Θέλω να σκοτώσω τον δράκο; Πρέπει να ζήσω με τον δράκο. Θέλω να εκπαιδεύσω τον δράκο.

Την πρωτοχρονιά μου έτυχαν τρία φλουριά. Στις τρεις βασιλόπιτες στων οποίων την κοπή παρευρέθηκα. 

– Η απάντηση είναι «όχι», όχι απ’όσο έχω αντιληφθεί ως τώρα, τουλάχιστον. – Ένα από αυτά τα φλουριά απεικονίζει τον άγιο Γεώργιο να σκοτώνει τον δράκο. Του έδωσα σημασία απόψε (γράφω στο κρεβάτι, στις 3 κλασικά – κι ας έχω παιδιόθεν θέμα με το 3 – στο κινητό μου, δεν το δημοσίευσα άμεσα). Κάνοντας σκέψεις που έδιωχναν τον ύπνο κι έφερναν άλλες σκέψεις, είπα να πάρω ένα time out, μπας και κάνω και reset και κοιμηθώ. Άνοιξα την αγελάδα (το πορτατίφ) και κοίταξα το go en που κρέμεται και μετά τα τρία φλουριά. Και είδα τον άγιο Γεώργιο, να σκοτώνει τον δράκο.

Οι σκέψεις μου έχουν σχέση με τον δράκο μου. Κι όπως κι αν είναι ο δικός μου, πόσοι δεν έχουμε από έναν; Μικρότερο, μεγαλύτερο, περισσότερο ή λιγότερο, καθόλου ή πολύ τρομακτικό;

Του κρυβόμαστε; Τον πολεμάμε; Εξαρτάται απ’τον δράκο. Εξαρτάται κι από εμάς. Θέλουμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχει, ρισκάροντας  να μας πιάσει απροετοίμαστους; Του κρυβόμαστε, προσέχοντας πώς κινούμαστε, αποφεύγοντας, αυτοπεριοριζόμενοι; Τον πολεμούμε στα ίσια; Τον σκοτώνουμε; Τον σκοτώνουμε ποτέ; Κι αν κάπου έχει αφήσει τα μωρά του;

Είδα την εικόνα και, μένοντας στην εικόνα, λυπήθηκα τον δράκο. Τον τρομερό δράκο. Αυτόν που ήθελα να διώξω. Αυτόν που τελικά, τον σκοτώνεις ποτέ; Κι αν τελικά κάπου περιμένουν τα μωρά του; Σκέφτηκα ότι πρέπει να ζήσω με τον δράκο. Θέλω να τιθασεύσω τον δράκο. Να εκπαιδεύσω τον δράκο. Και να μάθω από αυτόν;

Μπορεί να καούμε ή να πετάξουμε. Ή να κόβουμε βόλτες ο ένας παρουσία του άλλου, συμβιωτικά. Μπορεί, όμως, να μη γίνει και τίποτα, όταν όλα γύρω ρέουν; Δεν μπορείς να εξασφαλίσεις τον τελικό προορισμό, ίσως όμως η σχέση που θα επιλέξεις – ή θα αγνοήσεις – με τον δράκο σου, δίνει μία κατεύθυνση στο αυλάκι. Κακώς ή κακώς, ή αδιαφόρως..