«Χαχαχαχα, εμείς έτσι τη λέμε τόσα χρόνια, πουτάνα!»

Εν συντομία: οι γυναίκες που κάνουν σεξ με διάφορους άντρες είναι πουτάνες, οι γυναίκες μπορούν να κάνουν σεξ όποτε και με όποιον θέλουν, άρα οι γυναίκες κάνουν συνέχεια σεξ, άρα οι γυναίκες είναι πουτάνες, άρα μου χρωστάνε σεξ (άρα με προσβάλλουν αν δε θέλουν να κάνουν συγκεκριμένα με εμένα), το δικαιούμαι και θα το πάρω (βιασμός, που όμως δεν το θεωρούν βιασμό γιατί είναι δικαίωμά τους, αφού το θέλουν). Και σε πιο ακραίες περιπτώσεις, άρα θέλει να χωρίσουμε για να πηγαίνει με άλλους αντί για εμένα, η πουτάνα, όχι δε θα της το επιτρέψω (γυναικοκτονία).

Ακολουθεί το παραπάνω σε μακρινάρι.

Βρισκόμουν σε ένα κατά τα άλλα φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον, όπου για πρώτη φορά συμμετείχα στο παιχνίδι «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». Ένας από τους χαρακτήρες του παιχνιδιού είναι μία γυναίκα, που σύμφωνα με το παιχνίδι, όταν πέφτει η νύχτα (στο Παλέρμο), επιλέγει να κοιμηθεί με έναν άλλο χαρακτήρα ώστε να μάθει την ταυτότητά του. Η κάρτα πάνω γράφει «εταίρα». Η παρέα την αποκαλούσε «πουτάνα, χαχαχα».

Οπότε, το ψάρι, εύλογα ρώτησα, μισό, αφού εκείνη επιλέγει με ποιον κοιμάται και δεν πληρώνεται, και το κάνει για να συλλέξει πληροφορίες, γιατί «πουτάνα»; «Γιατί έτσι τη λέγαμε πάντα!». «Έναν άντρα που πάει με πολλές γυναίκες τον λέμε Γιάννη, τη γυναίκα που κάνει το αντίστοιχο γιατί να την αποκαλούμε πουτάνα;» 

Υπήρξε αντίδραση από κάποιους άντρες. Επειδή «έτσι το λέγαμε πάντα, χαχα».  Και αυτήν και την επόμενη φορά που βρεθήκαμε. Ξέρω ότι όταν παίρνω θέση σε τέτοια θέματα γίνομαι δυσάρεστη. Δε μου αρέσει καθόλου να γίνομαι δυσάρεστη ή να χαλάω το – γενικώς πολύ ευχάριστο – κλίμα. Όμως σε τέτοιες περιπτώσεις το θεωρώ χρέος όλων μας να μην τα αφήνουμε να πέφτουν κάτω. Γιατί είναι στην πράξη επικίνδυνα. Και θα το εξηγήσω. Και τους ανθρώπους που διαιωνίζουν τέτοιες αντιλήψεις και θεωρούν τέτοιους χαρακτηρισμούς αστείους, αρνούμενοι να δεχτούν για ποιον λόγο είναι προβληματικοί έως επικίνδυνοι, χρειάζεται να τους απομονώνουμε. Χρειάζεται να αρχίσουν να μαθαίνουν ότι δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά. Αν δε λέμε τίποτα, αν γελάμε από ευγένεια ή αμηχανία ή για να μη χαλάσουμε το κλίμα, καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια χαρά, όπως ήταν πάντα. Πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι μια χαρά. Και όπως είπα, θα εξηγήσω γιατί.

Κατ’αρχάς, είναι κάτι υποτιμητικό προς όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από τη συχνότητα που κάνουν ή δεν κάνουν σεξ, (ή την εκούσια [ή ακούσια] απασχόλησή τους). Είναι προβληματικό, ότι το σεξ τους άντρες τους κάνει μάγκες, ενώ τις γυναίκες τις ευτελίζει. Και μάλιστα σε μία συντηρητική κοινωνία, ανδροκρατούμενη, όπως η ελληνική, όπου ούτως ή άλλως η γυναίκα έχει κατώτερη αξία, που αυξάνεται σχετικά αν είναι νέα και όμορφη – fuckable – ή μάνα (από μία ηλικία και μετά, έχει αξία μόνο αν είναι και μάνα)∙ αν έχει «χρησιμότητα» για κάποιον άντρα (και πόσες φορές, για να πείσουμε ότι κάποιο θύμα έχει αξία, δε λέμε «είναι κάποιου η μάνα, η κόρη, η αδερφή»; Δεν αρκεί απλώς να είναι). Σύμφωνα με κάθε ετήσια αναφορά της Eurostat σχετικά με την ισότητα των φύλων στην ΕΕ, η Ελλάδα έρχεται πάντα στην τελευταία θέση. Όταν όλες οι γυναίκες από μία ηλικία και πάνω θεωρείται ότι είναι σεξουαλικά ενεργές, όλες έχουν κατώτερη αξία. Στην προσωπική, αλλά και επαγγελματική και κοινωνική ζωή. Για πολλούς η προέκταση αυτού είναι ότι οι γυναίκες είναι πονηρές, χειριστικές, οπορτουνίστριες, δεν καταφέρνουν πράγματα με την αξία τους γιατί δεν είναι ισάξιες, τα καταφέρνουν παρασέρνοντας άμοιρους άντρες (οι οποίοι, κατά τα άλλα, είναι ώριμοι, σοφοί, ψύχραιμοι και πάει λέγοντας). 

Επιπλέον, οι περισσότεροι άντρες πιστεύουν ακράδαντα ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν σεξ όποτε θέλουν, ενώ οι καημένοι οι άντρες όχι. Αυτό σχετίζεται με τα παραπάνω. Επίσης είναι τεράστιος μύθος. Και σε συνδυασμό και με το παραπάνω, πολύ επικίνδυνο. 

Γιατί είναι μύθος;

Κατ’αρχάς, προϋποθέτει ότι κάθε γυναίκα θέλει να κάνει σεξ με όποιον να’ναι, ανά πάσα ώρα και στιγμή. (Καθώς και ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ελκυστικούς άντρες – ποια χαρακτηριστικά κάνουν ένα άτομο ελκυστικό, εν προκειμένω άντρα, διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα). Και προφανώς κάθε γυναίκα θέλει να κάνει σεξ με όποιον να’ναι, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αφού είναι «πουτάνα».

Επίσης, προϋποθέτει ότι κάθε άντρας είναι διαθέσιμος για σεξ με όποια να’ναι, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να είναι δεσμευμένος, πχ, και να αγαπάει τη σύντροφό του, και να μη θέλει να πάει με κάποια πολύ όμορφη γυναίκα που τον επιθυμεί. Ή ότι μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να μην έχει όρεξη.

Προϋποθέτει, ακόμα, ότι κάθε άντρας θα έκανε σεξ ανά πάσα ώρα και στιγμή με οποιαδήποτε γυναίκα του το ζητούσε, ακόμα κι αν δεν την έβρισκε καθόλου ελκυστική ή του ήταν αποκρουστική.

Άρα, όταν λένε «γυναίκα», εννοούν μόνο τα πλάσματα που βρίσκουν ελκυστικά;

Παραβλέπει ότι μία γυναίκα μπορεί να θέλει να κάνει σεξ και να μη βρίσκει άντρα με τον οποίο να είναι συμβατή σε αυτά που θα ήθελε να είναι συμβατοί, και να περνάνε μήνες και χρόνια, ανεξάρτητα από την εμφάνισή της, που δεν κάνει σεξ, ενώ θα ήθελε (σε ένα πλαίσιο).

Παρ’όλα αυτά, δε θα γράψω ότι τα πράγματα είναι ίδια και για τα δύο φύλα. Γιατί το φύλο που κάνει σεξ όποτε θέλει, είναι το αντρικό. Δυστυχώς.

Διότι όταν έχεις τον συνδυασμό οι γυναίκες κάνουν σεξ όποτε θέλουν + οι γυναίκες που πάνε με διάφορους άντρες είναι πουτάνες ( + αν είναι εμφανίσιμη σίγουρα σφάζονται στα πόδια της και αρκεί αυτό για να κάνει σεξ μαζί τους) (/ κι αφού κάνουν σεξ όποτε θέλουν, δεν μπορεί να μην πηγαίνουν και με διάφορους), πολλοί καταλήγουν στο ότι οι γυναίκες το σεξ τους το χρωστάνε. Και υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άντρες, αν δεν υποεκτιμώ τον αριθμό, που οργανώνονται κατά των κακών γυναικών που τους στερούν το σεξ που αυτοί δικαιούνται (incel, διάφορες alt right κοινότητες). Αλλά πέρα από αυτές τις περιπτώσεις, η εν λόγω νοοτροπία είναι γενικότερα διάχυτη στην ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία.

Και πού καταλήγει όλο αυτό; Σε ραντεβού που ο άντρας δε δέχεται το «δε θέλω» και τις παραλλαγές του, και πιέζει μέχρι να πάρει το σεξ που δικαιούται, γνωρίζοντας και αδιαφορώντας που η γυναίκα δε θέλει. Αυτό, δεκαετίες τώρα, το λέγαμε απλώς σεξ. Στη χειρότερη κακό σεξ. Στην πραγματικότητα είναι βιασμός.

Καταλήγει σε άντρες φίλους, γνωστούς, που δε δέχονται ότι η φίλη τους (μπορεί να) κάνει σεξ μόνο με άλλους και όχι με αυτούς, τους το χρωστάει, με ποτό ή με τη βία παίρνουν αυτό που δικαιούνται, σεξ. Είναι βιασμός.

Καταλήγει σε άντρες που πιάνουν την κουβέντα με κάποια γυναίκα που μόλις γνώρισαν, που θεωρούν ότι αυτό σημαίνει πως θέλει να πάει μαζί τους, για ποιον άλλον λόγο να μιλάει σε άντρες η πουτάνα, και από πού κι ως πού τους αρνείται; Βιασμός.

Καταλήγει σε άντρες που δε δέχονται η πουτάνα να τους χωρίσει και να πηγαίνει με άλλους. Καταλήγει στο νοσοκομείο, ή στο νεκροτομείο.

Δεν πηγαίνουμε με όποιον θέλουμε. Ούτε όποτε θέλουμε. Γιατί καμία δεν είναι τόσο ακαταμάχητη, γιατί δεν είναι όλοι οι άντρες διαθέσιμοι και πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή, γιατί δε θέλουμε όλες, πάντα ή ποτέ, περιστασιακό σεξ, και να βρει κανείς άνθρωπο να ταιριάξει ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι. Και το με πόσους πάμε δε μας χαρακτηρίζει σε τίποτα. Δε μας αφαιρεί ούτε μας προσθέτει αξία. Ακόμα κι αν πάμε με διαφορετικό άντρα κάθε βράδυ. Το μόνο που αφαιρεί αξία, εν προκειμένω, είναι να εξαπατά κανείς έναν άνθρωπο για να κάνει σεξ μαζί του, κάτι που κάνουν κατά κόρον οι άντρες. Κι αυτό που αφαιρεί κάθε ίχνος ανθρωπιάς είναι ο βιασμός (ναι, ακόμα και το πρήξιμο όταν πει ότι δε θέλει, μέχρι να υποκύψει, είναι βιασμός), και ο φόνος, επειδή η πουτάνα δεν έχει δικαίωμα να υπάρχει χωρίς αυτόν, δεν έχει δικαίωμα να πάει με άλλους. Κάτι που κάνουν σχεδόν αποκλειστικά οι άντρες.

Είναι νοοτροπία που υποτιμά και υποβαθμίζει τις γυναίκες σε κάθε πτυχή της ζωής. Τις κάνει «κατώτερες», και στο κοινωνικό πλαίσιο και στο επαγγελματικό, πέρα από το προσωπικό. Δυσκολεύει τις ζωές όλων τους, παντού. Όμως φτάνει να γίνεται και επικίνδυνο στην πράξη.

Όσο «υπερβολές» κι αν θεωρήσει κάποιος άντρας, που κατά βάθος όντως έτσι σκέφτεται για τις γυναίκες, τα παραπάνω. Όσο «υπερβολές» κι αν τα θεωρήσει κάποιος άντρας που «χαχαχα, χαβαλέ κάνουμε», «έτσι το λέγαμε πάντα».

«Έτσι ήταν πάντα». Θα μέναμε ακόμα σε σπηλιές..

Οι άντρες έχουν το πάνω χέρι στην κοινωνία. Με διαφορά. Είναι πολύ πιο εύκολο, ως γυναίκα, να αφήνεις σε άλλες γυναίκες να παλεύουν για εσένα. Είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι το κουλ γκερλ, η κοπέλα που είναι ελκυστική, έχει φίλους άντρες, μιλάει για «αντρικά» πράγματα και «αυτοσαρκάζεται» μιλώντας υποτιμητικά για τις γυναίκες, κάνοντας μαζί με τους άντρες σεξιστικά «αστεία» (και μετά τη χρησιμοποιούν οι φίλοι της ως άλλοθι). Πιστεύεις ότι γίνεσαι μέρος της ομάδας που έχει το πάνω χέρι, και είσαι ασφαλής. Δεν είσαι. Είναι πιο εύκολο, ως γυναίκα, να αποδεχτείς να είσαι η μαμά του αφέντη σου. Αν τον υπηρετείς θα σε έχει ανάγκη, θα σε επαινεί, θα είσαι ασφαλής. Δεν είσαι. Αν αντιδράς είσαι ενοχλητική. Προς άντρες και γυναίκες, όλοι και όλες στην ίδια κοινωνία ανατρεφόμαστε, με το ίδιο «κανονικό», το ίδιο «φυσιολογικό», το ίδιο «έτσι είναι τα πράγματα, έτσι ήταν πάντα, αυτοί είναι οι ρόλοι μας (αυτή είναι η αξία μας)».

Έχουμε χρέος να μιλάμε. Να χαλάμε το κλίμα, κι ας το ξαναφτιάξουμε καλύτερα. Ας γκρεμίζουμε τις σάπιες βάσεις κι ας χτίζουμε πιο σταθερά και πιο όμορφα. Όχι επειδή είμαστε στριμμάδια. Ούτε επειδή μας αρέσει η αντιδικία. Επειδή θέλουμε το καλό όλων μας και επειδή μας αρέσει μια ειρήνη στην οποία αξίζουν όλοι το ίδιο ως άνθρωποι, στην οποία κανείς δε δικαιούται κανέναν, στην οποία προϋποτίθεται ο αλληλοσεβασμός, και στην οποία είμαστε ασφαλείς. Αστεία μπορούμε να κάνουμε αμέτρητα, αν όντως έχουμε χιούμορ, που δε χλευάζουν, υποτιμούν ή εξευτελίζουν άτομα ή ομάδες ανθρώπων σε χειρότερη μοίρα από εμάς, και δε διαμορφώνουν, διαιωνίζουν και ελαφραίνουν νοοτροπίες που βλάπτουν άλλους ανθρώπους.

Και το άχτι μας μπορούμε να το βγάζουμε προς τα πάνω, προς αυτούς που πραγματικά μας υποβαθμίζουν τη ζωή, όχι προς αυτούς που απλώς θεωρούμε ότι μας παίρνει.

Οι γυναίκες δεν είμαστε οι εχθροί σας. Αλλά ούτε και κτήμα σας. Δεν είμαστε κατώτερες ή λιγότερο ικανές. Ούτε υποχθόνιες. Δε σας χρωστάμε τον εαυτό μας. Ούτε σεξ. Καμία μας δεν είναι πουτάνα.

 

Για την ιστορία, την «εταίρα», που «πάντα πουτάνα τη λέγαμε», την τελευταία φορά τη λέγαμε «ντετέκτιβ».