Οδηγίες προς ναυτιλλoμένους σε φουρτούνα – για να σκοτωνόμαστε πολιτισμένα.

Επειδή έρχεται η ώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά. Επειδή σου φταίνε άλλα και ξεσπάς στον πρώτο κοντινό σου άνθρωπο. Επειδή ένας φίλος δε σου φέρθηκε εντάξει. Επειδή σε απάτησε. Επειδή την απάτησες. Επειδή θέλεις να φύγεις και δεν ξέρεις πώς. Επειδή σε έχουν αδικήσει. Επειδή σου φέρθηκαν άσχημα. Επειδή, επειδή, επειδή. Μα κι επειδή πάνω στον θυμό ή την απόγνωση, μπορεί να νομίζεις ότι έχεις πάρει οριστικές αποφάσεις που καθόλου οριστικές δεν είναι, όταν η θάλασσα γαληνέψει πάλι κι έρθει μια «κανονικότητα» (κι αν όντως είναι, αποφάσισέ το τότε, εν ηρεμία).  Κι επειδή το να θυμώσουμε εύκολα μπορεί να είναι θέμα χαρακτήρα (ή του τρόπου που κοινωνικοποιηθήκαμε), αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο απέναντί μας είναι θέμα προσωπικής καλλιέργειας και γι’αυτό είναι εύκολο, σχετικά, να κάνουμε κάτι:

Ξέρεις ότι όταν ακούσεις κάτι, δεν μπορείς να το «ξεακούσεις». Μην πεις πράγματα που δεν μπορείς να πάρεις πίσω. Σε μία ώρα μπορεί να έχεις αλλάξει γνώμη, αλλά αυτός που το άκουσε μένει με την πληγή.

Έχεις ευθύνη για αυτά που λες και τον τρόπο που τα λες. Και τα δύο χαρακτηρίζουν εσένα, όχι τον άνθρωπο στον οποίο απευθύνεσαι.

Το πιο σημαντικό (αν κρατήσεις ΕΝΑ πράγμα, κράτα αυτό):
*Χαρακτήριζε την πράξη, όχι τον άνθρωπο.* Σε όποιον κι αν απεθύνεσαι, όποια κι αν είναι η σχέση σας. Δεν ξέρεις τον άνθρωπο. Κι αν τον χαρακτηρίσεις ως προσωπικότητα, μάντεψε: είναι από αυτά που δεν μπορούν να «ξεακουστούν».

Σε σχέση και με το προηγούμενο, μην προσπαθήσεις να του πάρεις την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, την αυτοπεποίθηση. Μην προσπαθήσεις να τον μειώσεις ως άνθρωπο. Το καλύτερο που θα καταφέρεις, θα είναι να προκαλέσεις αντίδραση. Δε θα κερδίσεις τίποτα. Δε θα θελήσει να συμφωνήσει μαζί σου κάποιος που έχεις προσβάλει με τέτοιον τρόπο ούτε να σε καταλάβει θα θελήσει. Παίζει να ονειρευτεί και να σου κάνει πράγματα που δε θα πραγματοποιήσει επειδή δε θα θέλει να περάσει τη ζωή του πίσω από σίδερα. Α, και, ναι, είναι από αυτά που δεν μπορούν να «ξεακουστούν».

Εντάξει, αν τα νεύρα είναι πολλά, μάλλον δεν μπορείς. Αν αυτό που έχει γίνει είναι μονόπλευρα πολύ άσχημο, επίσης πάλι δεν μπορείς. Αλλά ΑΝ μπορείς, δείξε του ότι καταλαβαίνεις τη θέση του. Αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνείς. Δε χρειάζεται να συμφωνήσεις με τίποτα. Αλλά δείξε του ότι καταλαβαίνεις τη θέση του. Μπορεί να μην έχει συμβεί κάτι τραγικό, αλλά να μην τα βρίσκετε. Πες ότι καταλαβαίνεις γιατί αισθάνεται/έπραξε έτσι, αλλά εσύ έχεις ανάγκη τα πράγματα να είναι αλλιώς.

Ξανά σχετικά, επειδή εσύ κάνεις κάτι με κάποιον τρόπο ή σκέφτεσαι με κάποιον τρόπο, αυτό δε σημαίνει ότι ο δικός σου τρόπος είναι ο σωστός ή η αλήθεια σου καθολική αλήθεια. Διαφωνείτε. Πολύ ωραία (εντάξει, όχι). Δεν ταιριάζουν οι τρόποι / οι απόψεις σας. Αν είναι σημαντικό για’σένα να γίνει κάτι με τον δικό σου τρόπο, θέσε το έτσι. Ότι καταλαβαίνεις τον άλλο, αλλά για εσένα είναι σημαντικό αυτό και θα ήθελες να το κάνει για’σένα, όχι επειδή ο ίδιος είναι λάθος ή ο τρόπος του είναι λάθος. Εκτός κι αν είναι όντως λάθος, στην οποία περίπτωση, πες το ευγενικά και εξήγησε τον λόγο (και σκέφτομαι γραμματική και μαθηματικά εδώ, και πρακτικά ζητήματα. Νομίζω, σε πιο υποκειμενικά θέματα, απλώς δεν είσαι το μέτρο με το οποίο μετράται ο κόσμος – σόρρια, δεν είσαι. Κανείς μας δεν είναι).

Πριν από όλα, ξέρε / βρες τι θέλεις, για να ξέρεις τι ζητάς.

Μπορείς να είσαι προσβλητικός, ακόμα κι αν δεν υψώσεις καθόλου τον τόνο της φωνής σου, ακόμα κι αν δε χρησιμοποιήσεις ούτε μία βρισιά. Το ξέρεις. Είναι όταν μιλάς στον άλλο σαν να είναι καθυστερημένος, ανώριμος, κακομαθημένος, είναι όταν τον αποπαίρνεις, όταν θεωρείς εκ των προτέρων ότι δεν έχει κανέναν λόγο να έχει τη στάση/γνώμη που έχει, ως εκ τούτου δε σε ενδιαφέρει πραγματικά να ακούσεις τον λόγο (και να τον αναγνωρίσεις, ενδεχομένως, ακόμα κι αν δε συμφωνήσεις – δε χρειάζεται να συμφωνήσεις).

Παρομοίως, πάντως, μπορείς να είσαι προσβλητικός κι αν οι λόγοι που προτάσσεις είναι όντως ξεκάθαρα δικαιολογίες ή υπεκφυγές ή αναληθείς ή παραπλανητικοί. Αν ο άλλος σε ξέρει καλά, θα το καταλάβει. Αν δε σε ξέρει καλά, μπορεί να μην το πάρει χαμπάρι ότι τον προσβάλλεις, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εσύ δεν τον προσβάλλεις. Οπότε, μην προσβάλλεις τη νοημοσύνη του αντιπαρατιθέμενου. Ακόμα κι αν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να βγεις από πάνω κι όχι να τα βρείτε (για να τα βρείτε, μπορεί να αρκούσε μία συνειδητοποιημένη «συγγνώμη – μπορεί, δεν είναι απαραίτητο), δε θα βγεις προσβάλλοντας τον άλλο. Στην καλύτερη περίπτωση ο ίδιος θα φανείς «κότα», «μαλάκας», «καθυστερημένος», «εγωπαθής», ένας συνδυασμός των προηγούμενων ή κάτι άλλο – όχι κάτι θετικό, πάντως. Και ούτε θα τα βρείτε ούτε από πάνω θα έχεις βγει.

Υπάρχει λόγος που τα’χεις πάρει μαζί του. Εστίασε στον λόγο. Εστίασε στη συμπεριφορά που σε ενοχλεί. Αν σε ενοχλεί γενικώς ως άνθρωπος, μάλλον δεν προσφέρει κάτι να ζητάς ρέστα,  πέρα απ’τη δική σου εκτόνωση. Βρες έναν σάκο του μποξ, τρέξε, φώναξε σε ένα βουνό. Αλλιώς, αναγνώρισε τι σε έχει θυμώσει, και εστίασε σε αυτό. Προσπάθησε να λύσετε αυτό. Αν δε γίνεται, ανάλογα με το τι είναι το «αυτό», πράξε – δεν είναι πάντα εύκολη η πράξη, αλλά δεν οδηγεί και πουθενά και το να περιμένεις ότι στο μέλλον, η ίδια συμπεριφορά/κατάσταση θα φέρει διαφορετικά αποτελέσματα (από αυτά που σε χαλάνε).

Βάλ’τα με αυτόν που πραγματικά σου φταίει (γι’αυτό που πραγματικά σου φταίει), όχι αυτόν που σου βρίσκεται εύκαιρος (με ό,τι αφορμή να’ναι, για οποιονδήποτε λόγο). Σε κάνει να δείχνεις παλαβός και εντελώς τζάμπα – δε θα λύσεις το πρόβλημά σου.

Ο σεβασμός που δείχνεις ή δε δείχνεις, είναι ενδεικτικός της δικής σου ποιότητας, όχι του συνομιλητή σου.

Αυτά, φιλενάδοι, τώρα μαλώστε ελεύθερα

(pt.3)