«Εθνικισμός» made in «Hellas»

Έχω την εντύπωση ότι οι Έλληνες «εθνικιστές» δεν είναι καν εθνικιστές. Παρτάκηδες είναι. Κι ο ατομικισμός, αν μη τι άλλο, βρίσκεται σε αντίθεση με τον εθνικισμό (αφού το «έθνος», όπως κι αν οριστεί, αποτελεί κάποια συλλογικότητα), όχι; 

Δεν είναι ότι αγαπούν υπερβολικά τη χώρα τους ως γη, ως Ιστορία, ως Γλώσσα (αφού την τύφλα τους δεν ξέρουν σχετικά οι περισσότεροι), δεν είναι ότι αγαπούν τους «ομοεθνείς» τους – αφού η «αγάπη» τους για τους Έλληνες είναι γεμάτη εξαιρέσεις, ανάλογα με το πώς τους βολεύει. Τόσες, που ο ορισμός του καθενός για τον «άξιο να είναι Έλληνας» δύναται, κατά περίπτωση, να περιλαμβάνει μόνο τον ίδιο – την πάρτη του. Ανάθεμα αν σκαμπάζουν από πολιτική ή/και οικονομική ιδεολογία ή θεωρία κι έχουν συνειδητά επιλέξει να είναι «εθνικιστές». Μισαλλόδοξοι και μισάνθρωποι είναι, απλά. «Αγαπούν» κάποια άτομα που τους εξυπηρετεί να τα «αγαπούν», δεν αγαπούν, όμως, ούτε τους ανθρώπους, ούτε την πατρίδα τους ούτε τους «ομοεθνείς» τους. Την παρτάρα τους, μόνο, κι ό,τι / όποιον τους εξυπηρετεί. Ο εθνικισμός είναι, εν προκειμένω, ιδεολογία που σε μεγάλο βαθμό αποκλείει. Αφήνει πολλά εκτός συλλογικότητας, οπότε περιορίζει τα άτομα που απαρτίζουν τους «δικαιούχους». Έτσι, δείχνει πως είναι πιο εύκολο να ικανοποιηθεί η πάρτη. Ο εθνικισμός δεν περιλαμβάνει μόνο τον αποκλεισμό του «άλλου», στην οποία ιδεολογία ο «άλλος» είναι η πλειοψηφία. Αλλά αυτό κρατά ο Έλληνας «εθνικιστής». Που δε γνωρίζει, συνήθως, ελληνική ιστορία, που δεν ξέρει την ελληνική γλώσσα, που δε γνωρίζει καλά-καλά ποια είναι τα σύνορα της ελληνικής επικράτειας και πώς αυτά ορίζονται ούτε τη σέβεται ως περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει. Αλλά νομίζει ότι το να είναι Έλληνας είναι ιδιότητα που τον χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα κι ότι από αυτό παίρνει κάποια ιδιαίτερη αξία ως άτομο (ενδεχομένως, διότι δε θέλει να κοπιάσει και πολύ σε εσωτερικό επίπεδο, ώστε να αποκτήσει αξία μέσα από προσωπική καλλιέργεια, περισυλλογή και αναζήτηση). Αυτό καθιστά και εξαιρετικά δύσκολο να συζητήσει, κανείς, μαζί του, μιας και στο κεφάλι του κυριαρχεί τρικυμία, ως προς το τι πιστεύει – απλώς αντιπαθεί ή μισεί τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του (;) και τον κύκλο του – ενώ δε βοηθά κι ότι στην πραγματικότητα συχνά δε γνωρίζει κανένα από τα θέματα, τα οποία αντιμετωπίζει  με φανατισμό, σε βάθος. Ενίοτε ούτε καν επιφανειακά. Αλλά φανατίζεται. Η άγνοια δείχνει να πηγαίνει πακέτο με τη βεβαιότητα και τον φανατισμό.

Παρεμπιπτόντως και δυστυχώς, οι Έλληνες «εθνικιστές» δεν έχουν τον παρτακισμό εργολαβία. Αυτός φαίνεται να είναι κυρίαρχο γνώρισμα του συνονθυλεύματος (όχι ιδιαίτερα «κοινωνίας») που κατοικεί μέσα από τα ελληνικά σύνορα και μιλά (κακοποιεί) την ελληνική γλώσσα. Και μάλλον απαντά συνηθέστερα σε οπαδούς ιδεολογιών που προτάσσουν το άτομο (εκ του αποτελέσματος όχι έναντι, αλλά εις βάρος του συνόλου). Ατομικισμός. Με ιδεολογικό κάλυμμα. Αρκεί μισό λεπτό κουβέντας για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι από οικονομική / πολιτική θεωρία δε γνωρίζουν τίποτα. Από ενδιαφέρον, δεν τους περισσεύει για κανέναν. Μόνο για τον εαυτό.

Μόνο που όταν ο κόσμος γύρω χάνεται, για  πόσον καιρό θα μπορείς να βρίσκεις κόσμο που βουλιάζει, να πατάς πάνω του για να κρατιέσαι ο ίδιος σε αυτό που αντιλαμβάνεσαι ως επιφάνεια; Όσο περισσότερος κόσμος είναι καλά, όταν το συνονθύλευμα μετατρέπεται σε κοινωνία, όσο περισσότερο η κοινωνία ευημερεί ως σύνολο, τόσο πιο εύφορο είναι το έδαφος και για προσωπική ανάπτυξη. Και δείχνει να είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτό από την πλειοψηφία του δικού μας συνόλου μονάδων. Κάτι φαίνεται να έχει πάει πολύ στραβά στη βάση. Πώς, όμως, το διορθώνει κανείς; Και κυρίως, θέλουμε;