μέσα του; Και πόσο γρήγορα «οφείλει» να επανακάμψει, αφού έχει τη σωματική υγεία του;

Δεν είμαστε ρομπότ, κι ας το ζητά η κουλτούρα μέσα στην οποία κοινωνικοποιούμαστε. Είμαστε πολυσύνθετοι, και όλα τα κομμάτια μας είναι σημαντικά. Δεν είμαστε μόνο ψυχή ούτε μόνο σώμα. Είμαστε κορμί και μυαλό και συναίσθημα, γνώσεις, εμπειρία, αναμνήσεις. Κουβαλάμε το αποτύπωμα των γεγονότων που βιώνουμε – αποτύπωμα που μας σημαδεύει πολυεπίπεδα. Και είμαστε καλά, όταν είναι καλά όσα μας συνθέτουν. Ας μην υποτιμούμε το καύσιμο.