Και για να συνεχίσω το προηγούμενο και μοναδικό μου σχόλιο στο blog σου τα ερωτήματα που έθεσα με ταλαιπωρούν εδώ και καιρό αλλά με την τελευταία στροφή της ''καριέρας'' μου περνάνε σε ένα πιο εξελιγμένο και πρακτικό επίπεδο Τα προηγούμενα ορίζονται σε θεωρητικό και φιλοσοφικό επίπεδο Λοιπόν, Ξυπνάς 5 το πρωί,ετοιμάζεσαι πίνεις καφέ και κάνεις ένα τσιγάρο ντύνεσαι,ετοιμάζεις τσάντα και φεύγεις 6 παίρνεις το λεωφορείο,φτάνεις κατά τις 7 παρά Ξεκινάς δουλειά,βαρέα και ανθυγιεινά,διάλειμμα στη 1 για φαΐ Σχολάς 7,παίρνεις λεωφορείο,φτάνεις σπίτι στις 8 Κάνεις μπάνιο,τρως,κοιμάσαι Κάθε μέρα,κάθε εβδομάδα Μα άμα σπούδαζες θα είχες καλύτερη δουλειά Μα σπούδασα Μα κάποιος πρέπει να κάνει και αυτήν την δουλειά Και τέλος πάντων κάπως πρέπει να ζω και εγώ Σε ποιο όνειρο να βασιστείς;Τι να κυνηγήσεις στην ζωή σου; Να κάνεις αυτό που σου κάνουν; Μπα,το ένιωσα και δεν μου άρεσε Όταν η ζωή σου είναι μια καθημερινή λούπα που οδηγεί σε μία μεγαλύτερη που καταλήγει στην λειτουργία του σύμπαντος και δεν αποσκοπείς στην ταξική ανέλιξη ,ποιος ο λόγος να ονειρεύεσαι; Απλά πίνεις το αλκοόλ σου και συνεχίζεις Γιατί; Επειδή δεν έχεις το θάρρος να αυτοκτονήσεις και έτσι είναι ο ''προγραμματισμός'' σου Και απλά προχωράς Χωρίς να ελπίζεις,χωρίς να χάνεσαι σε ψευδαισθήσεις που θα σε καθηλώσουν ''Έπεσα από τα σύννεφα και ήταν σίγουρα άσχημα''
''Ποιος είναι ο σκοπός; Υποτίθεται πως παλεύω για να κάνω την ζωή μου καλύτερη έτσι δεν είναι; Αν πάω να τραβηχτώ πιο ψηλά, πρέπει πρώτα να μάθω να πατώ πάνω σε κεφάλια. Κάποιος άλλος πατάει στο δικό μου και πονάει τώρα εγώ θα κάνω το ίδιο; Δεν έχω καλή ισορροπία θα τσακιστώ και πρέπει να μάθω να κοιμάμαι τα βράδια πιο βρώμικος. Η ταξική ανέλιξη είναι ο σκοπός; Και εγώ ακόμη είμαι μικρός για αυτό φωνάζω; Αύριο αν καταφέρω να βγάλω λεφτά θα μπορώ ακόμη να μιλώ; Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι μονόδρομος και συνώνυμο της εκμετάλλευσης. Κάποτε έτρωγα ξύλο από τα αφεντικά και τώρα θα γυρίσω εγώ να εκμεταλλευτώ; Αλλά θέλω και εγώ να ζήσω, κουράστηκα να μην μπορώ να ονειρευτώ. Βρες μου μια λύση. Αύριο θα βαδίζω στο μέλλον πιο βρώμικος. Κανείς δεν ήταν ποτέ εκεί για να με σταματήσει. Απόψε σταμάτησα να ελπίζω..'' (απόσπασμα από κομμάτι)
Μαζί σου. Οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει να θεωρούνται μια αναλώσιμη ενόχληση. Χειρότεροι απ'τους ανέργους, ίσως, αφού τους πρώτους δε χρειάζεται να τους "φορτώνονται" οι εργοδότες, ενώ η παρουσία τους, επιτρέπει στους εργοδότες αυτούς που παράγουν τον "πλούτο", μισθολογικά απλώς να τους συντηρούν εν ζωή (ενίοτε ούτε κι αυτό. Αν δεν εργάζεσαι είσαι άχρηστος, πρέπει να είσαι ευγνώμων που σου παρέχουν εργασία, με απλήρωτες καθημερινές υπερωρίες, με μισθό που απλώς επιβιώνεις). Είναι μάστιγα οι εργαζόμενοι σήμερα, ναι. Όλο ζητάνε, αχάριστοι, δικαίωμα στο ευ ζειν. Δηλαδή να πληρώνονται αρκετά για να ζουν, όχι απλώς να επιβιώνουν, και να έχουν λίγο προσωπικό χρόνο, πέρα από δουλειά και ύπνο.
Αν πιστεύω ότι είμαστε χαμένη γενιά; Ναι, το πιστεύω. Εξ ου και το άλλο post ("Περίμενε κανείς η ζωή του να γίνει έτσι;"). Κοινωνικοποιηθήκαμε με την ιδέα ότι αν σπουδάσεις, αποκτήσεις εφόδια και θέλεις πραγματικά, μπορείς να καταφέρεις ό,τι βάλει το μυαλό σου. Αποδείχτηκε περαστική ιστορική συγκυρία που έζησαν οι μεγαλύτεροι. Προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Ξέρουμε ότι μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Αν είχαμε χάσει πραγματικά κάθε ελπίδα, δε θα ήμασταν εδώ να συζητάμε, νομίζω. Δε μας κρατάει ο φόβος ζωντανούς, η ελπίδα μας κρατάει. Ίσως πρέπει να αποδεχτούμε ένα μέρος της πραγματικότητας, να αναθεωρήσουμε, να θέσουμε καινούργιες προτεραιότητες, να *μη σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε τραμπούκο αφεντικό* (και πώς θα επιβιώσεις, καταλαβαίνω, όταν ο μισθός που παίρνεις και οι φόροι που πληρώνεις, δε σου επιτρέπουν να κρατήσεις κάτι στη άκρη, για κάθε ενδεχόμενο; Δε συντηρούμε όμως, έτσι, αυτό το σύστημα;), και να δουλέψουμε με τους εαυτούς μας. Ίσως είναι η εποχή που πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να ασχοληθούμε με τη βάση μας. Σε κάθε περίπτωση, δε θεωρώ πως γράφω πανανθρώπινες αλήθειες. Νυχτερινούς συνειρμούς κάνω. Δεν έχω απαντήσεις :>
Και όμως έχουμε χάσει κάθε δυνατή ελπίδα ή τουλάχιστον έχουμε κατανοήσει και παραδεχθεί την παρούσα τάξη πραγμάτων. Ειλικρινά θα ήταν ανούσιο να ζούσαμε στην φούσκα ''Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα,όλα θα πάνε καλά'' Τίποτα δεν θα πάει καλά Μπορούμε μόνο να το φτιάξουμε κάπως καλύτερο με ορισμένα βοηθήματα Όποια και αν είναι αυτά για τον καθένα Το θέμα είναι η αυτογνωσία και η καταστροφή της μάταιης ελπίδας Η ελπίδα είναι αγωνία και σε οδηγεί στον φόβο Και ο φόβος σε οδηγεί σε μία οδυνηρή ζωή Γιατί να ταλαιπωρείσαι όταν έχεις ταλαιπωρηθεί και έχεις νιώσει τόσο άσχημα; Και θα άξιζε να παραμερίσουμε την ευφορία που επιφέρει ο ενθουσιασμός για ένα γεγονός,πράγμα,κατάσταση εάν μπορούσαμε παράλληλα να απομονώσουμε την θλίψη,απογοήτευση,κούραση κτλπ;
Σκέψου πόσο πιο οδυνηρή είναι η ζωή ενός σε παρόμοια κατάσταση που δεν ξέρει καν για ποιον λόγο δουλεύει 12 ώρες την μέρα δεν ξέρει τίποτα για την πολιτική κατάσταση δεν ξέρει τίποτα για την κοινωνία που ζούμε θεωρεί τον εαυτό του βάρος στην κοινωνία επειδή απλά δεν μπορεί να επιτύχει στις θεμελιώδεις αξίες της κοινωνίας μας. Ένας τέτοιος άνθρωπος υπάρχει και νοιώθει ένοχος και ταλαιπωρείτε και κλαίει και λέει ότι είναι ψυχικά άρρωστος,μα εξακολουθεί να ελπίζει ότι κάπως θα σωθεί,κάποιος θα τον λυτρώσει ίσως να μπούνε και τα δεδουλευμένα του στην τράπεζα και ίσως διαγραφούν και τα χρέη του και ίσως να καταφέρει να φύγει από το σπίτι των γονιών Το μόνο σίγουρο,δεν είναι ο μόνος που βρίσκεται σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση Υ.Γ. Καλά ούτε εγώ είμαι το φως του κόσμου Απλά θέτουμε ερωτήματα, για να απαντάμε και να φτιάχνουμε νέα ερωτήματα και συνεχώς να εξελισσόμαστε
4 σχόλια:
Και για να συνεχίσω το προηγούμενο και μοναδικό μου σχόλιο στο blog σου
τα ερωτήματα που έθεσα με ταλαιπωρούν εδώ και καιρό αλλά με την τελευταία στροφή της ''καριέρας'' μου περνάνε σε ένα πιο εξελιγμένο και πρακτικό επίπεδο
Τα προηγούμενα ορίζονται σε θεωρητικό και φιλοσοφικό επίπεδο
Λοιπόν,
Ξυπνάς 5 το πρωί,ετοιμάζεσαι
πίνεις καφέ και κάνεις ένα τσιγάρο
ντύνεσαι,ετοιμάζεις τσάντα και φεύγεις
6 παίρνεις το λεωφορείο,φτάνεις κατά τις 7 παρά
Ξεκινάς δουλειά,βαρέα και ανθυγιεινά,διάλειμμα στη 1 για φαΐ
Σχολάς 7,παίρνεις λεωφορείο,φτάνεις σπίτι στις 8
Κάνεις μπάνιο,τρως,κοιμάσαι
Κάθε μέρα,κάθε εβδομάδα
Μα άμα σπούδαζες θα είχες καλύτερη δουλειά
Μα σπούδασα
Μα κάποιος πρέπει να κάνει και αυτήν την δουλειά
Και τέλος πάντων κάπως πρέπει να ζω και εγώ
Σε ποιο όνειρο να βασιστείς;Τι να κυνηγήσεις στην ζωή σου;
Να κάνεις αυτό που σου κάνουν;
Μπα,το ένιωσα και δεν μου άρεσε
Όταν η ζωή σου είναι μια καθημερινή λούπα που οδηγεί σε μία μεγαλύτερη που καταλήγει στην λειτουργία του σύμπαντος και δεν αποσκοπείς στην ταξική ανέλιξη ,ποιος ο λόγος να ονειρεύεσαι;
Απλά πίνεις το αλκοόλ σου και συνεχίζεις
Γιατί;
Επειδή δεν έχεις το θάρρος να αυτοκτονήσεις και έτσι είναι ο ''προγραμματισμός'' σου
Και απλά προχωράς
Χωρίς να ελπίζεις,χωρίς να χάνεσαι σε ψευδαισθήσεις που θα σε καθηλώσουν
''Έπεσα από τα σύννεφα και ήταν σίγουρα άσχημα''
''Ποιος είναι ο σκοπός;
Υποτίθεται πως παλεύω για να κάνω την ζωή μου καλύτερη έτσι δεν είναι;
Αν πάω να τραβηχτώ πιο ψηλά, πρέπει πρώτα να μάθω να πατώ πάνω σε κεφάλια.
Κάποιος άλλος πατάει στο δικό μου και πονάει τώρα εγώ θα κάνω το ίδιο;
Δεν έχω καλή ισορροπία θα τσακιστώ
και πρέπει να μάθω να κοιμάμαι τα βράδια πιο βρώμικος.
Η ταξική ανέλιξη είναι ο σκοπός;
Και εγώ ακόμη είμαι μικρός για αυτό φωνάζω;
Αύριο αν καταφέρω να βγάλω λεφτά θα μπορώ ακόμη να μιλώ;
Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι μονόδρομος και συνώνυμο της εκμετάλλευσης.
Κάποτε έτρωγα ξύλο από τα αφεντικά και τώρα θα γυρίσω εγώ να εκμεταλλευτώ;
Αλλά θέλω και εγώ να ζήσω, κουράστηκα να μην μπορώ να ονειρευτώ.
Βρες μου μια λύση. Αύριο θα βαδίζω στο μέλλον πιο βρώμικος.
Κανείς δεν ήταν ποτέ εκεί για να με σταματήσει.
Απόψε σταμάτησα να ελπίζω..''
(απόσπασμα από κομμάτι)
Μαζί σου. Οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει να θεωρούνται μια αναλώσιμη ενόχληση. Χειρότεροι απ'τους ανέργους, ίσως, αφού τους πρώτους δε χρειάζεται να τους "φορτώνονται" οι εργοδότες, ενώ η παρουσία τους, επιτρέπει στους εργοδότες αυτούς που παράγουν τον "πλούτο", μισθολογικά απλώς να τους συντηρούν εν ζωή (ενίοτε ούτε κι αυτό. Αν δεν εργάζεσαι είσαι άχρηστος, πρέπει να είσαι ευγνώμων που σου παρέχουν εργασία, με απλήρωτες καθημερινές υπερωρίες, με μισθό που απλώς επιβιώνεις). Είναι μάστιγα οι εργαζόμενοι σήμερα, ναι. Όλο ζητάνε, αχάριστοι, δικαίωμα στο ευ ζειν. Δηλαδή να πληρώνονται αρκετά για να ζουν, όχι απλώς να επιβιώνουν, και να έχουν λίγο προσωπικό χρόνο, πέρα από δουλειά και ύπνο.
Αν πιστεύω ότι είμαστε χαμένη γενιά; Ναι, το πιστεύω. Εξ ου και το άλλο post ("Περίμενε κανείς η ζωή του να γίνει έτσι;"). Κοινωνικοποιηθήκαμε με την ιδέα ότι αν σπουδάσεις, αποκτήσεις εφόδια και θέλεις πραγματικά, μπορείς να καταφέρεις ό,τι βάλει το μυαλό σου. Αποδείχτηκε περαστική ιστορική συγκυρία που έζησαν οι μεγαλύτεροι. Προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Ξέρουμε ότι μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Αν είχαμε χάσει πραγματικά κάθε ελπίδα, δε θα ήμασταν εδώ να συζητάμε, νομίζω. Δε μας κρατάει ο φόβος ζωντανούς, η ελπίδα μας κρατάει. Ίσως πρέπει να αποδεχτούμε ένα μέρος της πραγματικότητας, να αναθεωρήσουμε, να θέσουμε καινούργιες προτεραιότητες, να *μη σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε τραμπούκο αφεντικό* (και πώς θα επιβιώσεις, καταλαβαίνω, όταν ο μισθός που παίρνεις και οι φόροι που πληρώνεις, δε σου επιτρέπουν να κρατήσεις κάτι στη άκρη, για κάθε ενδεχόμενο; Δε συντηρούμε όμως, έτσι, αυτό το σύστημα;), και να δουλέψουμε με τους εαυτούς μας. Ίσως είναι η εποχή που πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να ασχοληθούμε με τη βάση μας. Σε κάθε περίπτωση, δε θεωρώ πως γράφω πανανθρώπινες αλήθειες. Νυχτερινούς συνειρμούς κάνω. Δεν έχω απαντήσεις :>
Και όμως έχουμε χάσει κάθε δυνατή ελπίδα
ή τουλάχιστον έχουμε κατανοήσει και παραδεχθεί την παρούσα τάξη πραγμάτων.
Ειλικρινά θα ήταν ανούσιο να ζούσαμε στην φούσκα
''Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα,όλα θα πάνε καλά''
Τίποτα δεν θα πάει καλά
Μπορούμε μόνο να το φτιάξουμε κάπως καλύτερο με ορισμένα βοηθήματα
Όποια και αν είναι αυτά για τον καθένα
Το θέμα είναι η αυτογνωσία και η καταστροφή της μάταιης ελπίδας
Η ελπίδα είναι αγωνία και σε οδηγεί στον φόβο
Και ο φόβος σε οδηγεί σε μία οδυνηρή ζωή
Γιατί να ταλαιπωρείσαι όταν έχεις ταλαιπωρηθεί και έχεις νιώσει τόσο άσχημα;
Και θα άξιζε να παραμερίσουμε την ευφορία που επιφέρει ο ενθουσιασμός για ένα γεγονός,πράγμα,κατάσταση εάν μπορούσαμε παράλληλα να απομονώσουμε την θλίψη,απογοήτευση,κούραση κτλπ;
Σκέψου πόσο πιο οδυνηρή είναι η ζωή ενός σε παρόμοια κατάσταση
που δεν ξέρει καν για ποιον λόγο δουλεύει 12 ώρες την μέρα
δεν ξέρει τίποτα για την πολιτική κατάσταση
δεν ξέρει τίποτα για την κοινωνία που ζούμε
θεωρεί τον εαυτό του βάρος στην κοινωνία επειδή απλά δεν μπορεί να επιτύχει στις θεμελιώδεις αξίες της κοινωνίας μας.
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπάρχει και νοιώθει ένοχος και ταλαιπωρείτε και κλαίει και λέει ότι είναι ψυχικά άρρωστος,μα εξακολουθεί να ελπίζει
ότι κάπως θα σωθεί,κάποιος θα τον λυτρώσει
ίσως να μπούνε και τα δεδουλευμένα του στην τράπεζα
και ίσως διαγραφούν και τα χρέη του
και ίσως να καταφέρει να φύγει από το σπίτι των γονιών
Το μόνο σίγουρο,δεν είναι ο μόνος που βρίσκεται σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση
Υ.Γ.
Καλά ούτε εγώ είμαι το φως του κόσμου
Απλά θέτουμε ερωτήματα, για να απαντάμε και να φτιάχνουμε νέα ερωτήματα
και συνεχώς να εξελισσόμαστε
Δημοσίευση σχολίου