Τι θέλουν, τέλος πάντων, οι γυναίκες;

«Τι θέλουν οι γυναίκες». «Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν». 

«Οι γυναίκες». Όπως και το «οι άντρες». «Οι γυναίκες» δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχουν και «οι άντρες». «Οι γυναίκες» είναι άνθρωποι. Οι άνθρωποι μεταξύ τους διαφέρουν. Ακόμα και οι δίδυμοι άνθρωποι, που εξωτερικά μοιάζουν, είναι ξεχωριστές προσωπικότητες, με διαφορετικό ψυχισμό. Δε θα βρει κανείς «τι θέλουν οι γυναίκες». Επειδή δεν υπάρχουν «οι γυναίκες». Μπορεί κανείς, όμως, να βρει τι θέλει, τι ζητά, τι ενδιαφέρει, τι προβληματίζει, τι κάνει λυπημένο και τι χαρούμενο, κάποιον, αν ενδιαφέρεται για τον συγκεκριμένο άνθρωπο και όχι για «τις γυναίκες». Όχι, δεν υπάρχει συνταγή για να πέφτουν όλες στα πόδια σου. Δε θα ήξεραν σε ποιου να πρωτοπέσουν τότε, γιατί μάλλον μέσα σε τόσες χιλιάδες χρόνια, η συνταγή θα ήταν πασίγνωστη. Και αν κανείς θέλει οποιαδήποτε ή όλες, αν δηλαδή τις αντιμετωπίζει ως μάζα δίχως ξεχωριστές προσωπικότητες, ως διακοσμητικά στη ζωή του, στην καλύτερη περίπτωση, ΑΝ βρει άνθρωπο να ανταποκριθεί, θα βρει κάποιον που έχει δεχθεί για τη ζωή του τον ρόλο του διακοσμητικού, για οποιονδήποτε λόγο. Αλλά κι αυτός ο άνθρωπος, δε θα είναι χαρακτηριστικός για ολόκληρο το φύλο στο οποίο ανήκει. «Οι γυναίκες» όντως δεν ξέρουν τι θέλουν. «Οι γυναίκες», ως απρόσωπη μάζα. Μπορεί κανείς, όμως, να μάθει τι θέλει ο άνθρωπος που έχει μπροστά του, οι άνθρωποι που έχει κοντά του, αν ρωτήσει, αν αφιερώσει χρόνο, αν ενδιαφερθεί και αν συζητήσει. Ή αν απλώς ακούσει.