Τα προβλήματα δεν τα λύνει ο χρόνος. Τα λύνει η δράση.

Η αδράνεια βαφτίζεται «αναμονή». Η «αναμονή» χαρακτηρίζεται ως στρατηγική επιλογή. Μα είναι μάλλον αποφυγή. Κι η αποφυγή από μόνη της δε δίνει λύσεις. Το πρόβλημα συχνά διογκώνεται με τον χρόνο. Παγιδεύεσαι σε μία φαύλη δίνη, σε εγκλωβίζει και σε τραβάει προς τα κάτω κι όσο ο χρόνος περνά, τόσο πιο ανήμπορος νιώθεις, τόσο πιο πολύ θέλεις να περιμένεις, να λυθούν όλα μαγικά. Κι η αναμονή για πότε γίνεται η ζωή σου. Η δίνη για πότε γίνεται η πραγματικότητά σου. Για πότε συνηθίζεις, και συνηθίζεις και την αναμονή, μα πια ο στόχος σου είναι αόριστος. Για πότε συνηθίζεις να θέλεις να φύγεις μα να έχεις κιόλας βολευτεί, εκεί, σε αυτό που απέφευγες να αντιμετωπίσεις. 

Τα προβλήματα δεν τα λύνει ο χρόνος. Τα λύνει η δράση. Κι αν όχι εν βρασμώ, ούτε εν τόσο ψυχρώ που έχουν πια ενσωματωθεί στη ζωή κι έχουν γίνει σιδερένιο κουστούμι ως συνήθεια. Πριν ριζώσουν. Μετά..

Κάποια είναι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμα από άλλα. Μα είναι τα άλλα, αυτά που είναι  δύσκολα – ή κι αυτά που μπορεί να ονομάζεις «εύκολα» αλλά  δεν μπορείς να πιάσεις – που όσο τα αποφεύγεις, τόσο σε τραβάνε προς τα κάτω, και δεν καταλαβαίνεις πώς βουλιάζεις.  Μέχρι που κοιτάς και βλέπεις πως η επιφάνεια είναι μακριά πια. Κι ίσως αποφασίσεις πως είναι πολύ μακριά πια. Και παραιτείσαι. Βουλιάζεις κι άλλο; Μένεις εκεί; Ή «περιμένεις»  –  δηλαδή έχεις παραιτηθεί, αλλά δε θέλεις να το παραδεχτείς στον εαυτό σου.

Η ζωή μοιάζει να είναι μια σειρά από προβλήματα. Ήθελα να γράψω «προκλήσεις», μα οι προκλήσεις είναι ζωογόνες, και πόσες παρουσιάζονται πραγματικά; Μια σειρά από προβλήματα. Δε γίνεται να παλεύουμε ακατάπαυστα. Χρειάζεται να διαλέγουμε τις μάχες μας. Χρειάζεται και να ξεκουραζόμαστε. Να τα παρατάμε καμιά φορά για να ανασυνταχτούμε. Αλλά χρειάζεται και να ψάχνουμε να βρίσκουμε τι θέλουμε και ποιοι θέλουμε να είμαστε. Και με αυτό ως γενικό στόχο, να διαλέγουμε και τις μάχες. Η ζωή μοιάζει να είναι μια σειρά από προβλήματα. Μικρά ή μεγάλα, κάποιων η φύση είναι τέτοια, που πρέπει να προσπαθούμε να τα λύνουμε, όσο πιο άμεσα μπορούμε. Πόσο μάλλον εκείνα που δείχνουν καθοριστικά για τη ζωή μας. Εύκολο, όχι, δεν είναι. Ούτε απαραίτητα το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό. Θα είναι, ενδεχομένως, απρόβλεπτο. Δεν είναι καλύτερο, όμως, απ’το δεδομένο προβλέψιμο; Όχι, η αναμονή δε θα λύσει τίποτα. Τα πράγματα δε γίνονται μαγικά όπως τα θέλουμε, ακόμα κι αν ήμασταν οι καλύτερες ψυχούλες του κόσμου. Δε γίνεται να αποφύγεις την ευθύνη, αν πραγματικά θέλεις λύση. Αν δε βυθίστηκες ήδη τόσο, που μηχανικά πια επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου ότι θέλεις να βγεις στην επιφάνεια, μα στ’αλήθεια, καλά είναι κι εδώ κάτω. 

Η πίστη ότι η αναμονή θα λύσει το όποιο πρόβλημα, βασίζεται, μάλλον, στην ελπίδα ότι θα αναλάβει δράση κάποιος από μηχανής θεός. Προς όφελός μας. Αν κάποιος άλλος αναλάβει όντως δράση, γιατί να το κάνει με γνώμονα το δικό μας συμφέρον; Μπορεί τότε τα πράγματα όντως να φτιάξουν. Μπορεί να παραμείνουν για εμάς ίδια. Ή μπορεί να γίνουν και χειρότερα. Αν σου «χρωστούσε» η ζωή ή η τύχη, όμως, θα βρισκόσουν στη θέση απ’την οποία θέλεις να βγεις, εξ αρχής;

Ζούμε. Κάνουμε επιλογές. Κάνουμε λάθη. Μας παρουσιάζονται εμπόδια. Προβλήματα. Ήρθαμε στον κόσμο για να πηδάμε εμπόδια και να λύνουμε προβλήματα. Και πού και πού να ξεσκάμε ευχάριστα. Για να φτάνουμε στις μπόνους πίστες, όμως, χρειάζεται να πηδάμε κάποια εμπόδια, να λύνουμε κάποια προβλήματα. Κυρίως αυτά, που αν δεν αντιμετωπίσουμε θα μείνουμε στην ίδια μαύρη πίστα που θα μεγαλώνει. Όχι, δεν είναι εύκολο. Όχι, δε γίνεται πάντα. Ναι, μπορεί να πάρει πολύ χρόνο, μπορεί περισσότερο από όσο θέλαμε, μπορεί πάρα πολύ, μα ποια είναι η εναλλακτική;

Κοίτα το. Μην κοιτάς αλλού, κοίτα το καλά. Δες ότι είναι εκεί, δες τι ακριβώς είναι, κοίτα το μέχρι να δεις όσο περισσότερες πλευρές μπορείς, μέχρι να κατεβεί ένα σκαλί ο φόβος. Και με όση ηρεμία μπορείς να βρεις, αντιμετώπισέ το. Κι ίσως χρειαστεί να κάνεις πίσω και να ξαναπροσπαθήσεις. Ίσως σε ξανατρομάξει. Ίσως χρειαστεί να ανασυνταχθείς μερικές φορές. Κάθε φορά θα ξέρεις λίγο καλύτερα. Θα έχεις ένα ακόμη πολεμοφόδιο. Ίσως και όλο και πιο καθαρό μυαλό. Προσπάθησε να το αντιμετωπίσεις.

Και δε χρειάζεται να γίνουν όλα μαζί. Βάλε προτεραιότητες, εστίασε στο πρωτεύον, αν πελαγώνεις, κοίτα κοντά, κάνε μικρά βηματάκια – ό,τι μπορείς, ό,τι μπορείς είναι καλό για’σένα, μη σκέφτεσαι τι «θα έπρεπε» να μπορείς. Ένα τη φορά. Το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Κάνε ένα βήμα και κοίταζε πού θα τοποθετήσεις το επόμενο. Και θα βγεις από αυτό. 

Τα προβλήματα, δυστυχώς, δείχνει να μην τα λύνει ο χρόνος, από μόνος του. Μα μάλλον τα λύνει η δράση.

(Προς φίλους μου, που περιμένουν. Και εξ αφορμής, ως συνήθως, και προς τον εαυτό μου)


(pt.2)