(ακολουθεί στα Ελληνικά)
“Markets” is an abstract concept, or very specific places of barter. Markets are not persons. They certainly aren’t god. Markets have no will, no goal, no end game, no life. No hands, invisible or otherwise. Market’s hand is not invisible. We don’t see it because there is none. That market is a concept. The market where trade happens is a place. None of them alive. None deserving rights. Markets could be “enslaved” and it would be OK, it wouldn’t be anything, as a matter of fact.
It’s not markets that are free, when we talk about “free market”. And it’s not freedom that’s demanded, when we talk about “free market”. It’s not even about the market, when we talk about “the market”.
It’s always been about maximising profit. It’s about absence of regulation and control, it’s about being wild and rampant, answering to no one, having no set boundaries. And it’s about real, existing persons, being in charge of real, existing companies, calling themselves “the market”, advocating for “the market’s” freedom, as if “the market” is a being higher than all of us, or an ideal. The market isn’t any of those. The market is they, and they want to be uncontrolled and uncontrollable. Sure, who wouldn’t like to be wild, right? Right?
Well, it seems we weren’t faring so well being wild in the wild. And our nature, evoked by those professing market having a nature and rights, urged us towards getting together, agreeing upon codes of conduct, setting up rules and living by them, forming societies; “domesticating” ourselves, so as to expand most people’s freedom. You see, freedom does not equal lack of control or regulation. On the contrary – unless someone prefers to live alone in the wild, that is. Rules; which might limit our urges or wishes, but protect the freedom of everyone living in a given society.
Rules that those in charge of the very real and not so abstract markets, don’t want for themselves. They want to go back being rampant, while the rest of society keeps being bound by them. Convenient, no? Imagine being trained in arms and combat, wearing a bulletproof uniform (in the alternative scenario where it’s not money that gives you power), you are safe enough; and naming yourself…”element f” and arguing that “element f” should be free, it’s beneficial to all for it to be free from rules, and then drive as fast as you like, paying no attention to traffic lights, walk into other people’s houses, eat their food, sleep in their beds, go into stores to take whatever you like without paying for them, heck, have a party in a hospital with your mates, kicking out the patients because they don’t fit the party’s vibe; and you can do all that with no personal consequences, because, well, you represent, you are, “element f”, which, if a society wants to call itself democratic, should let it be free. Cool, eh? Maybe for “element f”. At least at first. Is it really, though? And how would that impact everyone’s freedom?
Yet, when it comes to “market”, we are led (and accept) to believe that the behaviour above will benefit everyone, not just “element f”. That we will all be better off, because, well, if the markets (“element f”) are happy, once their happiness overflows (assuming there is a set limit) it will trickle down to the rest of society. To the society from the existence of which “the market” benefits, but from whose rules “it” wants to be free. So, it’s beneficial to everyone, if “markets” – or the “elements f” who run them – are unbound by even regulation. And the emperor’s new clothes are magnificent indeed. And peasants overflow the streets to admire them and cheer for their emperor and dream of the day they’ll be in his court, by his side. Because they will be. That’s what the emperor said. And they’ll shut down anyone who dares ruin their future, by claiming that there are no clothes on the emperor. Those disillusioned, self-interested disturbers are a danger to their freedom and eventual, deterministic prosperity. Enemies of freedom. Trust the emperor, admire his clothes, they’ll have them too one day. The exact same clothes.
.
[Σημείωμα μεταφράστριας – συγγραφέως (:ρ): για κάποιον λόγο, ενίοτε κάποια κείμενα βγαίνουν αυθορμήτως στα Αγγλικά και τα αφήνω να ξεδιπλωθούν έτσι. Είπα να εξασκήσω τη μεταφραστική μου δεξιότητα και να διευκολύνω τους συμπατριώτες που διαβάζουν το blog αλλά τους δυσκολεύουν τα Αγγλικά, αυτήν τη φορά (και βλέπουμε). Enjoy! (:p)]
Περί ελευθερίας – μια ιστορία αγρίας αγοράς, μέρος ΙΙ
Οι «αγορές» είναι μία αφηρημένη έννοια, ή πολύ συγκεκριμένα μέρη εμπορικής συναλλαγής. Οι αγορές δεν είναι πρόσωπα. Σίγουρα δεν είναι θεός. Οι αγορές δεν έχουν θέληση, δεν έχουν στόχο, δεν έχουν απώτερο σκοπό, δεν έχουν ζωή. Δεν έχουν χέρια, αόρατα ή μη. Το χέρι της αγοράς δεν είναι αόρατο. Δεν το βλέπουμε, επειδή δεν υπάρχει. Η αγορά είναι μία έννοια. Οι αγορές θα μπορούσαν να «υποδουλωθούν» και θα ήταν ΟΚ, δε θα ήταν τίποτα, στην πραγματικότητα.
Δεν είναι οι αγορές που είναι ελεύθερες, όταν μιλάμε για «ελεύθερη αγορά». Και δεν είναι η ελευθερία αυτό που απαιτείται, όταν μιλάμε για «ελεύθερη αγορά». Δεν πρόκειται καν για την αγορά, όταν μιλάμε για την «αγορά».
Πρόκειται πάντα για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Πρόκειται για την απουσία ρύθμισης και ελέγχου, να αφήνεται «άγρια» και αχαλίνωτη, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν, χωρίς να οριοθετείται. Και πρόκειται για πραγματικά, υπαρκτά πρόσωπα, στο τιμόνι αληθινών, υπαρκτών επιχειρήσεων, αποκαλώντας εαυτούς «η αγορά», προωθώντας την ελευθερία της «αγοράς», σαν «η αγορά» να είναι κάποιο ον ανώτερο από όλους μας, ή κάποιο ιδανικό. Η αγορά δεν είναι τίποτα από αυτά. Η αγορά είναι αυτοί και αυτοί θέλουν να είναι και να δρουν ανεξέλεγκτα. Βεβαίως, και ποιος δε θα’θελε να μη δεσμεύεται από κανόνες, σωστά; Σωστά;
Όμως, φαίνεται πως δεν τα πηγαίναμε και τόσο καλά ζώντας σε άγρια κατάσταση στην άγρια φύση. Και η φύση μας, την οποία επικαλούνται εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η αγορά έχει φύση και δικαιώματα, μας ώθησε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλο, συμφωνώντας σε κώδικες συμπεριφοράς, θεσπίζοντας κανόνες και ζώντας σύμφωνα με αυτούς, δημιουργώντας κοινωνίες∙ «εξημερώνοντας» τους εαυτούς μας, ώστε να διευρύνουμε την ελευθερία του περισσότερου κόσμου. Βλέπεις, η ελευθερία δεν είναι ταυτόσημη με την απουσία ελέγχου και κανόνων. Κάθε άλλο – εφόσον κάποιος δεν προτιμά να ζει απομονωμένος στην άγρια φύση, δηλαδή. Κανόνες∙ που μπορεί να περιορίζουν τις ορμές και τις επιθυμίες μας, αλλά προστατεύουν την ελευθερία όλων όσοι ζουν σε μία ορισμένη κοινωνία.
Κανόνες που αυτοί που προΐστανται των πολύ αληθινών και όχι τόσο αφηρημένων αγορών, δε θέλουν για τους ίδιους. Επιδιώκουν να επιστρέψουν στην ασυδοσία, με την υπόλοιπη κοινωνία να συνεχίζει να δεσμεύεται από αυτούς. Βολικό, όχι; Φανταστείτε ότι έχετε εκπαιδευτεί σε όπλα και μάχη και φοράτε αλεξίσφαιρη στολή (στο εναλλακτικό σενάριο που η δύναμη δεν πηγάζει από τον πλούτο), είστε αρκετά ασφαλείς και ονομάζετε τον εαυτό σας…. «στοιχείο ε» και υποστηρίζετε ότι το «στοιχείο ε» πρέπει να είναι ελεύθερο, είναι ευεργετικό για όλους να μην υπόκειται σε κανόνες, και έτσι οδηγείτε όσο γρήγορα θέλετε, αγνοώντας τα φανάρια, μπαίνετε στα σπίτια άλλων ανθρώπων, τρώτε το φαγητό τους, κοιμάστε στα κρεβάτια τους, πηγαίνετε σε μαγαζιά και παίρνετε ό,τι σας αρέσει χωρίς να πληρώνετε, γιατί όχι, κάνετε πάρτι σε νοσοκομείο με τους φίλους σας, πετώντας έξω τους ασθενείς γιατί χαλάνε την ατμόσφαιρα∙ και μπορείτε να τα κάνετε όλα αυτά χωρίς συνέπειες, γιατί, ε, εκπροσωπείτε, είστε, το «στοιχείο ε», το οποίο, αν μία κοινωνία θέλει να ονομάζεται δημοκρατική, πρέπει να το αφήνει ελεύθερο. Καταπληκτικό δεν είναι; Ίσως για το «στοιχείο ε». Τουλάχιστον στην αρχή. Είναι όντως, όμως; Και τι επίδραση θα είχε κάτι τέτοιο στην ελευθερία των πολλών;
Ωστόσο, όταν πρόκειται για την «αγορά», ασπαζόμαστε ότι η παραπάνω συμπεριφορά θα αποβεί ευεργετική για όλους, όχι μόνο για το «στοιχείο ε». Ότι θα ωφεληθούμε όλοι, γιατί, βλέπεις, αν οι αγορές («στοιχείο ε») είναι ευχαριστημένες, με το που η ευχαρίστησή τους ξεχειλίσει (υποθέτοντας ότι υπάρχει ορισμένο «χείλος») θα κυλήσει προς τα κάτω, στην υπόλοιπη κοινωνία. Στην κοινωνία από την ύπαρξη της οποίας «η αγορά» επωφελείται, από τους κανόνες της οποίας, όμως, θέλει να είναι ελεύθερη. Έτσι, είναι ευεργετικό για όλους, αν οι «αγορές» – ή τα «στοιχεία ε» που τις οδηγούν – δε δεσμεύονται ούτε καν από κανονισμούς. Και τα καινούργια ρούχα του βασιλιά είναι πραγματικά εξαίσια. Και οι χωρικοί κατακλύζουν τους δρόμους για να τα θαυμάσουν και να επευφημήσουν τον βασιλιά και να ονειρευτούν τη μέρα που θα βρίσκονται στην αυλή του, στο πλάι του. Γιατί θα βρεθούν εκεί. Το είπε ο βασιλιάς. Και φιμώνουν όποιον τολμήσει να πάει να καταστρέψει το μέλλον τους, ισχυριζόμενος ότι δε φοράει τίποτα ο βασιλιάς. Αυτοί οι πλανεμένοι, ιδιοτελείς ταραχοποιοί, θέτουν σε κίνδυνο την ελευθερία τους και την τελική, προκαθορισμένη ευημερία τους. Εχθροί της ελευθερίας. Εμπιστεύονται τον βασιλιά, θαυμάζουν τα ρούχα του, θα τα έχουν κι οι ίδιοι μια μέρα. Τα ίδια ακριβώς ρούχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου