Let go..

Φοβάσαι. Είναι λογικό να υπάρχουν στιγμές που φοβάσαι. Είναι λογικό να υπάρχουν και περίοδοι που φοβάσαι.

Στις περιόδους που φοβάσαι, κρατιέσαι από το γνώριμο. Αυτό που υπάρχει, έστω κάπου. Αυτό που ξέρεις. Γιατί σου δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Χρειάζεσαι αλλαγή κατάστασης για να φύγει ο φόβος. Όμως κρατιέσαι από το γνώριμο, κρατιέσαι από αυτό που υπάρχει. Και ελπίζεις τα πράγματα ν’αλλάξουν.

Καμιά φορά χρειάζεται να κοιτάξεις κατάματα αυτό απ’το οποίο κρατιέσαι, αυτό που σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ασφάλειας μέσω της οικειότητας. Να το κοιτάξεις κατάματα, να κοιτάξεις μέσα σου, να τα βιώσεις όλα, όλα όσα σου προκαλεί. Αρνητικά και θετικά. Να δεις τα αρνητικά, να παραδεχτείς τα θετικά. Να το κοιτάξεις κατάματα. Και να το αφήσεις.

Φοβάσαι. Νιώθεις ήδη ανασφάλεια. Και κρατιέσαι από το γνώριμο, ό,τι κι αν είναι, όπως κι αν είναι. Ακόμα κι αν είναι γνώριμος φόβος. Ή γνώριμος πόνος. Είναι γνώριμο. Είναι «ασφαλές», γιατί το ξέρεις. Τι θα αλλάξει αν  το αφήσεις; Νιώθεις ήδη ανασφάλεια. Μπορεί να πέσεις, μπορεί όμως αυτό απ’το οποίο κρατιέσαι να σε κρατάει κάτω, μπορεί και να σηκωθείς. Θα είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος να προσπαθήσεις να αναζητήσεις κάτι πιο κοντά σε αυτό που θέλεις.

Ίσως καμιά φορά χρειάζεται αυτό απ’το οποίο κρατιέσαι να το κοιτάξεις ευθεία στα μάτια. Να μην πεις «αντίο». Να το αφήσεις. Στο μυαλό μου η εικόνα είναι σαν να κρατιέμαι πάνω απ’το κενό. Στο μυαλό όμως, ο κόσμος δε χρειάζεται να είναι απαραίτητα η Γη. Είναι τρομακτικό να αφήσεις το χέρι. Δε σημαίνει, όμως, απαραίτητα ότι θα πέσεις και θα τσακιστείς. Στο μυαλό μου έχει μείνει ένα χρώμα στον ήλιο∙ όμορφο. Αφήνοντας το χέρι..