Βάση

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο λιγότερο νόημα βρίσκω σε μία ζωή στην οποία ταξιδεύει κανείς μόνος του. Σε μία ζωή στην οποία είναι τουρίστας. Αλλά χωρίς βάση.

«Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου». Ναι, πρέπει να προσπαθείς γι’αυτό – δεν ξέρω ποιος είναι τόσο ικανοποιημένος με τον εαυτό του πέρα απ’τους νάρκισσους. Αλλά ναι, καλό είναι να προσπαθείς γι’αυτό. Όμως, «δεν έχεις ανάγκη κανέναν»; Τι «σοφία» είναι αυτή; Ποιος άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι που να μην έχει ανάγκη κανέναν; Θα συμφωνήσω μάλλον, με κάποιον προπάππου μας από τα Στάγειρα, ότι θεός ή θηρίο πρέπει να είναι κανείς, για να μην έχει ανάγκη κανέναν.

Η ψυχή.. Πετάει, βουτάει, γυρνάει, ταξιδεύει, κρέμεται, αιωρείται, σκοτεινιάζει, φωτίζει, παγώνει, ζεσταίνει.. Μα θέλει συντροφιά για να δημιουργήσει βάση. Για ρεμέτζο. Μπορείς να έχεις δουλειά χωρίς βάση, καριέρα χωρίς βάση, δε χρειάζεται να είσαι και άνεργος. Νιώθεις γεμάτος χωρίς βάση; Μπορεί ακόμα και να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου. Περιστασιακά ή μόνιμα. Με διαφορετικούς ή με τον ίδιο άνθρωπο. Νιώθεις γεμάτος αν δεν είναι συντροφιά; Νιώθεις γεμάτος χωρίς βάση; Μπορεί να ταξιδεύεις, μπορεί να παίζεις μουσική, μπορεί να ζωγραφίζεις ή να βγάζεις βόλτα τον σκύλο (ναι, είναι αγάπη, άλλη αγάπη), μπορεί να κάνεις πράγματα που θέλεις, πράγματα που σου αρέσουν ή πράγματα που αγαπάς. Πόσο γεμάτος νιώθεις χωρίς βάση; Στα 20 μπορεί να μην το συνειδητοποιείς, στα 25 να λες ότι είναι γι’αργότερα. Δεν ξέρεις πότε θα σε προλάβει το αργότερα τρέχοντας, θα σε αρπάξει και θα σε βάλει να τρέχεις μαζί του. Και δεν προλαβαίνεις να κοιτάξεις δίπλα σου, τρέχεις με το αργότερα που έχει γίνει τώρα και τρέχει, δε θέλεις να κοιτάξεις πίσω και δεν μπορείς να κοιτάξεις μπροστά∙ το κοντά γίνεται εδώ και πίσω πριν προλάβεις να το καταλάβεις και το μακριά θέλεις να μείνει μακριά.

Ο χρόνος τρέχει. Και σε τραβάει μαζί του και τρέχεις, χωρίς βάση, χωρίς προορισμό, τρέχεις. Σαν να ανέβηκες στο τρένο του χρόνου κι όχι στο τρένο της ζωής. Και ξέρεις, δεν κάνεις τίποτα με το να ελπίζεις και δεν μπορείς να επιβραδύνεις το τρένο. Πρέπει να βρεις τα σχέδια, πρέπει να βρεις τον τρόπο να συναντήσεις το άλλο τρένο και να τα ενώσεις. Ενώ τρέχουν. Γιατί τρέχουν. Μα τρέχουν, κι εστιάζεις στο πώς θα το κρατήσεις έστω στις ράγες, στις όποιες ράγες, δε θα εκτροχιαστείς, δε θα πέσεις σε γκρεμό ή σε βράχο, ενώ τρέχει, κι εσύ μαζί του. Και τρέχει, κι εστιάζεις στο να το κρατήσεις στις ράγες και τρέχει, και τρέχει.. Πρέπει να φτάσει σε σταθμό για να κάνει στάση, να βρεις τα σχέδια, να ενώσεις τα τρένα. Βάση.

Δείχνουμε αυτάρκεις. Κάποιοι μόνοι, κάποιοι όχι, κάποιοι μόνοι με παρέα – πιο μόνοι; – κάποιοι μόνοι στο ίδιο σπίτι – σε διαφορετικό ζυγό; Σε ζυγό.. Κρύβουμε τις μοναξιές μας και περιφέρουμε τη δημόσια εικόνα μας με αυτοπεποίθηση. Και νιώθουμε ότι των άλλων όλων η αυτοπεποίθηση είναι αυθεντική.

Ο χρόνος τρέχει, κι εσύ μαζί του. Κοιτάς μέσα. Κοιτάς έξω. Κάπου θα υπάρχουν αυτά τα σχέδια..

________

Γραμμένο στο κρεβάτι, στο κινητό, μεταμεσονύκτια, ως συνήθως (θα πρέπει να ψάξω να βρω τι ΔΕΝ έχω γράψει υπό αυτήν τη συνθήκη)