Ο σεβασμός

Φαίνεται στη χώρα μας να συγχέεται ο σεβασμός  με την εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη χρειάζεται να κερδίζεται (έστω και με το να εμπνέεται). Ο σεβασμός όχι. Ο σεβασμός χρειάζεται να προϋποτίθεται.  Κι αν κάποιος κάνει κάτι για να τον χάσει, χάνεται. Όμως χαρακτηρίζει το υποκείμενο, όχι το αντικείμενο.

Τι θέλουν, τέλος πάντων, οι γυναίκες;

«Τι θέλουν οι γυναίκες». «Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν». 

Ούτε το ίδιο δεν είναι το ίδιο

Περπατούσα τις προάλλες στην ορεινή Κορινθία με έναν φίλο. Μέσα σε όλα, αναζητήσαμε το Σπήλαιο του Ερμή – τελικά δεν το επισκεφτήκαμε, γιατί πρότεινα να μην είναι το τελευταίο πράγμα που θα δούμε στη ζωή μας∙ τύχαινε να βρίσκεται 15’ όλο ευθεία, από την άκρη ενός μεγάλου γκρεμού. Γύρω μας το τοπίο ήταν χιονισμένο. Όχι ολόλευκο∙ τα χιόνια της άνοιξης, κατά τόπους περισσότερα, κατά τόπους λιγότερα. Είδα το χιόνι και χάρηκα. Το δοκίμασα με το χέρι μου, πώς είναι η αίσθηση του συγκεκριμένου χιονιού.

Special Snowflake

Δεν είμαστε. Και είμαστε. Όμοιοι, και τελείως ξεχωριστοί. Με τις δικές μας ιδιαίτερες δυνατότητες. Τις δικές μας ιδιαίτερες αδυναμίες. Βιώνουμε τη ζωή μέσα από αυτές. Τις δικές μας δυνατότητες, που μας επιτρέπουν να δουλεύουμε ή και να ξεπερνούμε κάποιες αδυναμίες. Τις δικές μας αδυναμίες, που κάποιες μπορεί να είναι αξεπέραστες, κάποιες να μη μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τις δυνατότητές μας. Δυνατότητες, που για άλλους είναι στον κόσμο της φαντασίας ή που χρειάζονται πολλή προσπάθεια για να φτάσουν ένα κομμάτι από αυτά που σε κάποιον έρχονται φυσικά. Αδυναμίες που για κάποιους δεν υφίστανται, κι αφού οι ίδιοι δεν τις αντιμετωπίζουν, τις θεωρούν υπαρκτές μόνο ως δικαιολογία, όσων τις βιώνουν.

Συμβιβασμός / Αποδοχή #2

Κι αφού βρήκες έναν άνθρωπο με τον οποίο αποφάσισες να συμβιβαστείς – μα δεν αποδέχτηκες ως είναι – είπατε να κάνετε και παιδί. Κι αφού δε βρήκες όσα ήθελες στον/η σύζυγο, θα τα καλλιεργήσεις στο παιδί σου. Εκεί δε χρειάζεται να συμβιβαστείς.

Συμβιβασμός / Αποδοχή #1

«Κάποια στιγμή πρέπει να συμβιβαστείς». Κουβέντα που παίζει να είχαμε κάθε χρονιά σε λευκό τοπίο. Την κάναμε και σε διαφορετικό φέτος. Δεν ξέρω αν εκείνος νιώθει ότι συμβιβάζεται κάθε φορά. Κάθε φορά. Τι προσφέρει ο συμβιβασμός;

Οδηγίες προς ναυτιλλoμένους σε φουρτούνα – για να σκοτωνόμαστε πολιτισμένα.

Επειδή έρχεται η ώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά. Επειδή σου φταίνε άλλα και ξεσπάς στον πρώτο κοντινό σου άνθρωπο. Επειδή ένας φίλος δε σου φέρθηκε εντάξει. Επειδή σε απάτησε. Επειδή την απάτησες. Επειδή θέλεις να φύγεις και δεν ξέρεις πώς. Επειδή σε έχουν αδικήσει. Επειδή σου φέρθηκαν άσχημα. Επειδή, επειδή, επειδή. Μα κι επειδή πάνω στον θυμό ή την απόγνωση, μπορεί να νομίζεις ότι έχεις πάρει οριστικές αποφάσεις που καθόλου οριστικές δεν είναι, όταν η θάλασσα γαληνέψει πάλι κι έρθει μια «κανονικότητα» (κι αν όντως είναι, αποφάσισέ το τότε, εν ηρεμία).  Κι επειδή το να θυμώσουμε εύκολα μπορεί να είναι θέμα χαρακτήρα (ή του τρόπου που κοινωνικοποιηθήκαμε), αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο απέναντί μας είναι θέμα προσωπικής καλλιέργειας και γι’αυτό είναι εύκολο, σχετικά, να κάνουμε κάτι:

Η αγάπη όλα τα νικά;

Φαίνεται πως η ασφάλεια νικά την αγάπη. Ακόμα κι η ψευδαίσθησή της – ποιος μπορεί να ξέρει με ασφάλεια; Πόσοι δεν έχουν διαλέξει την ασφάλεια από την αγάπη στη ζωή τους; Δεν είναι κατακριτέο. Έχουμε ανάγκη από ασφάλεια. Για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε. Η αίσθηση ασφάλειας δίνει ελευθερία. Τολμάς πιο εύκολα με δίχτυ ασφαλείας. Μέχρι πού έχεις όρεξη να φτάσεις χωρίς αγάπη, όμως; Ίσως η αίσθηση ασφάλειας δημιουργεί κι αγάπη, από την άλλη.

Circles and diversions

Some people are circles – you get trapped in them. Some are diversions – and you move on. You need another circle or a diversion, to break the circle. You don’t mean for them to happen; circle or diversion. It’s not conscious. It just is.

Το περιπλανώμενο go-en

Ταξίδεψε τη μισή σφαίρα. Αλλά αυτό δεν είναι περίεργο για νόμισμα, όχι το ταξίδι. Ταξιδεύουν.

Ισορροπίες..

Είσαι καλύτερα τώρα; Ήσουν καλύτερα πριν; Ήσουν καλύτερα πιο πριν; Πότε το ξέρεις; Ισορροπίες, εύθραυστες. Του τίποτα. Ή του τρόμου. Ιδανικές. Ή παράλογες.

Όλοι είμαστε μία φάτσα στο πλήθος. Κανείς μας δεν είναι μία φάτσα.

Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στην Αγγλία. Η πρώτη μου νύχτα, νομίζω, έξω εκεί – αν όχι, από τις πρώτες. Πήγα να παραγγείλω ποτό στο γεμάτο από κόσμο μπαρ. Ζήτησα ένα τάδε.

Ο «κανακάρης»

Γυρνάει στο κεφάλι μου εδώ και καιρό. Περί ανδρών ο λόγος. Περί συμπεριφοράς των ανδρών. Περί ανδρών και των σχέσεών τους με τις γυναίκες. Ελλήνων, επειδή αυτούς έχω ζήσει περισσότερο κι επειδή δεν μπορώ να βγάλω παγκόσμια συμπεράσματα από ένα δείγμα αλλοδαπών, μικρό σε σχέση με τον πληθυσμό τους. Τους Έλληνες, όμως τους ζω, προσωπικά ή μέσα από τα βιώματα φίλων και γνωστών.