Συμβιβασμός / Αποδοχή #2

Κι αφού βρήκες έναν άνθρωπο με τον οποίο αποφάσισες να συμβιβαστείς – μα δεν αποδέχτηκες ως είναι – είπατε να κάνετε και παιδί. Κι αφού δε βρήκες όσα ήθελες στον/η σύζυγο, θα τα καλλιεργήσεις στο παιδί σου. Εκεί δε χρειάζεται να συμβιβαστείς.

Αυτό μπορείς να το διαμορφώσεις όπως θέλεις. Είναι ο δικός σου λευκός καμβάς και θα ζωγραφίζεις κι αν κάτι δε σου αρέσει θα το σβήνεις και θα φτιάξεις τον πίνακά σου. Σε γενικό πλαίσιο.

Μα το παιδί σου, είναι παιδί σου, μα όχι μέρος σου, δε σου ανήκει. Το παιδί σου είναι άνθρωπος αυθύπαρκτος. Που φέρει δικό του υλικό. Που λαμβάνει δικά του ερεθίσματα. Που μεγαλώνει σε περιβάλλον διαφορετικό απ’το δικό σου. Που έρχεται και η μέρα που αρχίζει να ζει μακριά από το δικό σου σπίτι. Και διαμορφώνει τη δική του προσωπικότητα. Όχι για να κάνει κακό σ’εσένα. Όχι επειδή δε σε αποδέχεται. Όχι από αντίδραση. Όχι επειδή παραστράτησε. Επειδή είναι άλλος άνθρωπος. Αυθύπαρκτος.

Μα όμως εσύ συμβιβαζόσουν ως τώρα, στις σχέσεις σου, στη σχέση σου, συμβιβάζεσαι. Υπομένεις τη διαφορετικότητα. Και κόπιασες τόσο να μεγαλώσεις το παιδί σου σύμμαχο και τώρα σηκώνει δικό του μπαϊράκι. Δεν ταυτίζεται. Δε σε σέβεται. Δε σε αγαπάει; Εισπράττεις τον διαφορετικό του τρόπο ως αντίδραση. Ή παραστράτημα. Τώρα; Πρέπει να συμβιβάζομαι και με το παιδί μου; Είναι δικό μου. Γιατί δε βλέπει τον κόσμο όπως είναι; Γιατί δε βλέπει τα πράγματα με τον τρόπο; Γιατί δεν ακολουθεί τον κανόνα; Κάτι τρέχει μαζί του. Γιατί δεν το διορθώνει αμέσως;

Επειδή δεν υπάρχει κανόνας. Δεν υπάρχει ο τρόπος. Επειδή η αγάπη δεν προϋποθέτει ταύτιση. Ούτε η ταύτιση είναι συνώνυμη της αγάπης. Επειδή μπορείς να αγαπάς το διαφορετικό. Τα διαφορετικά. Επειδή σε αγαπάει, ακόμα κι αν του το κάνεις δύσκολο όταν δεν το αποδέχεσαι γι’αυτό που είναι. Επειδή είναι ωραίο να είμαστε διαφορετικοί, είναι ωραία η ποικιλία. Επειδή είναι ωραίο να μην είναι mini-you, αλλά κάτι καινούργιο σε αυτόν τον κόσμο. Άνθρωπος όπως όλα τα άλλα δισεκατομμύρια, αλλά μοναδικός. Δεν είναι όμορφο να συνειδητοποιήσεις ότι έφερες στον κόσμο και βοήθησες να μεγαλώσει, κάτι μοναδικό; Κάτι διαφορετικό, κάτι που μπορεί να μην το καταλαβαίνεις πάντα, κάτι που ανήκει στον εαυτό του μα που συνδέεται πάντα μαζί σου με ό,τι πιο δυνατό υπάρχει στον κόσμο – αγάπη.

Η αποδοχή μεγαλώνει και  περικλείει. Η αποδοχή είναι αγκαλιά. Και δεν είναι αργά, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν είναι αργά. Υπάρχει ο χρόνος που πέρασε, μα υπάρχει και το τώρα, και ο χρόνος που βρίσκεται μπροστά.  Όσος κι αν είναι. Αν έμαθες να συμβιβάζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς, προσπάθησε να προσπαθήσεις να τους αποδεχτείς, γι’αυτό που είναι. Να μην προσπερνάς όλα αυτά που τους κάνουν όμορφους, εστιάζοντας σε αυτά που δε σου ταιριάζουν – και γίνονται αυτά η κεντρική εικόνα. Δε σου ταιριάζουν. Αλλά συνθέτουν τη δική του προσωπικότητα. Δεν είναι ανάγκη να τα υιοθετήσεις κι εσύ. Ούτε ανάγκη να τα αλλάξει, αν δε θέλει. Δεν πειράζει αν δε συμφωνείτε στα πάντα. Δεν πειράζει αν δεν ταυτίζεστε. Είναι καλό. Είναι όμορφο. Έφερες στον κόσμο κάτι που δεν υπάρχει ήδη, κάτι μοναδικό. Που ανήκει στον εαυτό του μα συνδέεται πάντα μαζί σου, με ό,τι πιο δυνατό υπάρχει στον κόσμο.