Γίνεται ένα έθνος να πέσει σε κατάθλιψη;

Ξέρω τι με κρατά στην Ελλάδα. Δεν είναι ότι αγαπώ πολύ τη χώρα μου και δε θέλω να την αφήσω. Την αγαπώ, αλλά δε μένω γι’αυτό. Δεν είναι ότι θέλω να παλέψω εδώ, γιατί το θεωρώ κάποιο είδος χρέους.

Δεν είναι ότι πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα – χειρότερα πιστεύω ότι θα γίνουν. Όχι από ένστικτο, από μελέτη. Μπορεί να είναι και λάθος η μελέτη μου, το δια ταύτα, όμως, είναι ότι δεν είμαι αισιόδοξη για το μέλλον εδώ. Δε με κρατάει εδώ η οικογένεια. Δε με κρατούν οι φίλοι. Δεν έχω «ρίζες» στη χώρα μου. Απεναντίας, μου αρέσει η συναναστροφή με άλλους πολιτισμούς, μου αρέσει να φεύγω, να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Μου αρέσει, αν νιώθω ασφάλεια. Αυτό με κρατά στην Ελλάδα. Είμαι κότα. Ξέρω ότι εδώ δεν έχω μέλλον, αλλά φοβάμαι να φύγω, επειδή φοβάμαι ότι παίρνοντας το δισάκι μου στον ώμο και πηγαίνοντας στο εξωτερικό, χωρίς κάποια δουλειά να με περιμένει, χωρίς κάποια οικονομική ασφάλεια σε μορφή τραπεζικού λογαριασμού, κωλώνω να ρισκάρω. Είναι πολλοί αυτοί που ΔΕΝ κωλώνουν να ρισκάρουν, χωρίς οικονομική ασφάλεια*; Πάντως δε θα βρω ωραίες δικαιολογίες για τον εαυτό μου.

Και επεκτείνοντάς το, μήπως νιώθουμε συλλογικά έτσι; Κάνω μια λογική υπερπήδηση. Μήπως γι’αυτό προτιμάμε να θυσιαστούμε για ένα νόμισμα; ΝΟΜΙΣΜΑ, κατ’ ετυμολογία και ουσία. Αέρας κοπανιστός με όνομα. Μήπως γι’αυτό δεν τολμάμε να κάνουμε δομικές αλλαγές που χρειάζονται στη χώρα μας; Και να συμμετάσχουμε, ως πολίτες. Πιστεύουμε πραγματικά, συλλογικά, ότι έτσι θα πάνε τα πράγματα καλύτερα; Αφού είναι φως-φανάρι ότι δε θα πάνε. Πιστεύουμε πραγματικά ότι αν τολμήσουμε έναν άλλο τρόπο, τα πράγματα θα είναι χειρότερα; Ή, απλώς, είμαστε συλλογικά κότες; Φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο και προτιμάμε τον αργό θάνατο; Προφανώς δε με βγάζω από πάνω, στο ίδιο καζάνι βράζω. Μήπως έχουμε όλοι, απλώς, παραιτηθεί, βλέπουμε τη ζωή μας να περνά – «α, να η ζωή, περνά, κοίτα, φεύγει, δεν πειράζει, θα περάσει άλλη αργότερα»  – και δεν έχουμε το κουράγιο να την κυνηγήσουμε; Αυτό δεν είναι συλλογική κατάθλιψη; Η αδυναμία να ονειρευτείς, να προσπαθήσεις, να βρεις κίνητρο, να πάρεις πρωτοβουλίες, τα τεντωμένα νεύρα; Θα ήθελα πολύ να είχα απαντήσεις, ως προς αυτό έχω μόνο ερωτήσεις. Ως προς τη χώρα, ίσως έχω κάποιες απαντήσεις (θεωρώ, λόγου χάρη, ότι για αντιμετωπιστούν τα βασικότερα θέματά μας, πρέπει να φτιάξουμε Δικαιοσύνη, να καταπολεμήσουμε τη διαφθορά και να ορίσουμε μία υψηλή στρατηγική – «εθνικό μπούσουλα» με απλά λόγια) αλλά δεν έχω τον τρόπο. Δεν είμαι χρήσιμη για τη χώρα (πέρα από μονάδα παροχής ρευστότητας στο σύστημα μέχρι τελικής ρανίδας) αφού δεν μπορώ να συνεισφέρω εμπράκτως με λύσεις, ούτε για τον εαυτό μου, αφού μένω εδώ από φόβο. Κι η μόνη χρησιμότητα του παρόντος δημοσιεύματος, θαρρώ πως είναι να περάσει κάποιος τον χρόνο του λίγο καλύτερα απ’το να κοιτά τον τοίχο, αν αυτή είναι η εναλλακτική. Seasonal Affective Disorder καταμεσής του καλοκαιριού στην Ελλάδα :D Βοήθησε λίγο κι η «ελπίδα» που μας έδωσε η καινούργια κυβέρνηση και αφού μας την έδειξε, μας την έτριψε στα μούτρα, δε λέω :p

ΠΕΝΤΕ μήνες έμειναν για τον χειμώνα, κουράγιο αδέρφια! :D


* link