Όταν ταυτίζεται η «οικονομία» με την «αγορά» - ή ποιος αποτελεί τον «οίκο»

Γιατί πρέπει να επιβιώνουν οι επιχειρήσεις που μπορούν να το κάνουν μόνο αν προσλαμβάνουν σκλάβους;

Με τον βασικό μισθό θα πρέπει κάποιος να μπορεί να πληρώσει φόρους, εισφορές, τροφή, στέγη, λογαριασμούς, να καλύψει ανάγκες – όχι να πρέπει να διαλέξει μεταξύ αυτών – ΚΑΙ να αποταμιεύει! Να έχει κάποια οικονομική ασφάλεια και παράλληλα οι τράπεζες να μη χρειάζονται κάθε τόσο «ανακεφαλαιοποίηση», επειδή ο κόσμος έχει φτωχοποιηθεί και πρέπει να διαλέγει ποια βασική ανάγκη ή ποια υποχρέωση θα καλύψει και ποια θα αγνοήσει.

Γιατί, λοιπόν, μία εταιρεία που ισχυρίζεται ότι για να επιβιώσει – «ισχυρίζεται», αφού είναι κοινό «μυστικό» ότι πολλές εταιρείες με το πρόσχημα της κρίσης, κατάργησαν κάθε εργασιακό κεκτημένο ή δικαίωμα, ενίοτε και ανθρώπινο δικαίωμα, χωρίς να έχουν πραγματικό πρόβλημα – πρέπει να καταπατά εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα (μισθός με τον οποίο κάποιος εργαζόμενος δεν μπορεί να καλύψει βασικές ανάγκες και υπερωρίες που έχουν γίνει κανόνας και δεν αμείβονται, γενικότερη κακομεταχείριση, κι όλα υπό την απειλή της απόλυσης, αφού περιμένουν στην ουρά κι άλλοι εξαθλιωμένοι, τι είναι; ), γιατί μία τέτοια εταιρεία πρέπει να επιβιώσει; Ας κλείσει. Ας κλείσουν όσες δεν μπορούν να έχουν εργαζόμενους. Κι ας φύγουν όσες μπορούν, αλλά δεν το κάνουν. Όσες πλουτίζουν στις πλάτες των σκλάβων τους, χωρίς κιόλας να αποδίδουν στο κράτος τίποτα – χρήματα στην Ελβετία, ακίνητα και κινητά σε offshore. Και οι έλεγχοι του ΣΔΟΕ να είναι καφεδάκι με τους λογιστές.

Γιατί θεωρείται από πολλούς, εύκολα, ότι ένας αξιοπρεπής βασικός μισθός θα έβλαπτε την οικονομία; Σε τι βοηθούν την οικονομία επιχειρήσεις που λειτουργούν όπως αυτές πιο πάνω; Και στο τέλος, ΤΙ είναι η οικονομία; Και για ΠΟΙΟΝ πρέπει να ευημερεί; Και ΠΩΣ ευημερεί, τι σημαίνει να ευημερεί; Ένα κράτος για ποιον λόγο υπάρχει; Τα σύνορα, για ποιον λόγο υπάρχουν; Όλα αυτά για ποιον λόγο υπάρχουν, αν όχι για να προστατεύουν και να εγγυώνται τον τρόπο ζωής της κοινωνίας που τα συνιστά; Για τον Ρουσώ, nation (το κρατώ ως «nation», αφού δεν είναι ούτε αμιγώς «έθνος» ούτε αμιγώς «κράτος» ως όρος) είναι «οι νόμοι, οι συνήθειες, τα έθιμα, η κυβέρνηση, το σύνταγμα, ο τρόπος ζωής που απορρέει από όλα αυτά. Το nation είναι οι σχέσεις του κράτους με τα μέλη του. Όταν οι σχέσεις του αλλάζουν ή παύουν να υπάρχουν, το nation χάνεται» [δική μου μετάφραση]. Όταν η οικονομία στρέφεται εναντίον της κοινωνίας μέσα στην οποία λειτουργεί, δε σπάει ένα μέρος του κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στην πολιτεία και την κοινωνία; Ποιος πρέπει να είναι στο επίκεντρο οποιασδήποτε πολιτικής, ώστε να έχει λόγο ύπαρξης ένα κράτος, μία πολιτεία με σύνορα, πόσο μάλλον μία πολιτεία που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Δημοκρατία»;

ΥΓ: Με τέτοια κείμενα θα με λατρεύουν όλα τα HR :ρ (από την άλλη, αν το HR ανήκει σε τέτοια εταιρεία.. :ρ) 

ΥΓ2; Είναι που ξεκίνησα καινούργιο blog για να μη γράφω για κοινωνικοπολιτικά :ρ