«Τα παιδιά είναι ευτυχία». Ίσως. Αλλά κυρίως είναι άνθρωποι που αναλαμβάνεις να ρίξεις στην αρένα.

(English version follows)

Παίζει ο πιο παράλογος λόγος για να κάνει κανείς παιδιά, να είναι γιατί θέλει κάποιον να τον γηροκομήσει και για να μη μείνει μόνος του, αν τύχει και πεθάνει πρώτος αυτός/ή που παντρεύτηκε (σε αυτές τις περιπτώσεις, μάλλον δε μιλάμε για σύντροφο).

Επίσης παίζει αυτός να είναι από τους συνηθέστερους λόγους για τον οποίο κάνει παιδιά ο κόσμος. Μετά επειδή θεωρούν ότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη τη διαιώνιση των γονιδίων τους. Και, επειδή φοβούνται τον θάνατο και ενδόμυχα νιώθουν ότι έτσι κερδίζουν με κάποιον τρόπο «αθανασία». Επειδή «είναι στη φύση μας». Επειδή αυτό κάνουν όλοι. Επειδή προέκυψε. Μπας και κρατήσουν τη σχέση/τον γάμο. Οπότε, από ιδιοτέλεια, ναρκισσισμό, ανασφάλεια, βιολογικό αυτοματισμό, κοινωνικό αυτοματισμό, ανευθυνότητα (γενικώς), χειριστικά. Ενώ (/συνεπώς), μάλλον υπάρχουν πολλοί γονείς που έχουν σκυλομετανιώσει που έγιναν γονείς (γιατί έκαναν παιδιά για κάποιον τέτοιο λόγο) και συχνά είναι αυτοί που θέλουν να πείσουν πως είναι το καλύτερο που τους έχει συμβεί, ότι χάνει όποιος δεν έχει παιδιά και δεν ξέρει τι χάνει και τι πάει να πει πραγματική ευτυχία μέχρι να αποκτήσει – μην τυχόν και κανένας γνωστός τους ακολουθήσει τον δρόμο που πραγματικά θα ήθελαν, τελικά, και αναγκάζονται να βλέπουν ότι μπορούσαν να έχουν κάνει κι άλλη επιλογή. Αλλά και επειδή πρέπει να καταφέρουν να πείσουν γι’αυτό και τους εαυτούς τους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν τους παίρνει να παραδεχτούν στον εαυτό τους ότι το μετάνιωσαν∙ από αυτόν τον προορισμό δεν υπάρχει επιστροφή. Όταν γίνεις γονιός, δε γίνεται να ξεγίνεις. Φαίνεται συνήθως να γεννιούνται παιδιά, επειδή ένα ζευγάρι θέλει να κάνει παιδιά (ή θέλει ο ένας απ’τους δύο, κι ο άλλος λέει δε βαριέσαι) – κι ότι λίγες είναι οι φορές που κάποιοι σύντροφοι παίρνουν τη συνειδητοποιημένη απόφαση να μεγαλώσουν την οικογένεια που ήδη έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους∙ τότε που βλέπεις ισορροπημένους ανθρώπους, χωρίς ανάγκη επίδειξης, χωρίς να τρέχουν υστερικά πίσω από τα παιδιά τους. Παιδάκια που νιώθουν μέλη της ομάδας, από τα πρώτα τους χρόνια, υπεύθυνα, με ενεργή συμμετοχή. Οικογένειες ομάδα.

«Αν γίνεις γονιός θα καταλάβεις». Ίσως είναι καλό να προσπαθήσεις (/προσπαθείς) να «καταλάβεις», πριν πάρεις αυτήν την απόφαση – ή την αφήσεις να σε πάρει.




________

[Translated it for a friend (who’s also a dad), so, since the work was done anyway, I thought I’d post it here for other non-Greek speakers as well. Google translate does a fantastic job if you are (also) on hallucinogenics, I suppose, but in case you haven’t got any lying around.. ]

________

"Children are happiness." Maybe. But mainly they are persons whom you take upon yourself to throw in the arena.

It might be that the most irrational reason for someone to have children, is because they want someone to look after them when they’ll be old and so as not to be left alone if the person they married happens to die first (in these cases, I don’t think we are talking about a partner) . This, moreover, seems to be one of the most common reasons for which people have children. Then, because they believe that humanity needs the perpetuation of their genes. And because they are afraid of death, and deep down they feel that thus they are gaining "immortality" somehow. Because "it is in our nature". Because that's what everyone does. Because it happened. In case they keep the relationship / marriage. So, out of self-interest, narcissism, insecurity, biological automatism, social automatism, irresponsibility (generally), manipulation. Whereas (/consequently) there are probably many parents who have deeply regretted becoming parents (having children for such a reason) and often it’s they who want to get across that it is the best thing to ever happen to them and that whoever hasn’t got any children is missing out, and they do not know what they are missing and what true happiness means until they have some – to make sure, just in case, that none of their acquaintances follows the path that they’d really wish they had taken, after all, and be forced to see that they could’ve made another choice as well. But also because they’ve got to manage to convince their own selves about it. Because, at the end of the day, they cannot afford to admit to themselves that they’ve regretted it; from this destination there is no way back. Once you become a parent, you cannot unbecome. It seems that children are usually born because a couple wants to have children (or one of them wants to, and the other says oh well whatever) – and that few are the times when some partners take the conscious decision to enlarge the family they already have created between them; when you see balanced people, without need to show off, not running hysterically after their children. Kids who feel they are members of the team since their early years, responsible, actively involved. Team-families.

"If you become a parent you will understand". Maybe it's good to try (/be trying) to "understand" before you make this decision – or let it make you.