Εργαζόμενοι, αυτή η μάστιγα

Για να καταλάβω..

..με βάση όσα διαβάζω και ακούω: τόσα χρόνια ζούσαμε στη Νορβηγία (/Σουηδία/ Ελβετία) του νότου, όλα δούλευαν ρολόι, αλλά βαρεθήκαμε πια όλο τα ίδια και τα ίδια κι είπαμε να αλλάξουμε τον αέρα μας ψηφίζοντας κάτι διαφορετικό, βρε αδερφέ.

Περίμενε κανείς η ζωή του να γίνει έτσι;

Είχες τα καλύτερα γκομενάκια. Δεν ήσουν ποτέ μόνη. Περίμενες να παντρευτείς για να χωρίσεις και να γίνεις single mom;

Ήσουν το παιδί αστέρι. Πρώτη στο σχολείο, στον αθλητισμό, στη μουσική, σε όλα. Περίμενες να είσαι μόνη και άνεργη στα 30+;

Η καλύτερη μαθήτρια, αγοροκόριτσο, πέρασες ιατρική στην Αθήνα, απ’τις κούκλες της σχολής, γνώρισες τον άνθρωπό σου στο πανεπιστήμιο, έκανες οικογένεια, τα μεγάλωσες όπως έπρεπε, τα σπούδασες, ήσουν πάντα έντιμη και βοηθούσες τον συνάνθρωπο, πιστεύεις στον όρκο του Ιπποκράτη. Περίμενες στα 60+ σου με 35 χρόνια εργασίας, να μένεις – παντρεμένη – μόνη σου, για να ζεις την οικογένεια, μακριά από όλους; Τα άνεργα παιδιά σου και τον σύζυγο με την κουτσουρεμένη σύνταξη.