«Κάποια στιγμή πρέπει να συμβιβαστείς».
Κουβέντα που παίζει να είχαμε κάθε χρονιά σε λευκό τοπίο. Την κάναμε και σε
διαφορετικό φέτος. Δεν ξέρω αν εκείνος νιώθει ότι συμβιβάζεται κάθε φορά. Κάθε φορά. Τι προσφέρει ο συμβιβασμός;
Συμβιβάζεσαι. Άρα νιώθεις ότι κάτι χάνεις,
κάτι θυσιάζεις. Κάτι σου στερεί από την εμπειρία. Κάπου επιθυμείς να αποκτήσεις
αυτό που στερείσαι. Κάτι συνεχώς σου φταίει. Και ίσως ξεκινάς να προσπαθείς να
αλλάξεις τον άλλο, παρ’όλο που μιλάς για «συμβιβασμό». Ή δεν το προσπαθείς, δεν
το πετυχαίνεις, μα το αναζητάς αλλού. Σε κάποιον άλλο άνθρωπο, παράλληλα. Χωρίς
να αφήσεις εκείνον για τον οποίο «συμβιβάζεσαι», κρατώντας τον ως δίχτυ
ασφαλείας – όχι τόσο ως σύντροφο. Τελικά δε συμβιβάστηκες. Βολεύεσαι.
Όχι, μάλλον δε γίνεται να τα βρεις όλα σε
έναν άλλο άνθρωπο, όλα όσα μπορεί να επιθυμείς. Κι ακόμα κι αν τα βρεις, οι
άνθρωποι με τον χρόνο αλλάζουν, εξελίσσονται, μεταβάλλονται – δε σημαίνει πως
ό,τι ισχύει τώρα, θα ισχύει και αύριο. Κι εσύ αλλάζεις, κι εγώ, αλλάζουμε. Κι
αυτό το «ιδανικό», ακόμα κι αν τελικά υπάρξει κάποια στιγμή, μπορεί να είναι
φευγαλέο σαν τη στιγμή που υπήρξε. Αναζητάς ακατάπαυστα ιδανικές στιγμές;
«Συμβιβάζεσαι»; Προσπαθώντας να φέρνεις τον άνθρωπο απ’τον οποίο έχεις ζητήσει
να επενδύσει τα συναισθήματα, τα όνειρα, τη ζωή του σ’εσένα, στα μέτρα σου, να αλλάζει ανάλογα
με το «ιδανικό» σου; Με λίγα λόγια, ζητάς από έναν άνθρωπο την αγάπη του για να
τον απορρίπτεις γι’αυτό που είναι; Δεν είναι κρίμα;
Μα κάτι σας έφερε κοντά. Θέλησες αυτόν τον
άνθρωπο να τον γνωρίσεις καλύτερα, θέλησες να μοιραστείτε, να δημιουργήσετε
κοινές εμπειρίες, θέλεις να μαθαίνεις κι άλλα γι’αυτόν, νιώθεις ότι ίσως είναι
πιο όμορφη η ζωή σου με, παρά χωρίς εκείνον. Όλα αυτά, ων όπως τον γνώρισες.
Επειδή είναι ο άνθρωπος που είναι. Γιατί να θέλεις να αρχίσεις σιγά-σιγά να τον
αλλάζεις; Γιατί να νιώθεις ότι συμβιβάζεσαι με ένα μέρος του εαυτού του, που αν
δεν υπήρχε, θα ήταν μάλλον κάποιος άλλος; Γιατί να μην τον αποδεχτείς; Κι αν αυτά που τελικά σας χωρίζουν είναι πολύ
σημαντικά, γιατί να «συμβιβαστείς» ή να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις, και να
μην τολμήσεις ξανά την αβεβαιότητα, για κάτι καινούργιο, κάποια στιγμή; Όχι
επειδή τον απορρίπτεις. Επειδή τον σέβεσαι.
Η αποδοχή μεγαλώνει και περικλείει.
Δεν αποκλείει την αλλαγή. Δεν αποκλείει
την αυτοβελτίωση. Την επιθυμία να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος . Αυτό είναι,
όμως, προσωπική ανάγκη, προσωπική υπόθεση. Πόσο δόκιμο είναι, να τίθεται ως
όρος στον άλλο; Πόσο ουσιαστική και στερεή μπορεί να είναι μια τέτοια μεταβολή, μία που δε γίνεται από
προσωπική επιθυμία, αλλά ως πράξη συμβιβασμού, για όποιον λόγο; Ακόμα κι αν
γίνεται με τις καλύτερες προθέσεις, από κάθε πλευρά. Κάθε πλευρά..
Αν, όμως, αποδεχτείς τον άλλο, δε μεγαλώνεις την εμπειρία; Δεν εμπλουτίζεις
τη ζωή σου με κάποιες καινούργιες εκδοχές, κάποιες καινούργιες εκβάσεις; Δε
μεγαλώνεις την αγκαλιά σου; Για εκείνον, για τους δυο σας. Ίσως και πέρα από
εσάς. Αντί να νιώθεις ότι κάτι χάνεις, όπως όταν συμβιβάζεσαι, δε νιώθεις ότι
κάτι κερδίζεις με την αποδοχή;
Δεν είναι το πιο εύκολο, να δεχτείς
τρόπους που δεν είναι ο κανόνας σου. Να αναγνωρίσεις ότι δεν είσαι το μέτρο.
Ότι υπάρχουν κι άλλα «σωστά». Ότι μπορεί να βρίσκεται ομορφιά κι αλλού. Είναι
ενδιαφέρον ταξίδι, όμως, να προσπαθείς να αγκαλιάσεις και το άλλο. Μεγαλώνει, ίσως, και τον κόσμο σου.
Δεν ξέρω αν θα τα λέμε και φέτος με το
λευκό να μας αγκαλιάζει. Δεν ξέρω αν οι κουβέντες μας θα είναι αυτές που ήταν ή
άλλες, κι αν θα τις κάνουμε εξ αρχής. Αν θα έχει πάλι κάνει τους συμβιβασμούς
του (αν μπορείς να αποδεχτείς, τότε γιατί τον «συμβιβασμό» και όχι τον
άνθρωπο;), αν θα έχει ανοίξει μια μεγαλύτερη και βαθύτερη αγκαλιά ή αν θα αναζητά
έναν καινούργιο συμβιβασμό ή.. Δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι κι εγώ, όταν, αν, θα
βρίσκομαι εκεί, και πώς. Μα σήμερα, τώρα, πιστεύω πως δεν πρέπει. Δεν πρέπει και
ίσως είναι κρίμα να συμβιβαστείς. Πόσο μάλλον κάποια στιγμή που θα την ορίσεις
ως την πρώτη της ζωής σας. Για όσο κι
αν κρατήσει το «σας», το «μας».. Δεν πρέπει να συμβιβαστείς. Δε χρειάζεται.
Είναι πιο εύκολο, γιατί δεν προϋποθέτει να ανοίξεις, να διαστείλεις τον εαυτό
σου για να χωρέσει. Μα όχι πιο στέρεο, όχι πιο θεμελιώδες, όχι πιο δημιουργικό,
όχι πιο τρυφερό, όχι πιο όμορφο, από το να βρεις έναν άνθρωπο που σου φωτίζει
την ψυχή, και να τον αποδεχτείς.
Pt.4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου