Γέφυρες

Ενίοτε υπάρχουμε ασυναίσθητα, πράγματα στα οποία μεγαλώνοντας βρισκόμαστε συνειδητά και πρακτικά αντίθετοι. Που είναι ο λόγος που πιστεύω στις γέφυρες και στον διάλογο. Με εξαίρεση, ίσως, εκείνους που έχουν περάσει τη μαύρη γραμμή του να προκαλέσουν ενεργά κακό σε άλλους ανθρώπους, θαρρώ πως η στάση ζωής και οι ιδέες δεν είναι παντοτινές, αμετακίνητες και αμετάλλακτες. Πως αν συζητούμε μόνο με αυτούς με τους οποίους συμφωνούμε, σιγά-σιγά ίσως απομακρυνόμαστε από την πραγματικότητα και ζούμε σε έναν δικό μας, φανταστικό κόσμο, όπου υπάρχουν μόνο οι «εμείς» και οι «άλλοι». Ενώ ίσως είναι όταν γκρεμίζουμε γέφυρες με αυτούς που διαφωνούμε, που τους ωθούμε να παγιώσουν ιδέες και συμπεριφορές που θεωρούμε προβληματικές – ή και επικίνδυνες. Μήπως το να δακτυλοδείχνουμε  και να εξοστρακίζουμε, στην πραγματικότητα κάνει εμάς τους ίδιους να νιώθουμε ότι καθαρίζουμε από τις δικές μας μελανές όψεις, και το κεφάλι μας βγαίνει στον ήλιο απλώς επειδή πατάμε πάνω στους «άλλους», στους απόλυτα «κακούς»; Άρα αφού εκείνοι είναι «απόλυτα κακοί» κι εμείς απόλυτα αντίθετοί τους και δε θέλουμε καμία επαφή μ’εκείνους, αυτόματα γινόμαστε οι «απόλυτα καλοί»; Τόσο εύκολα;

Είναι οι ωραίες συνήθειες που κόβονται, οι λέξεις που δε θα ξαναπείς, τα ονόματα που δε θα ξαναφωνάξεις. Το ρήμα που αποφεύγεις.

«Με λένε Ζίγκυ» – 27.2.2006 - 2.5.2006 - 4.7.2018

Ζιγκίνο σε αγαπάω, μου λείπεις, φοβάμαι να μην ξεχάσω όλες σου τις εκφράσεις και τα πράγματα που αγαπούσες να κάνεις, πώς ήταν να καθόμαστε αγκαλίτσα και τα τραγούδια σου που σου τραγουδούσα. Φοβάμαι ότι θα φύγεις από μέσα μου – φοβάμαι τζάμπα. Θα είσαι πάντα μαζί μου.

Ηθική

Όλοι έχουμε το δικό μας σετ ηθικών κανόνων. Με βάση αυτό ορίζουμε τις ζωές μας. Οι όποιες επιλογές έχουμε, αν έχουμε, εξαρτώνται από αυτό. Αν δεν έχουμε, το τι θα κάνουμε με την απουσία επιλογής, επίσης από αυτό εξαρτάται. Το δικό μας σετ ηθικών κανόνων είναι το ανώτερο. Αν θεωρούσαμε κάποιο άλλο ανώτερο, θα υιοθετούσαμε εκείνο. Κάπως έτσι, ίσως, ο καθένας πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι πάνω ή διαφορετικός ή αλλού από τον «μέσο άνθρωπο».

Social Injustice Warrior – o «ασφαλής» υπέρμαχος της διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων

Αυτό που παραβλέπουν οι social INjustice warrior, είναι ότι δεν είναι όλα τα θέματα ίδια, ως εκ τούτου ούτε γίνεται ούτε πρέπει ΟΛΑ να παίρνουν free pass ως «χαβαλές». Αυτό το «χαβαλέ κάνουμε, χαλάρωσε», είναι το ίδιο με το να λέει ο βιαστής στο θύμα «χαλάρωσε κι απόλαυσέ το». Αρρωστημένο.

Παραδείγματα

Έργα ηρώων

Διάβαζα το A Song of Ice and Fire. Παλιότερα. Δεν ξέρω πότε θα συνεχίσω να το διαβάζω – ποιος ξέρει πότε θα συνεχίσουμε; Έβλεπα το Game of Thrones[1]. Μου αρέσει το Star Wars. Τα mecha. Πρόσφατα είδα και την τελευταία ταινία Avengers[2]. Κι ενώ τα ευχαριστιέμαι όσο τα διαβάζω / βλέπω, σε ένα δεύτερο επίπεδο μου καρφώθηκε κάτι – κι έμεινε, όχι στο προσκήνιο, αλλά εκεί πίσω.

Τι σημαίνει να είσαι καλά;

Αρκεί να είσαι ζωντανός και αρτιμελής; Τότε δε θα έπρεπε ό,τι και να συμβαίνει, να είμαστε πάντα ικανοποιημένοι και χαρούμενοι, απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε; (Και με αυτήν τη λογική, θα υπήρχε λόγος να προσπαθήσουμε να φύγουμε από τις σπηλιές;)

«Όλα θα πάνε καλά!»

Το καλό και το κακό δεν είναι δίπολο. Δεν είναι μεριές ενός εκκρεμούς. Δεν είναι ισόποσα. Η ζωή δεν έχει κάποιο νόημα ούτε κάποιον σκοπό. Το σύμπαν δε συνωμοτεί, το σύμπαν δεν είναι υποκείμενο. Όχι, τα πράγματα δε συμβαίνουν για κάποιον σκοπό. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

Μήπως είσαι βιαστής;

Όταν μιλάς ή σκέφτεσαι σχετικά με τις γυναίκες, δοκίμασε να αντικαταστήσεις τη λέξη «γυναίκα» με τη λέξη «άνθρωπος». Μπορεί να συνειδητοποιήσεις πράγματα για ‘σένα που δεν είναι και τόσο ευχάριστα.