«Τίποτα δεν είναι τυχαίο»

Μόνο που, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, είναι. Η ίδια η ζωή είναι.

It’s about freedom – a wild market tale pt.II

(ακολουθεί στα Ελληνικά)

“Markets” is an abstract concept, or very specific places of barter. Markets are not persons. They certainly aren’t god. Markets have no will, no goal, no end game, no life. No hands, invisible or otherwise. Market’s hand is not invisible. We don’t see it because there is none. That market is a concept. The market where trade happens is a place. None of them alive. None deserving rights. Markets could be “enslaved” and it would be OK, it wouldn’t be anything, as a matter of fact.

«Τα παιδιά είναι ευτυχία». Ίσως. Αλλά κυρίως είναι άνθρωποι που αναλαμβάνεις να ρίξεις στην αρένα.

(English version follows)

Παίζει ο πιο παράλογος λόγος για να κάνει κανείς παιδιά, να είναι γιατί θέλει κάποιον να τον γηροκομήσει και για να μη μείνει μόνος του, αν τύχει και πεθάνει πρώτος αυτός/ή που παντρεύτηκε (σε αυτές τις περιπτώσεις, μάλλον δε μιλάμε για σύντροφο).

Individualism and the gone individual – a wild market tale

The irony with capitalism is that in it, it’s not the individual that’s important, as it proclaims, but individualism. The individual itself is really worthless as such.

Το άγιο κέρδος

Όταν θεωρούμε ότι οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες δεν έχουν καμία ευθύνη απέναντι στην κοινωνία (μέσα στην οποία λειτουργούν), άρα όλα είναι θεμιτά για την επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, που είναι και το μόνο ζητούμενο, δεν επιστρέφουμε στη ζούγκλα;

Some music

Top 5 (6)* start-to-finish albums:

Ο σεβασμός

Φαίνεται στη χώρα μας να συγχέεται ο σεβασμός  με την εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη χρειάζεται να κερδίζεται (έστω και με το να εμπνέεται). Ο σεβασμός όχι. Ο σεβασμός χρειάζεται να προϋποτίθεται.  Κι αν κάποιος κάνει κάτι για να τον χάσει, χάνεται. Όμως χαρακτηρίζει το υποκείμενο, όχι το αντικείμενο.

Τι θέλουν, τέλος πάντων, οι γυναίκες;

«Τι θέλουν οι γυναίκες». «Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν». 

Ούτε το ίδιο δεν είναι το ίδιο

Περπατούσα τις προάλλες στην ορεινή Κορινθία με έναν φίλο. Μέσα σε όλα, αναζητήσαμε το Σπήλαιο του Ερμή – τελικά δεν το επισκεφτήκαμε, γιατί πρότεινα να μην είναι το τελευταίο πράγμα που θα δούμε στη ζωή μας∙ τύχαινε να βρίσκεται 15’ όλο ευθεία, από την άκρη ενός μεγάλου γκρεμού. Γύρω μας το τοπίο ήταν χιονισμένο. Όχι ολόλευκο∙ τα χιόνια της άνοιξης, κατά τόπους περισσότερα, κατά τόπους λιγότερα. Είδα το χιόνι και χάρηκα. Το δοκίμασα με το χέρι μου, πώς είναι η αίσθηση του συγκεκριμένου χιονιού.

Is it possible for people who don’t fit the “norm”, to be fully included in active..life?

Be that academia, employment, what it takes for someone to be considered worthy of existing in the modern, capitalist world.

Όταν δε γινόταν να τραβήξεις φωτογραφία, αλλά δε θέλεις να ξεχάσεις αυτό που αντίκριζες..

6μισι - 7 παρά το πρωί, οδηγώντας στην εθνική. Σκούρα πράσινα δέντρα μπαίνουν σε μία θάλασσα γαλάζιο, ασημένιο, χρυσό καθρέφτη. Στο βάθος βουνά, γαλάζιες σκιές. Ο ροζ ουρανός από πάνω τους γίνεται χρυσός, που ξεθωριάζει σε γαλάζιο, που βαθαίνει σε μπλε, που το σκίζει μια μικρή, φωτεινή χαρακιά κάποιου περαστικού αεροπλάνου. Πιο πέρα μία αχνή, λευκή φλούδα, το φεγγάρι. Βούρκωσαν τα μάτια μου απ'την εικόνα..

Special Snowflake

Δεν είμαστε. Και είμαστε. Όμοιοι, και τελείως ξεχωριστοί. Με τις δικές μας ιδιαίτερες δυνατότητες. Τις δικές μας ιδιαίτερες αδυναμίες. Βιώνουμε τη ζωή μέσα από αυτές. Τις δικές μας δυνατότητες, που μας επιτρέπουν να δουλεύουμε ή και να ξεπερνούμε κάποιες αδυναμίες. Τις δικές μας αδυναμίες, που κάποιες μπορεί να είναι αξεπέραστες, κάποιες να μη μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τις δυνατότητές μας. Δυνατότητες, που για άλλους είναι στον κόσμο της φαντασίας ή που χρειάζονται πολλή προσπάθεια για να φτάσουν ένα κομμάτι από αυτά που σε κάποιον έρχονται φυσικά. Αδυναμίες που για κάποιους δεν υφίστανται, κι αφού οι ίδιοι δεν τις αντιμετωπίζουν, τις θεωρούν υπαρκτές μόνο ως δικαιολογία, όσων τις βιώνουν.