Προτιμώ το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, από το γνωστό με βάρκα την απελπισία.

Βάρκα που εύκολα μπορεί να αλλάξει όνομα, όμως. Ταπεινά θεωρώ ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι οικονομικό, κι ότι καταστρεφόμαστε και τιμωρούμαστε στοχεύοντας ένα σύμπτωμα.
Κι αφού είναι σύμπτωμα, θα παλεύουμε μαζί του εσαεί, ολοένα βυθιζόμενοι στον βούρκο. Φοβάμαι ότι την αιτία – και όχι το σύμπτωμα – τη γνωρίζουν μέσα κι έξω απ’τη χώρα. Τον λόγο που δε στοχεύουν αυτήν και προτιμούν την τραγωδία που επιβάλλουν, δεν τη γνωρίζω.

Δικαιοσύνη. Το κράτος μας δεν έχει Δικαιοσύνη. Δε δουλεύει η Δικαιοσύνη. Κι είναι έρμαιο της διαφθοράς, ανέκαθεν. Ό,τι «διαρθρωτική αλλαγή» και να γίνει σε οποιονδήποτε οικονομικό ή εργασιακό ή άλλον τομέα, θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε, όλο και πιο κάτω, χωρίς Δικαιοσύνη. Τη θέληση και τις ενέργειες προς μία αναδόμηση της Δικαιοσύνης στη χώρα, τη θέληση και τις ενέργειες για την καταπολέμηση της διαφθοράς, παράλληλα, δε βλέπω πώς τις επηρεάζουν οι όποιες διαπραγματεύσεις ή οποιαδήποτε άλλα προγράμματα οποιασδήποτε κυβέρνησης. Μπορεί επειδή γνωρίζω λίγα. Δε θα έπρεπε να ήταν η πρώτη προτεραιότητα;