Όλοι είμαστε μία φάτσα στο πλήθος. Κανείς μας δεν είναι μία φάτσα.

Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στην Αγγλία. Η πρώτη μου νύχτα, νομίζω, έξω εκεί – αν όχι, από τις πρώτες. Πήγα να παραγγείλω ποτό στο γεμάτο από κόσμο μπαρ. Ζήτησα ένα τάδε.

«Ένα τάδε, παρακαλώ», μου απάντησε ο μπάρμαν. Ναι, ένα τάδε παρακαλώ. Ήταν για’μένα επιφοίτηση. Κι άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο γύρω μου. Από τότε θέλω να βλέπω σε αυτούς που αλληλεπιδρώ, ένα κομμάτι του εαυτού μου, ως ανθρώπου, συνειδητά (όταν κάποιος είναι αγενής, το κάνει «κάπως» πιο δύσκολο). Είναι η μάνα, ο αδερφός, η φίλη μου. Είναι πατέρας, αδερφή, φίλος, κάποιου, δικός σου. Δεν είναι μέρος της διακόσμησης ή του εξοπλισμού. Δεν μπορώ να μη χαιρετήσω την ταμεία, να μην ευχαριστήσω τον υπάλληλο στα διόδια παίρνοντας το χαρτάκι, να μην πω συγγνώμη κι ευχαριστώ σ’αυτόν που θα ρωτήσω οδηγίες για τον δρόμο.

Και μετά κοιτάζω τον κόσμο, και εκεί που βλέπω φάτσες, σκέφτομαι καμιά φορά πώς κι εγώ για τον κάθε έναν είμαι μια φάτσα. Κι αυτή μπορεί το πρωί να μην μπορούσε να ξυπνήσει, αυτός χθες να ήταν αγκαλιά με την κοπέλα του, εκείνης να της λείπουν τα εγγόνια της, αυτός να παίρνει διαζύγιο αυτόν τον καιρό, εκείνη να μην ξέρει πώς να φέρει βόλτα τους λογαριασμούς, αυτός να είναι καψούρης με το κοριτσάκι που μιλάει.

Δεν είναι κανείς μας μία φάτσα. Από όπου κι αν έρχεται, όπου κι αν πηγαίνει. Ακόμα χειρότερα, δεν είναι κανείς ένα τσουβάλι, απρόσωπο μέρος μίας μάζας, μία de facto απειλή.

Αυτός που βλέπεις στο μετρό, αυτή που περνά τη θάλασσα με το μωρό αγκαλιά για να σωθεί, αυτός που μιλά τη γλώσσα σου, αυτή που δε σου μοιάζει, έχει ανάγκη από ύπνο, και κοιμάται. Ξυπνάει, δεν του αρέσει το πρωινό ξύπνημα. Πεινάει. Τρελαίνεται για πίτσα. Αλλά κάνει δίαιτα. Πλένει τα δόντια της. Τραγουδάει στο μπάνιο. Πρέπει να πηγαίνει στην τουαλέτα. Είναι ερωτευμένος. Είναι μόνη. Χτενίζει το παιδί του κάθε πρωί. Έφαγε χυλόπιτα και πονάει. Της αρέσει να κολυμπάει. Χαίρεται. Κλαίει. Του αρέσει να παίζει. Είναι πειραχτήρι. Τη σπάει σε κάποιον. Έχει άγχος για αύριο. Έχει ανάγκες. Έχει όνειρα. Ελπίζει. Είναι εσύ. Είναι άνθρωπος. Είναι εσύ.

Πόσο εύκολα φτιάχνουμε τον «άλλο», πόσο εύκολα, ασυναίσθητα (;), γδύνουμε «τους άλλους» από την ανθρώπινη υπόστασή τους. Δεν τους δίνουμε σημασία στις καθημερινές μας συναλλαγές ή τους βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε ως τσουβάλια, ως μάζα, ως απειλή. Μα είμαστε φτιαγμένοι απ’το ίδιο υλικό. Είναι εμείς. Είναι άνθρωποι. Είναι εσύ.

.

.

.

.

Ένα ποτό, παρακαλώ