Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε.

Πώς ζούμε μέχρι τότε;

Περιμένεις τον μεγάλο έρωτα, υπάρχοντας στο κενό; Μένεις σε μια σχέση χλιαρή, πότε γελώντας πότε νιώθοντας να πνίγεσαι, πείθοντας τον εαυτό σου ότι έτσι υποτίθεται πως είναι η ζωή; Ελπίζεις για κάτι μεγάλο, αγνοώντας όλα τα μικρά στον δρόμο, μην τυχόν σου κρύψουν το ιδανικό; Ζεις με τα μικρά, ρισκάροντας να χάσεις το μεγάλο; Ονειρεύεσαι; Συμβιβάζεσαι; Κάνεις μια δουλειά, γιατί πρέπει να κάνεις μια δουλειά; Αναζητάς κάτι που να σε συγκινεί; Μέχρι πότε; Για πόσο σε παίρνει να ονειρεύεσαι; Πότε πρέπει να συμβιβαστείς; Πρέπει να συμβιβαστείς; Πρέπει να κάνεις όνειρα; Πώς ζεις τη ζωή, ποιος είναι ο τρόπος; Πρέπει να βγαίνεις κάθε μέρα και να κάνεις κάτι διαφορετικό; Πρέπει να έχεις ρουτίνα; Αν δεν κάνεις τίποτα, ζεις; Ή απλά υπάρχεις;  «Βγες κάνε μια βόλτα, μην κάθεσαι μέσα» –  αν βγεις να κάνεις μια βόλτα, απλώς για να μην κάτσεις μέσα, έχει κάποια διαφορά, πραγματική, απ’το να κάτσεις μέσα; Να κάνεις πράγματα απλώς για να μην είσαι άπραγος, έχει κάποια διαφορά απ’το να μην τα κάνεις; Εφόσον δεν είναι πράγματα που θα ήθελες να κάνεις; Να απλώσεις το χέρι σε κάτι καινούργιο με κίνδυνο να χάσεις για πάντα κάτι που έχεις ήδη χάσει μα είναι ιδανικό; Είναι ιδανικό; Είναι πραγματικά το χιόνι η απάντηση; Είναι σπίτι, είναι το σπίτι; Πότε αξίζει η ζωή για’σένα; Κι αν τη χάνεις περιμένοντας αυτό που την κάνει να αξίζει για’σένα; Κι αν τη χάνεις ελπίζοντας να βρεις αυτό που την κάνει να αξίζει για’σένα; Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε. Πώς ζούμε μέχρι τότε; Πώς στο καλό γεμίζεις το διάστημα μέχρι τότε; Γίνεται να το γεμίσεις όλο; Γίνεται να ζεις κάθε μέρα; Πρέπει, υποτίθεται, να ζεις κάθε μέρα; Τα χρόνια που πέρασαν τα έζησες ή απλώς πέρασαν; Τι σημαίνει να έχεις ζήσει; Είναι οι εμπειρίες που μαζεύεις; Υπάρχει στόχος που πρέπει να πιάνεις σε ετήσια βάση; Αν κάποια χρόνια έχουν πολλές εμπειρίες και κάποια λίγες ή καθόλου; Γίνεται να μην έχεις καθόλου; Τι είναι μια εμπειρία; Πόσο ξεχωριστό ή δυνατό πρέπει να είναι κάτι για να ανήκει στις εμπειρίες; Πρέπει να είναι δυνατό ή ξεχωριστό; Τελικά, πώς στο καλό γεμίζεις το διάστημα για να πεις ότι δεν υπήρξες μόνο, αλλά έζησες, όταν το να ζήσεις όπως το εννοείς δεν είναι στο χέρι σου; Και τελικά ποιος είναι ο στόχος; Έχει νόημα να βλέπεις τις μέρες να περνούν, τις νύχτες να περνούν, τον χρόνο να περνά; Είτε κάθεσαι σπίτι είτε δουλεύεις, μέρες ίδιες, νύχτες ίδιες, χωρίς να αναστατώνεται η καρδιά, χωρίς συγκίνηση, χωρίς αδρεναλίνη, χωρίς κάτι να βγάζει το σώμα και την ψυχή σου από την ύπνωση; Και γίνεται να ζήσεις ολόκληρο το διάστημα γεμάτο συγκινήσεις; Γίνεται να είσαι κάθε μέρα ζωντανός; Πειράζει να νιώθεις άδειος; Ίσως έχεις περισσότερο χώρο να γεμίζεις με σημαντικά πράγματα, μέχρι – κάποια(;) –  να παύουν να είναι σημαντικά και ξαναδειάζεις. Ίσως πρέπει να νιώθεις γεμάτος από μόνος σου. Δεν μπορεί να νιώθεις άδειος και αυτάρκης ταυτόχρονα; Δεν μπορεί η αυτάρκεια να δημιουργεί κενό – και τελικά μειώνει την αυτάρκεια; Ήρθες στον κόσμο με ερωτήσεις και απλώς πολλαπλασιάζονται. Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε.