«Όλα θα πάνε καλά!»

Το καλό και το κακό δεν είναι δίπολο. Δεν είναι μεριές ενός εκκρεμούς. Δεν είναι ισόποσα. Η ζωή δεν έχει κάποιο νόημα ούτε κάποιον σκοπό. Το σύμπαν δε συνωμοτεί, το σύμπαν δεν είναι υποκείμενο. Όχι, τα πράγματα δε συμβαίνουν για κάποιον σκοπό. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

Από τις δυσκολίες δε βγαίνεις πιο δυνατός. Από τις δυσκολίες βγαίνεις λαβωμένος. Κι αν τα καταφέρεις επανέρχεσαι. Οι αναποδιές ΔΕ συμβαίνουν για καλό. Οι αναποδιές συμβαίνουν επειδή συμβαίνουν. Η ζωή είναι τυχαία.

Δε βγαίνει καλό από το κακό. Από το κακό βγαίνει κακό. Αν σου συμβεί κάτι κακό, τα πράγματα δε θα καλυτερέψουν, τα πράγματα χειροτερεύουν. Δυσκολεύουν. Και η ζωή, που επίσης δεν είναι υποκείμενο, δε «χρωστάει» τίποτα. Στη μεγάλη ζυγαριά στο τέλος, τα άσχημα θα είναι περισσότερα από τα όμορφα. Δεν υπάρχει ισορροπία. Δεν υπάρχει από μόνη της. Την αναζητούμε, μέχρι που συμβαίνουν γεγονότα, γιατί έτσι, και μας πετάνε εκτός. Και πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αναζητήσουμε καινούργια ισορροπία. Αυτό δε γίνεται «για καλό». Αυτό γίνεται από ανάγκη.

Ίσως όλα αυτά τα κλισέ ανακουφίζουν ανθρώπους που πιστεύουν σε θεία και σε μεταφυσική. Ότι τα πιστεύουν, όμως, δεν τα κάνει και πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι πως η ζωή είναι random. Η ζωή είναι ζούγκλα. Θεία δίκη δεν υπάρχει. Κάνουμε ό,τι μας επιτρέπουν οι αδυναμίες μας, στο πλαίσιο που βρίσκεται ο καθένας μας. Και προσπαθούμε να επιβιώσουμε με ό,τι δυσκολία μας πετάει εκτός ισορροπίας. Όχι λόγω κάποιου μεταφυσικού πλάνου. Επειδή αυτή είναι η ζωή. Και όταν τα πράγματα πάνε κατά διαόλου, δεν υπάρχει κάποιος μεταφυσικός κανόνας που ορίζει ότι μετά θα πάνε υπέροχα για να ισορροπήσουν. Όχι. Ανταπεξέρχεσαι όπως μπορείς και συνεχίζεις. Ή εγκαταλείπεις.

Τελικά, τι προσφέρουν τα κλισέ και σε ποιον; «Σε αγαπάω». «Σε νοιάζομαι». «Είμαι εδώ για’σένα». «Σε σκέφτομαι». Μια αγκαλιά. Πολύ πιο ουσιαστικά από ένα αυτοματοποιημένο «όλα θα πάνε καλά», «όλα συμβαίνουν για έναν σκοπό», «μέσα από αυτό θα βγεις πιο δυνατός», «αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα» – ΠΟΥ το ξέρεις; ΠΟΙΟΣ σου το είπε; Το σύμπαν; Θα μου πεις και τους αριθμούς του τζόκερ;

Αν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον πρακτικά, κάνε το. Είναι πολύτιμο. Αλλά δεν είναι απαραίτητο. Το να δηλώσεις, «απλώς», την παρουσία σου, τα θετικά σου συναισθήματα, είναι σπουδαίο. Ακόμα κι αν νιώθεις ότι δεν είναι αρκετό και χρειάζεται να πεις κι ένα κλισέ. Δε χρειάζεται. Αρκεί αυτό που περνά από το χέρι σου. Αυτό που εξαρτάται από εσένα και που είναι ειλικρινές.

Η ζωή είναι τυχαία. Κι αυτά που ελέγχουμε, είναι αυτά που….ελέγχουμε. Αυτά που περνούν απ’το χέρι μας. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε το μέλλον με τις πράξεις μας. Παρ’όλα αυτά, αυτές δεν μπορούν να εγγυηθούν τον στόχο μας. Ούτε μας χρωστά ή θα μας ανταμείψει για την προσπάθεια κάποια μεταφυσική δύναμη. Δε μας τιμωρεί κάποιος με τις δυσκολίες που μας συμβαίνουν. Συμβαίνουν επειδή συμβαίνουν. Και κάνουν τη ζωή μας χειρότερη. Και παρομοίως, όσο ψυχούλες και να είμαστε, δε θα «επανορθώσει», δε θα μας αποζημιώσει κάποια μεταφυσική δύναμη με καλύτερες μέρες, για να επέλθει κάποια μεταφυσική ισορροπία.

Είμαστε πολύ πιο ασήμαντοι απ’όσο πιστεύουμε. Σημαντικοί μέσα στον μικρόκοσμό μας, για τον μικρόκοσμό μας, ίσως, αλλά ασήμαντοι στο ευρύτερο πλαίσιο. Δεν υπάρχει κάποιο πρόγραμμα της «μοίρας» για τον κάθε έναν από εμάς προσωπικά.

Δείξε σε έναν άνθρωπο ότι τον νοιάζεσαι. Ότι είσαι εκεί. Ότι ενδιαφέρεσαι γι’αυτόν. Επικοινώνησε. Αν μπορείς, βοήθησε πρακτικά, ή/και ψυχολογικά αλλά ουσιαστικά. Αν δεν μπορείς, δεν πειράζει. Αλλά απόφευγε τα κλισέ. Ίδιες φράσεις για κάθε περίπτωση, χωρίς πραγματικό νόημα. Έστω κι αν δεν μπορείς να είσαι εκεί να τη δώσεις, έστω κι αν τη στείλεις, αρκεί μια αγκαλιά.

________

ΥΓ: «Μη στεναχωριέσαι» - «Weeeeee! Ευχαριστώ για την καινοφανή πρόταση, τώρα μπορώ επιτέλους να σταματήσω να στεναχωριέμαι!»

Τι θα έλεγες για «καταλαβαίνω ότι αυτό που περνάς είναι δύσκολο, (πόσο λυπάμαι / ) είμαι εδώ για’σένα / πώς μπορώ να σε βοηθήσω / θέλεις μια αγκαλιά / να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι / νοιάζομαι / αγαπάω», αντ’αυτού; Τι θα προτιμούσες, πραγματικά, ν’ακούσεις;