Μήπως είσαι βιαστής;

Όταν μιλάς ή σκέφτεσαι σχετικά με τις γυναίκες, δοκίμασε να αντικαταστήσεις τη λέξη «γυναίκα» με τη λέξη «άνθρωπος». Μπορεί να συνειδητοποιήσεις πράγματα για ‘σένα που δεν είναι και τόσο ευχάριστα.

Τις συμπεριφορές που βρίσκεις αποδεκτές προς τις γυναίκες, σκέψου αν θα τις θεωρούσες εξίσου αποδεκτές αν αποδέκτης ήταν κάποιος άνθρωπος. Ό,τι θεωρείς πως πρέπει να αποδέχεται μία γυναίκα, ό,τι θεωρείς δουλειά της, υποχρέωσή της, ό,τι θεωρείς υπερβολή ως αντίδρασή της, σκέψου αν θα το θεωρούσες έτσι, αν αντικαθιστούσες το «γυναίκα» με το «άνθρωπος». Αν έχεις δυσκολία να το κάνεις, αν ήδη νιώθεις μέσα σου αντίδραση και μια ακατανίκητη επιθυμία για ειρωνεία ή αντιδικία, σε αφορά κατά κύριο λόγο, είσαι αυτός που χρειάζεται να προσπαθήσει τα παραπάνω περισσότερο.

Γιατί, βλέπεις, οι γυναίκες δεν ανήκουν σε κάποια άλλη σφαίρα. Δεν είναι μυθικά πλάσματα, δεν είναι «λουλούδια», δεν είναι εκνευριστικές ή υστερικές, είναι – πόσο απίστευτο – άνθρωποι.

Αν θεωρείς πως «αγαπάς τις γυναίκες» , επειδή αγαπάς (;) τη μάνα σου, την αδερφή σου, τη φίλη σου, τη γυναίκα σου, αναρωτήσου ως τι τις αγαπάς (;), τις «σου». Ως ανθρώπους ή ως κτήματά σου; Επειδή τις εκτιμάς ως αυθύπαρκτους ανθρώπους ή επειδή (για όσο και εφόσον), με οποιονδήποτε τρόπο, σε εξυπηρετούν; Βλέπεις πόσο σαθρό, εδώ που τα λέμε αυτοακυρωτικό, είναι αυτό ως επιχείρημα;

Αν θεωρείς ότι οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα ή ακόμα και μισούν τους άντρες, όταν εκφράζουν ενόχληση ή αντιδρούν, σκέψου αν πραγματικά τις θεωρείς ανθρώπους ή κάτι κατώτερο που γενικώς σου οφείλει. Αν θεωρείς ότι οι γυναίκες είναι για βάθρο, σκέψου αν τις περιλαμβάνεις όλες, και αυτές που δε βρίσκεις ελκυστικές, στο «γυναίκες», και μετά σκέψου τι σημαίνουν αυτά – το να τις ξεχωρίζεις και να τις διαχωρίζεις – για το πώς αντιλαμβάνεσαι τόσο τον ρόλο όσο και τη φύση της γυναίκας.

Αν, ακόμα, είσαι από αυτούς που λένε ότι «τις γυναίκες δεν πρέπει να τις χτυπάνε ούτε με τριαντάφυλλο», σκέψου τι πραγματικά σημαίνει, τόσο ως προς τη στάση σου απέναντι στη βία και στο δικαίωμα που θεωρείς πως (γενικώς) έχεις να την ασκείς για να εκτονώνεσαι, όσο, πάλι, ως προς το κατά πόσο θεωρείς ότι γυναίκες και άντρες ανήκουν στο ίδιο ζωικό είδος.

Αν, τέλος, γελάς με την επιμονή στην επιτακτική ανάγκη για αυθόρμητη συναίνεση, θεωρώντας, εκ των πραγμάτων, ότι το σεξ είναι κάτι που οι γυναίκες σου το οφείλουν, και το να τις αναγκάσεις με οποιονδήποτε τρόπο, ας είναι και παρακάλια, είναι δικαίωμά σου, σκέψου ότι μάλλον έχεις περάσει πολλές φορές μία μαύρη, κατάμαυρη γραμμή, που σε φέρνει στη θέση όχι του εραστή, αλλά του θύτη. Κι ότι μπορείς να διαλέξεις τώρα να αντιδράσεις, να θυμώσεις ή να ειρωνευτείς και να συνεχίσεις έτσι, ως θύτης στη ζωή σου, απέναντι σε σεξουαλικά (μεταξύ άλλων) θύματα με ή χωρίς συναίσθηση της κατάστασής τους, ως πάντα θύτης, παρ’ όλα αυτά, κι ας θέλεις να το αρνείσαι. Ή μπορείς να το δεχτείς, να προσπαθήσεις να το διαχειριστείς, και ίσως να μοιράσεις και μερικές συγγνώμες. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι είναι πια αργά, μία ειλικρινής συγγνώμη μπορεί να μαντάρει λίγο την ψυχή και αυτού που τη δέχεται και αυτού που τη ζητά. Δε θα αλλάξει το παρελθόν, ζεσταίνει λίγο το παρόν, όμως, και βελτιώνει το μέλλον.

Μη στέκεσαι απέναντι. Στάσου μαζί. Μπορεί να νομίζεις ότι θα χάσεις δικαιώματα. Όμως δεν τα είχες ποτέ, δεν ήταν ποτέ δικαιώματα, οι άλλοι άνθρωποι ποτέ δεν ήταν δικαίωμά σου. Μπορεί το να μην εκμεταλλεύεσαι όποιον άνθρωπο σε παίρνει, να κάνει τη ζωή σου λίγο πιο δύσκολη. Μπορεί το να αρχίσεις να βλέπεις στις γυναίκες τον εαυτό σου, να σε φέρνει αντιμέτωπο με τη συνείδησή σου με τρόπο που σε ταλαιπωρεί. Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος να μην είσαι θύτης. Και μπορεί να κάνει τις σχέσεις σου πιο ποιοτικές και, για δες, δεν είναι τελικά «όλες καριόλες». Α, και κάνε το για ‘σένα, κάνε το ειλικρινά, όχι περιμένοντας ανταμοιβή. Γιατί τότε επιστρέφεις στην παρανόηση ότι έχεις δικαιώματα σε άλλους ανθρώπους, ότι η μισή ανθρωπότητα γεννήθηκε χρωστώντας σου.

Οι γυναίκες έχουν υπάρξει θύματα για χιλιάδες χρόνια. Έχει κανονικοποιηθεί αυτό τόσο, πια, που το βλέπουμε ως νόμο της φύσης, και αντιδράσεις σε αυτό ως επιθετικότητα. Τον τελευταίο καιρό, με αιχμή πιο ισχυρές γυναίκες, από τη βιομηχανία του θεάματος, η αντίδραση σε αυτήν την αντιμετώπιση των γυναικών, έχει αποκτήσει δυνατότερη φωνή και διογκώνεται. Δεν έγιναν ξαφνικά οι γυναίκες «υπερβολικές». Δεν το «παρακάνουν». Οι ιστορίες είναι όντως τόσες πολλές. Τόσο τραγικά πολλές, που αν όχι όλες, οι περισσότερες έχουμε βιώσει τουλάχιστον μία. Και αυτά που εσύ βρίσκεις υπερβολικά, γιατί για ‘σένα ήταν αδιάφορα, δεν είχαν κάποια επίδραση, γιατί εσύ τα βίωσες – ως θύτης – ως κάτι «κανονικό», χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα, στον άλλο άνθρωπο, αυτόν που βρέθηκε μαζί σου, εύλογα άφησαν τραύμα. Όχι επειδή είναι περίεργος. Επειδή από τη μεριά του θύματος, είναι τραυματικά. Αναλογίσου από την ασφάλεια ποιας θέσης έχεις την πολυτέλεια να τα θεωρείς γελοιότητες.

Δε σε θέλουν οι γυναίκες απέναντι. Σε θέλουν μαζί. Δε σε θέλουν από κάτω. Σε θέλουν δίπλα. Δεν παλεύουν για να σου στερήσουν δικαιώματα που ποτέ, πραγματικά, δε δικαιούσουν. Παλεύουν για να αντιμετωπίζονται όχι ως αντικείμενα, ακόμα κι αν αυτά είναι «λουλούδια». Παλεύουν για να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι. Και παλεύουν και για να γίνει κι η δική σου ζωή καλύτερη, για να απελευθερωθείς κι εσύ από κοινωνικές «κανονικότητες» και «φυλικές» προσδοκίες. Παλεύουν και για ‘σένα. Για το δικαίωμά μας να είμαστε, όλες και όλοι, άνθρωποι.