Περίμενε κανείς η ζωή του να γίνει έτσι;

Είχες τα καλύτερα γκομενάκια. Δεν ήσουν ποτέ μόνη. Περίμενες να παντρευτείς για να χωρίσεις και να γίνεις single mom;

Ήσουν το παιδί αστέρι. Πρώτη στο σχολείο, στον αθλητισμό, στη μουσική, σε όλα. Περίμενες να είσαι μόνη και άνεργη στα 30+;

Η καλύτερη μαθήτρια, αγοροκόριτσο, πέρασες ιατρική στην Αθήνα, απ’τις κούκλες της σχολής, γνώρισες τον άνθρωπό σου στο πανεπιστήμιο, έκανες οικογένεια, τα μεγάλωσες όπως έπρεπε, τα σπούδασες, ήσουν πάντα έντιμη και βοηθούσες τον συνάνθρωπο, πιστεύεις στον όρκο του Ιπποκράτη. Περίμενες στα 60+ σου με 35 χρόνια εργασίας, να μένεις – παντρεμένη – μόνη σου, για να ζεις την οικογένεια, μακριά από όλους; Τα άνεργα παιδιά σου και τον σύζυγο με την κουτσουρεμένη σύνταξη.

Κοιτάμε δίπλα μας και νιώθουμε μόνοι. Βλέπουμε την ευτυχία δίπλα και νιώθουμε μόνοι. Βλέπουμε την επιτυχία δίπλα και νιώθουμε μόνοι. Στο facebook. Σε φωτογραφίες και λεζάντες. Και είμαστε, τελικά, τόσοι μόνοι. Ο καθένας μόνος, νομίζοντας ότι θα ταράξει την ευτυχία του δίπλα αν απλώσει το χέρι. Κι ο δίπλα είναι επίσης μόνος – ποστάρει στο facebook την ευτυχία του.. Υπάρχει όντως τόση ευτυχία γύρω μας, όση υπάρχει στον υπολογιστή;

Είμαι στον πύργο μου και περιμένω, να μου φωνάξουν να ρίξω κάτω τα μαλλιά μου. Είσαι στον πύργο και περιμένεις να φύγει ο δράκος.

Δεν περιμέναμε οι ζωές μας να γίνουν έτσι. Είμαστε υπεύθυνες; Εν μέρει, ίσως. Πρέπει να σηκώνουμε όλο το βάρος; Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι αν κάποιος θέλει κάτι πραγματικά και προσπαθήσει πολύ, το καταφέρνει! Αν αποκτήσεις τα εφόδια, αν σπουδάσεις και προσπαθήσεις, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα! Μας κοινωνικοποίησαν έτσι. Τα παιδιά που βγήκαν από πολέμους και οικονομικές καταστροφές και ο κόσμος αναγεννιόταν και αν προσπαθούσες, το αμερικάνικο όνειρο μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Δεν είναι όλα στο χέρι μας. Δεν είναι κάθε περίοδος στην ιστορία ίδια, με τις ίδιες ευκαιρίες. ΔΕΝ είναι τα πάντα στο χέρι μας, δεν αρκούν τα εφόδια και η προσπάθεια. Μη σηκώνεις όλο το βάρος. Τα πράγματα είναι έτσι. Κάνε ό,τι μπορείς. Αλλά μην το κάνεις μόνη σου, μην το κάνεις μόνος σου. Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να φανούμε αδύναμοι στον διπλανό; Γιατί είναι κακό να έχουμε προβλήματα; Μπορούμε να γελάσουμε και έχοντας προβλήματα. Μπορούμε να αγκαλιαστούμε και να παίξουμε και να πιούμε μπίρες και να περάσουμε καλά, έχοντας προβλήματα. Και χωρίς να έχει πάρει η ζωή μας τον δρόμο που στρώσαμε. Μπορούμε να δεχτούμε ότι όλοι έχουμε προβλήματα. Και ΟΛΟΙ έχουμε ψυχολογικά θέματα, όλοι. Άλλοι διαγνωσμένα, άλλοι όχι. Όλοι είμαστε αδύναμοι και όλοι δυνατοί, επειδή τα καταφέρνουμε – ναι, υπάρχουμε ακόμα, άρα τα καταφέρνουμε. Μπορούμε να έρθουμε σε επαφή και αντί να είμαστε μίζεροι – όλοι έχουμε προβλήματα – να περάσουμε καλά. Να κάνουμε τον άλλο χαρούμενο, για να χαμογελάσει, να μας κάνει χαρούμενους με τη σειρά του. Να σταματήσουμε, ίσως, να ψάχνουμε το «ιδανικό». Να σταματήσουμε να ψάχνουμε το «όνειρο». Δεν άφησες ποτέ το υπαρκτό, επειδή, ίσως, around the corner σε περιμένει το «ιδανικό» κι αν δεσμευτείς με το υπαρκτό, μπορεί το «ιδανικό» να προσπεράσει; Άνθρωπος ή δουλειά ή ό,τι άλλο.

Γράφω από τον πύργο μου και περιμένω, να μου φωνάξεις να ρίξω κάτω τα μαλλιά μου. Βγήκα στο παράθυρο και άπλωσα το χέρι. Ίσως αύριο αναζητήσω τρόπο να κατεβώ. Ίσως κι εσύ, τελικά, καβαλήσεις τον δράκο.

Στο πλήθος είμαστε μόνοι.