Ούτε το ίδιο δεν είναι το ίδιο

Περπατούσα τις προάλλες στην ορεινή Κορινθία με έναν φίλο. Μέσα σε όλα, αναζητήσαμε το Σπήλαιο του Ερμή – τελικά δεν το επισκεφτήκαμε, γιατί πρότεινα να μην είναι το τελευταίο πράγμα που θα δούμε στη ζωή μας∙ τύχαινε να βρίσκεται 15’ όλο ευθεία, από την άκρη ενός μεγάλου γκρεμού. Γύρω μας το τοπίο ήταν χιονισμένο. Όχι ολόλευκο∙ τα χιόνια της άνοιξης, κατά τόπους περισσότερα, κατά τόπους λιγότερα. Είδα το χιόνι και χάρηκα. Το δοκίμασα με το χέρι μου, πώς είναι η αίσθηση του συγκεκριμένου χιονιού.

Έφτιαχνα στο μυαλό μου «γραμμές», πώς θα μπορούσα να κατεβώ τα χιονισμένα κομμάτια. Τι καλά να ήμουν σε μέγεθος playmobil και πόσο μαγική θα φαινόταν αυτή η πλαγιά, πάντα κατεβαίνοντάς την. Έβλεπα ένα πανέμορφο τοπίο, ως εικόνα. Μου αρέσει να διακρίνω κάδρα στο μυαλό μου και να τραβάω φωτογραφίες, κάθε μερικά μέτρα σχεδόν ήταν και *κλικ*. Έβλεπα και κάποιες προοπτικές του. Το χιόνι, την ποιότητά του. Ταξίδευε η φαντασία μου. Χαιρόμουν που το έβλεπα, γιατί ξέρω ότι με κάνει χαρούμενη όταν βρίσκομαι πάνω του και με βοηθά να πιάνω ταχύτητες μόνη μου, που σε σημεία της Αττικής Οδού θα έπαιρνα κλήση (αυτό περνάει απ’το μυαλό μου, όταν σε μεγάλους δρόμους βλέπω κάποια όρια ταχύτητας για το αυτοκίνητο, που τα σπας μόνο με το σώμα σου). Το χιόνι μου ζεσταίνει την καρδιά.

Και για ακόμα μία φορά σκεφτόμουν, πόσο αλλάζει ο τρόπος που βλέπει ο καθένας μας το ίδιο αντικείμενο, το ίδιο τοπίο, το ίδιο συμβάν, τον κόσμο γύρω του, ανάλογα με τις εμπειρίες και τα ενδιαφέροντά του.. Πώς βλέπει κανείς το ίδιο πράγμα ως παιδί ή ως ενήλικας, ως ντόπιος ή ως ταξιδιώτης, ως ζωγράφος, ως αναρριχητής, ως πεζοπόρος, ως φωτογράφος, ως γιατρός, ως μουσικός, ως διασώστης, ως διαφημιστής, ως γεωλόγος, ως ιστιοπλόος, ως χιονοδρόμος, ως δάσκαλος, ως ελεύθερος ή ως γονιός, ως λάτρης της επιστημονικής φαντασίας ή των ταινιών εποχής ή των anime ή των βιβλίων μυστηρίου, ως μηχανικός και ούτω καθεξής, και ως συνδυασμός των «ρόλων» που έχει ο καθένας μας και ανάλογα με τον «ρόλο» που επικρατεί μέσα μας. Χρώματα, ανάγλυφο, κίνδυνοι, προοπτικές, ιστορία, «γραμμές», γραμμές, διαδρομές, φως, σκιές, αφετηρία, προορισμός, φαντασία..

Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα ανάλογα με τα δομικά μας υλικά και το πώς έχουμε «χτίσει» τον εαυτό μας ως σημείο αναφοράς της. Και μετά υπάρχει και αυτό που απλώς είναι. Όμως το βλέπουμε μέσα από τα μάτια μας. Και είναι  πραγματικό, μα όχι η μοναδική πραγματικότητα. Είναι κομμάτι της. Είναι τα κομμάτια της που επικοινωνούν μαζί μας, με δικά μας κομμάτια, και συνθέτουν την εικόνα που βλέπουμε και τον τρόπο που τη βλέπουμε. Είτε είναι τοπίο, είτε γεγονός, είτε αντικείμενο, είτε συμπεριφορά, είτε.. Χθες, δεν μπορούσα να παρευρεθώ κάπου και είπα ότι θα «είμαι» εκεί από μακριά.  Ένας φίλος απάντησε «δεν είναι το ίδιο». Του είπα, μισοχαριτολογώντας , «ούτε το ίδιο δεν είναι το ίδιο». Είναι;