«Ματώνουμε» ( ; ) Σπίτι

Αστεία που είναι η γυναικοκτονία*

Ένα τραγικό επακόλουθο του «Μένουμε Σπίτι», είναι η αύξηση των περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας. Για κάποιες γυναίκες και παιδιά, «Μένουμε Σπίτι» = μένω φυλακισμένη με τον βασανιστή μου. Ο οποίος, επιπλέον, μόνη εκτόνωση έχει πλέον τη γυναίκα, ή/και το παιδί, με την οποία ζει. Για πολλές γυναίκες και παιδιά ο κορωνοϊός θα ήταν απείρως προτιμότερος.

Σκεφτείτε το παραπάνω την επόμενη φορά που αυτόματα θα πείτε «μάνα δεν έχει;», «πού είναι η μάνα του;», «η μάνα του φταίει», για ένα παιδί που έχει και πατέρα. Σκεφτείτε γιατί αυτομάτως ρίχνετε την ευθύνη στη γυναίκα. Σκεφτείτε το όταν γελάτε με τις γυναίκες που «δεν μπορούν τώρα να πηγαίνουν κομμωτήριο», ότι οι γυναίκες είναι επιφανειακές και χαζοβιόλες. Σκεφτείτε ότι χωρίς να το σκέφτεστε, γιατί αυτό έχει περάσει μέσω της κοινωνικοποίησης ως κάτι που απλώς έτσι είναι («κοινωνικοποίηση» / «socialis[z]ation», googleάρετέ το), θεωρείτε τις γυναίκες ταυτόχρονα αποκλειστικά υπεύθυνες μέσα σε μία σχέση («mental load», googleάρετέ το) και εντελώς χαζές. Οξύμωρο; Σκεφτείτε το όταν θα γκρινιάζετε για την «παντόφλα» που τρώτε, σκεφτείτε το όταν θα γκρινιάζετε για την «γκρίνια της» («mental load» και «emotional labour», googleάρετέ τα), σκεφτείτε το όταν θα γκρινιάζετε που σας καταπιέζει (αλήθεια, γιατί δε χωρίζετε αφού περνάτε τόσο χάλια; Δε σας ανάγκασε κανείς να προτιμήσετε να βρείτε μία δουλάρα να σας εξυπηρετεί, αντί για μία σύντροφο με την οποία να είστε ευτυχισμένοι που την έχετε δίπλα σας).

Σκεφτείτε το, γιατί αυτή η εικόνα που κατασκευάζεται και παγιώνεται από την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε για τις γυναίκες, αυτή της κυρίως υπεύθυνης, της χαζής, της γκρινιάρας, της ενοχλητικής, που καταπιέζει (με την ύπαρξή της, λες και είναι αναγκασμένοι οι άντρες να μένουν σε σχέσεις), οδηγεί στη δικαιολόγηση της βίας κατά των γυναικών. Εικόνα που κατασκευάζεται και παγιώνεται μέσα από κλισέ, μέσα από «αστεία», μέσα από τη «συνήθεια», μέσα από την κουλτούρα, το «κανονικό», το «φυσιολογικό» που όλα αυτά διαμορφώνουν, μέσα από αυτήν την ασυναίσθητη διαδικασία αφομίωσης και εξοικείωσης («κοινωνικοποίηση» / «socialis[z]ation», googleάρετέ το). Οδηγεί στο «σκέψου τι θα του έκανε», παραλλαγές του οποίου βλέπουμε και ακούμε κατά χιλιάδες, σε αναφορές παρενόχλησης, βίας κατά γυναικών, βιασμών και γυναικοκτονιών. Οδηγεί στους χιλιάδες θύτες να νιώθουν θύματα και δικαιωμένοι. Οδηγεί στους χιλιάδες θύτες να θεωρούνται σε έναν βαθμό (;) θύματα και να δικαιώνονται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Επειδή από τη μέρα που γεννιέται, γεννιέται μέσα (και) σε αυτήν την κοινωνική κατασκευή (/ «social construction», googleάρετέ το), που κατεβάζει αμάσητη, άκριτα, χωρίς να την παίρνει χαμπάρι, την ενστερνίζεται ως κανονικότητα χωρίς να καταλαβαίνει ότι έχει περάσει από μία διαδικασία, από μωρό παιδί, για να την ενστερνιστεί ως τέτοια.

Σκεφτείτε τα όλα αυτά και σταματήστε. Σταματήστε και σκεφτείτε. Σταματήστε και σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα πάτε να κάνετε ένα σχετικό «ένα αστείο κάναμε». Σταματήστε την επόμενη φορά που θα γκρινιάξετε για πολλοστή φορά για τη σύντροφό σας (και είπαμε, κανείς δε σας αναγκάζει να μένετε σε σχέσεις που σας χαλάνε, και 15 παιδιά να έχετε). Σταματήστε την επόμενη φορά που για κάτι που συνέβη σε ένα παιδί, θα ρίξετε αμέσως το φταίξιμο στη μάνα. Σταματήστε την επόμενη φορά που θα μοιράσετε λίγες ή πολλές ή όλες τις ευθύνες σε μία γυναίκα θύμα παρενόχλησης, βίας, βιασμού ή φόνου. Σταματήστε την επόμενη φορά που θα σας έρθει αυτόματα να κατηγορήσετε για οτιδήποτε μία γυναίκα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια προεργασία, γιατί απλώς αυτό σας έρχεται ως «κανονικό», αυτό έχετε μάθει και δε συνειδητοποιείτε ότι το έχετε μάθει. Σταματήστε την επόμενη φορά. Σταματήστε κάθε επόμενη φορά – και σκεφτείτε. Αναλογιστείτε τα παραπάνω. Αναλογιστείτε από ποια θέση μιλάτε. Αναλογιστείτε ποιο είναι το κόστος για εσάς, για εκείνη, για όλες τις γυναίκες. Αναλογιστείτε σχετικά με τον τρόπο που σκέφτεστε. Αναλογιστείτε πώς έχετε φτάσει να σκέφτεστε με αυτόν τον τρόπο. Και αν, τελικά, πέρα από το αν είναι λογικό (δεν είναι), κάνει πραγματικά καλό και σε κανέναν. Αναλογιστείτε αν είναι εντάξει να μην ταλαιπωρείτε το μυαλουδάκι σας με τέτοιες σκέψεις. Αναλογιστείτε το κόστος.

Κι αν καταλήξετε στο «δε βαριέσαι», «χαχα», «φεμιναζί», «υπερβολική» και παραλλαγές αυτών, έχετε υπ’όψιν ότι δεν είστε τίποτα edgelord ούτε τίποτα εξαιρετικά ορθολογιστές, παρά βολεμένοι στο προνόμιό τους, που τελικά ξέρουν ακριβώς τι κάνουν και γιατί και την παραπάνω κατάσταση τη γουστάρουν και θέλουν να διατηρηθεί, επειδή τους εξυπηρετεί. «Υπάρχουν και γυναίκες που λένε τα ίδια» – ναι, «εσωτερικευμένος μισογυνισμός», googleάρετέ το. Στην ίδια κοινωνία μεγαλώνουμε άντρες και γυναίκες, τα ίδια μας γεμίζουν το κεφάλι, πολλές πιστεύουν ότι όσο πιο πιστά ακολουθούν αυτά που περιμένει η κοινωνία από εκείνες, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να τη γλυτώσουν. Πιστεύουν.

Θέλει συνειδητή ρήξη με όσα μας έχει εμποτίσει το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε και διαρκή προσπάθεια, να συνειδητοποιούμε τους λόγους που σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε, δρούμε όπως δρούμε. Θέλει ενσυναίσθηση, και συνείδηση. Θέλει να τα χαλάσεις λίγο με τον εαυτό σου, για να τα βρείτε σε ένα καλύτερο και ουσιαστικότερο επίπεδο. Θέλει να ξεβολεύεσαι χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή – έτσι, για το καλό της ψυχής σου. Γιατί να προσπαθείς τότε; Θα δεις.