Πέρα από αυτά που μας έχουν πείσει, ή πείθουμε εμείς τον εαυτό μας ότι είναι ωραία, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, και δεν αντέχουμε να μην είναι.
Η εγκυμοσύνη και η γέννα για παράδειγμα. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είναι θείο δώρο να φουσκώνεις, να πονάς, να αλλάζει το σώμα σου με τρόπους που δεν επανέρχεται, και να υποφέρεις μέχρι να βγάλεις ένα υπέροχο πλασματάκι, που όμως εννέα μήνες ζούσε παρασιτικά στο σώμα σου ρουφώντας την ενέργειά σου. Μας παραμυθιάζουμε ότι είμαστε πιο τυχερές από τους άντρες που δεν περνούν τίποτα, παρά απολαμβάνουν μόνο, και τη δημιουργία και το αποτέλεσμα, χωρίς κόπο και πόνο, χωρίς καμία συνέπεια. Κι αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα.
Είναι πολύ σκληρό να είσαι γυναίκα. Ειδικά τη σημερινή εποχή. Νομίζω οι παλιές, τελικά, ήταν πιο τυχερές.
Ζούμε σε μια εποχή που κατακλύζεται από εικόνες. Εν προκειμένω από εικόνες τέλειων γυναικών. Ποτέ άλλοτε, καμία κοινωνία δεν είχε τόσες πολλές εικόνες τόσο όμορφων γυναικών. Εικόνες που ίσως δεν είναι πραγματικές, και κατά βάθος το ξέρουμε όλοι, άντρες και γυναίκες. Που, όμως, παρουσιάζουν το τέλειο πρότυπο. Το πώς είναι δυνατόν (αυτό, τουλάχιστον θέλουν να μας πείσουν) να είσαι. Έτσι, ξαφνικά, οτιδήποτε φυσιολογικό δεν είναι αρκετά καλό, σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν αποδεκτό.
Αυτό, για κάποιον λόγο, συμβαίνει μόνο κατά των γυναικών. Η κοιλιά, η φαλάκρα, το γεμάτο στίγματα δέρμα, οι τρίχες, μας έχουν πείσει ότι σε έναν άντρα είναι γοητεία! Η κυτταρίτιδα, για παράδειγμα, που έχει το 99% των γυναικών (που δεν έχουν μπει κάτω από νυστέρι – ρουφήχτρα στην προκειμένη περίπτωση), θεωρείται αποκρουστική. Κι ας είναι ο κανόνας και το φυσιολογικό. Κι εμείς οι γυναίκες το θεωρούμε αποκρουστικό. Οι ρυτίδες στους άντρες είναι γοητευτικές. Μία γυναίκα παύει να είναι «στο παιχνίδι» μόλις κάνουν οι πρώτες γραμμούλες την εμφάνισή τους. Ο φίλος σου πρέπει απλώς να έχει μια δουλειά. Να φέρνει λεφτά. Του «επιτρέπεται», όμως, να μεγαλώσει. Να χαλαρώσει. Κι είναι πάντα «γοητευτικός». Και με τα χρόνια, κι ενώ μεγαλώνετε παρέα, αυτός γίνεται όλο και πιο «γοητευτικός» όσο εσύ «γερνάς». Και πιστεύεις ότι φταις εσύ που δε μοιάζεις πια με εικοσάρα. Μία γυναίκα μετά την εφηβεία, γίνεται «μεγάλη». Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Τέτοια πλύση εγκεφάλου έχουμε, άντρες και γυναίκες, υποστεί.
Στο μυαλό των αντρών, των άλλων γυναικών, του εαυτού μας, συγκρινόμαστε συνέχεια με τα τέλεια πρότυπα. Και πάντα χάνουμε αυτή τη μάχη. Γιατί δεν είναι δυνατόν, κανείς, να είναι τέλειος. Όχι σε όλα. Κι όμως πρέπει να είμαστε σαν μοντέλα (μετά την επεξεργασία από αισθητικούς, μακιγιέρ, στυλίστες, κομμωτές, καμιά φορά μετά και από το photoshop) στην εμφάνιση, χωρίς όμως να ασχολούμαστε και ιδιαίτερα με αυτήν, γιατί μετά θεωρούμαστε ρηχές. Παράλληλα καλό είναι να έχουμε την καλλιέργεια γυναικών που μπορεί να μην αφιέρωσαν το χρόνο τους πουθενά αλλού, ενώ δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τίποτα, γιατί αυτό χαρακτηρίζεται «γκρίνια» από τους άντρες, και μας κάνει αντιπαθητικές.
Στα 20 σε θαύμαζαν για την ομορφιά σου. Σε παίνευαν για τις προοπτικές σου, αφού μιλούσες 3 ξένες γλώσσες, έπαιζες πιάνο, ήσουν άριστη μαθήτρια και αθλήτρια, ενώ φοιτούσες ήδη στο πανεπιστήμιο. Όλοι περίμεναν τα πάντα από’σένα. Κι εσύ το ίδιο. Κι ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις την πρώτη ρυτίδα. Και νιώθεις να σε χτυπάει κεραυνός. Όχι για τη ρυτίδα αυτή καθεαυτή. Αλλά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πια πιτσιρίκα. ΔΕΝ έχεις ακόμα χρόνο μπροστά σου μέχρι να μεγαλώσεις. Βρίσκεσαι ήδη «εκεί». Κι η νιότη σου έχει αρχίσει να φεύγει, ενώ ακόμα δεν έχεις δουλειά, όσα έκανες και έμαθες δεν έχεις πού να τα χρησιμοποιήσεις, και ούτε μάνα έχεις γίνει, ώστε να νιώσεις ότι ως εργαζόμενη και μητέρα, τουλάχιστον, λογικό είναι να μην είσαι εσύ πια το πιτσιρίκι. Εσύ δεν πρόλαβες να μεγαλώσεις, αλλά πρόλαβε και σε μεγάλωσε ο χρόνος.
Οι εικόνες που μας κατακλύζουν δε γερνούν ποτέ. Δεν κουράζονται ποτέ. Είναι πάντα όμορφες, χαμογελαστές, επιτυχημένες, πλούσιες. Κι ας εναλλάσσονται. Βλέπεις πάντα την εικόνα της νέας, όμορφης, χαμογελαστής, επιτυχημένης. Που θα ήθελες να είσαι. Που δεν μπορείς να είσαι. Και κατακρίνεις τον εαυτό σου, γιατί κάθε μέρα σου τρίβουν αυτό το τέλειο πρότυπο γυναίκας που δεν είναι εφικτό να είσαι, στη μούρη.
Έχει γίνει απάνθρωπο να είσαι γυναίκα. Γιατί, πραγματικά, δεν περιμένουν από τις γυναίκες να είναι άνθρωποι. Μήπως μας έχουν πιάσει κορόιδα; Μήπως κάτι παραπάνω ξέρουν οι άντρες που χαρακτηρίζουν τα ελαττώματα τους «γοητεία»; Μήπως, τελικά, όντως δεν είναι όλα όσα φυσικά έρχονται με το χρόνο, «ελαττώματα»; Ακόμα προσπαθώ να με πείσω!
Η εγκυμοσύνη και η γέννα για παράδειγμα. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είναι θείο δώρο να φουσκώνεις, να πονάς, να αλλάζει το σώμα σου με τρόπους που δεν επανέρχεται, και να υποφέρεις μέχρι να βγάλεις ένα υπέροχο πλασματάκι, που όμως εννέα μήνες ζούσε παρασιτικά στο σώμα σου ρουφώντας την ενέργειά σου. Μας παραμυθιάζουμε ότι είμαστε πιο τυχερές από τους άντρες που δεν περνούν τίποτα, παρά απολαμβάνουν μόνο, και τη δημιουργία και το αποτέλεσμα, χωρίς κόπο και πόνο, χωρίς καμία συνέπεια. Κι αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα.
Είναι πολύ σκληρό να είσαι γυναίκα. Ειδικά τη σημερινή εποχή. Νομίζω οι παλιές, τελικά, ήταν πιο τυχερές.
Ζούμε σε μια εποχή που κατακλύζεται από εικόνες. Εν προκειμένω από εικόνες τέλειων γυναικών. Ποτέ άλλοτε, καμία κοινωνία δεν είχε τόσες πολλές εικόνες τόσο όμορφων γυναικών. Εικόνες που ίσως δεν είναι πραγματικές, και κατά βάθος το ξέρουμε όλοι, άντρες και γυναίκες. Που, όμως, παρουσιάζουν το τέλειο πρότυπο. Το πώς είναι δυνατόν (αυτό, τουλάχιστον θέλουν να μας πείσουν) να είσαι. Έτσι, ξαφνικά, οτιδήποτε φυσιολογικό δεν είναι αρκετά καλό, σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν αποδεκτό.
Αυτό, για κάποιον λόγο, συμβαίνει μόνο κατά των γυναικών. Η κοιλιά, η φαλάκρα, το γεμάτο στίγματα δέρμα, οι τρίχες, μας έχουν πείσει ότι σε έναν άντρα είναι γοητεία! Η κυτταρίτιδα, για παράδειγμα, που έχει το 99% των γυναικών (που δεν έχουν μπει κάτω από νυστέρι – ρουφήχτρα στην προκειμένη περίπτωση), θεωρείται αποκρουστική. Κι ας είναι ο κανόνας και το φυσιολογικό. Κι εμείς οι γυναίκες το θεωρούμε αποκρουστικό. Οι ρυτίδες στους άντρες είναι γοητευτικές. Μία γυναίκα παύει να είναι «στο παιχνίδι» μόλις κάνουν οι πρώτες γραμμούλες την εμφάνισή τους. Ο φίλος σου πρέπει απλώς να έχει μια δουλειά. Να φέρνει λεφτά. Του «επιτρέπεται», όμως, να μεγαλώσει. Να χαλαρώσει. Κι είναι πάντα «γοητευτικός». Και με τα χρόνια, κι ενώ μεγαλώνετε παρέα, αυτός γίνεται όλο και πιο «γοητευτικός» όσο εσύ «γερνάς». Και πιστεύεις ότι φταις εσύ που δε μοιάζεις πια με εικοσάρα. Μία γυναίκα μετά την εφηβεία, γίνεται «μεγάλη». Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Τέτοια πλύση εγκεφάλου έχουμε, άντρες και γυναίκες, υποστεί.
Στο μυαλό των αντρών, των άλλων γυναικών, του εαυτού μας, συγκρινόμαστε συνέχεια με τα τέλεια πρότυπα. Και πάντα χάνουμε αυτή τη μάχη. Γιατί δεν είναι δυνατόν, κανείς, να είναι τέλειος. Όχι σε όλα. Κι όμως πρέπει να είμαστε σαν μοντέλα (μετά την επεξεργασία από αισθητικούς, μακιγιέρ, στυλίστες, κομμωτές, καμιά φορά μετά και από το photoshop) στην εμφάνιση, χωρίς όμως να ασχολούμαστε και ιδιαίτερα με αυτήν, γιατί μετά θεωρούμαστε ρηχές. Παράλληλα καλό είναι να έχουμε την καλλιέργεια γυναικών που μπορεί να μην αφιέρωσαν το χρόνο τους πουθενά αλλού, ενώ δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τίποτα, γιατί αυτό χαρακτηρίζεται «γκρίνια» από τους άντρες, και μας κάνει αντιπαθητικές.
Στα 20 σε θαύμαζαν για την ομορφιά σου. Σε παίνευαν για τις προοπτικές σου, αφού μιλούσες 3 ξένες γλώσσες, έπαιζες πιάνο, ήσουν άριστη μαθήτρια και αθλήτρια, ενώ φοιτούσες ήδη στο πανεπιστήμιο. Όλοι περίμεναν τα πάντα από’σένα. Κι εσύ το ίδιο. Κι ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις την πρώτη ρυτίδα. Και νιώθεις να σε χτυπάει κεραυνός. Όχι για τη ρυτίδα αυτή καθεαυτή. Αλλά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πια πιτσιρίκα. ΔΕΝ έχεις ακόμα χρόνο μπροστά σου μέχρι να μεγαλώσεις. Βρίσκεσαι ήδη «εκεί». Κι η νιότη σου έχει αρχίσει να φεύγει, ενώ ακόμα δεν έχεις δουλειά, όσα έκανες και έμαθες δεν έχεις πού να τα χρησιμοποιήσεις, και ούτε μάνα έχεις γίνει, ώστε να νιώσεις ότι ως εργαζόμενη και μητέρα, τουλάχιστον, λογικό είναι να μην είσαι εσύ πια το πιτσιρίκι. Εσύ δεν πρόλαβες να μεγαλώσεις, αλλά πρόλαβε και σε μεγάλωσε ο χρόνος.
Οι εικόνες που μας κατακλύζουν δε γερνούν ποτέ. Δεν κουράζονται ποτέ. Είναι πάντα όμορφες, χαμογελαστές, επιτυχημένες, πλούσιες. Κι ας εναλλάσσονται. Βλέπεις πάντα την εικόνα της νέας, όμορφης, χαμογελαστής, επιτυχημένης. Που θα ήθελες να είσαι. Που δεν μπορείς να είσαι. Και κατακρίνεις τον εαυτό σου, γιατί κάθε μέρα σου τρίβουν αυτό το τέλειο πρότυπο γυναίκας που δεν είναι εφικτό να είσαι, στη μούρη.
Έχει γίνει απάνθρωπο να είσαι γυναίκα. Γιατί, πραγματικά, δεν περιμένουν από τις γυναίκες να είναι άνθρωποι. Μήπως μας έχουν πιάσει κορόιδα; Μήπως κάτι παραπάνω ξέρουν οι άντρες που χαρακτηρίζουν τα ελαττώματα τους «γοητεία»; Μήπως, τελικά, όντως δεν είναι όλα όσα φυσικά έρχονται με το χρόνο, «ελαττώματα»; Ακόμα προσπαθώ να με πείσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου